Ώστε η Ανθρωποθυσία στη Σελήνη ήταν πολλά βαριά για τα στομάχια σας..
Ντάξει μάνα μου.
Τη Δευτέρα εννα έχουμε κάτι πιο ελαφρύ.
Τι εννοείς εν ήταν βαρύ, αλλά μια μαλακία τζιαι μισή;
Βάρος
Ώστε η Ανθρωποθυσία στη Σελήνη ήταν πολλά βαριά για τα στομάχια σας..
Ντάξει μάνα μου.
Τη Δευτέρα εννα έχουμε κάτι πιο ελαφρύ.
Τι εννοείς εν ήταν βαρύ, αλλά μια μαλακία τζιαι μισή;
7 responses to “Βάρος”
Ρε αγορίνα, έχεις μισό εκατομύριο views σύνολο. Για να φτάσει ο μέσος μπλόγκερ σε έτσι επίπεδα, εν πρέπει απλά να φάει δεκαετία, πρέπει να φτάσει σε κατάσταση "φύε παππού να γράψει και κανένας άλλος".
Πανίκκε, καταλάβω τι λαλείς, αλλά εν λανθασμένη η εικόνα που έshεις. Στες αρχές είχα κάποια posts με "trending" θέματα, ξένες λέξεις όπως gif, mindfuck, epic fail, Bayern. Το πρώτο κοινό ήταν εξ Ελλάδος τζιαι πολλά views εν που Ελλάδα. Δε τες χώρες που με επισκεφτήκαν τον τελευταίο μήνα: http://i.imgur.com/nbAjApf.jpg. Τι γυρεύκουν δαμέσα, δεν ξέρω.
Όπως τζιαι να'shει. Όσα χρόνια τζιαι αν είσαι blogger, όσα views τζιαι να έshεις, όσα posts τζιαι να έγραψες ως τωρά, άμαν γράφεις κάτι το οποίον εδούλεψες τόσον πολλά, φκαίνει που μέσα σου, εν σοβαρό, θεωρείς το όμορφο τζιαι αξιόλογο κ.λπ., ε, θέλεις μιαν κάποιαν ανταπόκρισην, αλλιώς νιώθεις πως ο κόπος σου επήεν χαμένος ως ένα σημείο. Ειδικά άμαν θωρείς ότι τζιαι δαμέσα, αλλά τζιαι αλλού, πιο "χαλαρά" (για να μεν πω κάτι shειρόττερο) posts δέχονται βροχήν σχολίων.
Τζιαι μεν μου πεις ότι άμαν εγώ το νιώθω καλό, αξιόλογο κ.λπ, στ' αρχίδια μου τι λαλούν οι άλλοι. Φυσικά τζιαι ισχύει τούτον. Όμως, που τη στιγμή που ο οποιοσδήποτε που εμάς, κάθεται τζιαι γράφει τζιαι μετά τσιλλά το "POST", θέλει να δει την αντίδραση των αναγνωστών, θέλει ένα feedback.
Διαφωνείς/είτε;
Με λία λόγια ναι.
Με πολλά λόγια, here it goes: Άμα γράφω κάτι πουτζείνα τα ακαταλαβίστικα μου, εν σάννα τζαι κάμνω το ξεπίτηδες να μέννεν ξεκάθαρα, να μεν επιδέχουνται αρκετού/έγκυρου σχολιασμού. Κόφτει με παραπάνω να έχω ένα αρχείο των σκέψεων/συναισθημάτων μου για κάτι, παρά τα σχόλια/τα views.
Μπορεί μόνο εγώ να είμαι έτσι, καθότι εν επίσης ενδεικτικό ότι εν ασχολήθηκα με τα analytics μου κλπ.
Που την άλλη, λάβε υπ'όψη ότι ελάχιστος κόσμος σχολιάζει άμα έχει να πει κάτι αρνητικό, τζαι άμα το κάμει εν γίνουνται τζαι πολλά ευπρόσδεκτα τα όσα έχει να πει. Άρα εν ξέρω κατά πόσον θέλεις να παρακαλείς για σχόλια. :/
Πιστεύω ότι τα πιο εις βάθος ποστ εν τζείνα που έχουν τα πιο λλία σχόλια. Καμιά φορά εν ξέρεις τι να πεις γιατί εν κάτι πολλά προσωπικό του άλλου, πολλά πιο προσωπικό που μιαν εμπειρία που θα σου περιγράψει είτε άσχημη είτε όμορφη. Εν σαν να και έρχεται και καταθέτει σου ένα κομμάτι που το ψυχικό του κόσμου, ένα κομμάτι που εν λιγότερο εμπειρικό και περισσότερο συναισθηματικό. Και τι εννοώ? Θα σου πω μια προσωπική εμπειρία. Έιχα μια ανάρτηση την οποία έφυα μετά, στην οποία επερνούσα μια φάση κατάθλιψης και έγραψα κάτι πολλά "βαρύ". Πιστεύω παρόλη την ασχήμια που επερίγραφα (γιατί επερίγραφα την εσωτερική μου κατάσταση) ήταν όμορφη στο αποτέλεσμα της. Παρολαυτά ειχα πολλά λίγα σχόλια. Γιατί? Πιστεύω ότι ο λόγος είναι ότι σε κάτι τόσο βαθύ, τόσο προσωπικό ο κόσμος έχει δυσκολία να εκφραστεί. Εγώ βρήκα πολλές φορές τον εαυτό μου να σκέφτεται τί θα πω?? Αν και αναγνώριζα την ομορφιά του λόγου, του συναισθήματος δεν ήξερα πως να εκφραστώ.Τωρά θα μου πεις μπορείς να πεις εν όμορφο, μπράβο και πολλά άλλα. Αλλά καμιά φορά όταν έρχεσαι σε επαφή με κάτι τόσο προσωπικό εν δυσκολο να εκφραστεις. Πλας συμφωνώ με την Μουν πάνω. Τα στατιστικά εν έχουν σημασία αλλά ότι έβγαλες εκείνο που είχες μέσα σου. Και κάποιοι το διάβασαν ακόμα και αν δεν σχολίασαν.Πάλαι εμπειρικά εννα μιλήσω. Αν επρόσεξες εδώ και καιρο εν έγραφα. Εν σαν να τζιαι πiστεψε με ο λόγος μου, επούστεψε,ήθελα να σας πω πράματα αλλά εν εμπορούσα. Ήρτε μου πρόσφατα και έγραψα. Εν θα σου πω ψέματα εσκέφτηκα ότι μετά που τόσο καιρό που εχάθηκα εννα με διαβάσουν? εννα σχολιάσουν? κλπ. Εν σαν να και σκέφτουμουν επειδή εν γράφω εννα έχουν κάτι προσωπικό μαζί μου. Αλλά εν με ξέρετε ποια είμαι, στη πραγματικότητα σας είμαι μια άγνωστη. Και μετά εσκέφτηκα αυτό που λέει η Μουν. Άρχισα να γράφω για να εξωτερικεύω αυτά που σκέφτομαι, νιώθω κλπ. Κάποιοι θα με διαβάσουν, κάποιοι θα σχολιάσουν κάποιοι θα με διαβάσουν αλλά εν θα σχολιάσουν. Το θέμα είναι ότι θέλω να εξωτερικεψω αυτό που νιώθω, αυτό που σκέφτομαι. Με τον ένα ή άλλο τρόπο κάποιος, κάπου θα το δει ακόμα και αν δεν μου σχολιάσει. Και ακόμα με αυτό τον τρόπο θα κατατεθεί και θα μοιραστώ κάτι με κάποιον άλλο. Όπόταν τούτη η αναγκη μου θα βγει προς τα έξω και θα καλυφθει με κάποιο τρόπο. Το ίδιο ισχύει και με το δέκτη. Μπορεί να καλυφθεί η ανάγκη του μπορεί και όχι.
υ.γ1 μια κολλητή μου ξέρει ότι γράφω, με πήρε τηλ και μου σχολίασε την ανάρτηση μου. Δεν έγραψε κάτι όμως
υ.γ2 παλιά έγραψα ανάρτηση γιατί γράφω, εν την εδημοσίευσα ποττέ, ακόμα και εγώ εσυγχήστηκα στο τέλος με τους λόγους μου.
υ.γ 3 Αλλά έγραψα το τούτο το οποίο εν εδημοσίευσα ποττέ γιατί σκέφτηκα ότι μπορεί πάλαι να παρεξηγηθεί και να με πουν γλύφτισσα κλπ (ναι λαμβάνω υπόωην τι λέει ο κόσμος, εν το αρνήθηκα ποττέ μου και ως εκεί σε καταλαβαίνω τι θες να πεις). Εν για το κάθε άτομο που μοιράζομαι πράγματα μέσω μπλογκ αλλά και τον κάθε άνθρωπο που διαβάζω (ελπίζω να μην καταχρώμαι τον χώρο του μπλογκ σου για να βάλω κάτι που έγραψα παλιά, απλά θέλω να σου πω έστω και συγχυσμλενα τι πιστεύω ότι κερδίζω μέσω τούτου, αν όμωωε το κάμνω,ναι σου απολογούμαι προκαταβολικά). Σκάζω γιατί έκαμα ανάρτηση πάνω στην ανάρτηση σου.
Στο πηγαινελα της ψυχής, μοναχικό ταξίδι αγάπησα,
μα είναι τα σπασμένα φτερά που με κούραση πια την βαστούν,
είναι που βάρυναν τα σκουπίδια μέσα μου,
και σε ολόφωτες νύχτες ψάχνω ζωή,
στα πληθωρικά Σάββατα της μοναξιάς μου βρήκα εσένα και
η ευλογία περπάτησε στα σπαρτά της ψυχής μου,
Τώρα, σε κάθε της βήμα θέλει τα θέλω σου,
μέσα στις παγίδες του εγώ,
προβάλλει η δικιά σου ψυχή,
Περίτεχνα έκαψες τις καρικατούρες που ζωγράφισα,
βίαια έριξες τις μάσκες του εγώ,
για να περπατήσεις μαζί μου,
για να με πλουτισεις με λόγια αγάπης.
Σε ξέρω και δεν σε ξέρω,
μα ακούω τις νύχτες τις δικές σου αλήθειες,
τις δικές μας……
τα 'όνειρα σου αντηχούν στο δικό μου εφιάλτη
και μέσα στο αχόρταγο μου είναι,
με νανουρίζουν.
Το αδηφάγο μου τέρας γιατρεύεται από την γλυκία μελωδία της ψυχής σου.
Είμαι πια χορτασμένη.
Είναι κάτι συμβαίνει. Είτε σε ποστ, είτε σε συγκεντρώσεις που μπορεί να μοιραστεί κάποιος ένα κείμενό του.
Είτε το κείμενο τον ταξιδεύει και τα σχόλια είναι περιττά.
Είτε νιώθει μικρός μπροστά στο λόγο σου.
Είτε το δικό σου ξεγύμνωμα ψυχής, ξεγυμνώνει και τη δική του.
Και άλλα πολλά είτε.
Ο συγγραφέας πάντα θέλει το feedback.
Απλά δεν είναι όλοι συγγραφείς. Για να κατανοήσουν ή να έχουν την τόλμη να εκφράσουν αυτό που νιώθουν.
Και τελειώνω με ένα …
Oh well…
Με τούτη τη λογική (αυτή του αριθμού των σχολίων) τα δικά μου τα ποστ είναι βαριά στο στομάχι ή απλώς βαρετά ή πολύ προσωπικά/ακαταλαβίστικα.Γράφεις για εσένα πρώτα για να θυμάσαι ή για την ανταπόκριση(to feedback akoma na to metafrasoun ennen?);Σε κάθε περίπτωση ισχύει αυτό που είπε η Νεράιδα: "Απλά δεν είναι όλοι συγγραφείς".
Έσιει φορές τα σχόλια εν περιττά. Μπορεί κάποιος να σε θκιαβάζει αλλά να μεν έσιει κάτι να πεί δημοσίως, να του ελείψαν τα κόσhινα τζιαι να αντρέπεται, να νιώθει λιψιμιός αν πει κάτι ή απλά να μεν μπαίνει να θκιαβάζει ούλλη μέρα τζιαι να του έφυεν κανένα ποστ. Think positive!