Σα να κάθεσαι στην αυλή με το ψυχρό καλοκαιριάτικο αεράκι, να έχεις ένα πιάτο με κεφτέδες, κουπέπια, σουβλάκι κοτόπουλο και κάμποση σαλάτα με κρεμμύδι, ξεροψημένη πίτα, λίγο γιαούρτι και νερό από τον Άγιο Νικόλαο της Στέγης και να μην το τρως αμέσως. Να το αφήνεις για το επόμενο πρωί, διότι νυστάζεις πολύ. Να το αφήνεις για το επόμενο πρωί, ξέροντας ότι στην αυλή του γείτονα κάποια παιδιά με υπερφυσικές οσφρητικές ικανότητες παίζουν μπάλα όλο το απόγευμα και θα τελειώσουν αφού εσύ πας για ύπνο. Να το αφήνεις ξέροντας ότι μόλις η μυρωδιά σου αδειάσει τους αδένες των μυτών τους και μείνει μόνο η οσμή του φαγητού, θα παρατήσουν τη μπάλα και, κουρασμένα και πεινασμένα όπως θα είναι, θα ορμήξουν στο πιάτο με τα σάλια τους να πετάγονται δεξιά κι αριστερά, πάνω και κάτω. Θα σπρώχνονται για το ποιός θα πάρει το καλύτερο κομμάτι -βλάκες, με τέτοια που έχει μέσα στο πιάτο, ό,τι κομμάτι και να πάρετε είναι τέλειο- και να ματώνουν στην προσπάθεια να προλάβουν να βουτήξουν την πίτα μέσα στην καλοποτισμένη με ξύδι σαλάτα. Και να έρχεσαι το πρωί να φας το πολύτιμο πιάτο που άφησες. Και να εκπλήσσεσαι που το μόνο που βρίσκεις είναι το πιάτο και το ποτήρι σπασμένα, το πηρούνι στραβό κι ένα κομματάκι σουβλάκι που δεν είχε ψηθεί καλά εξ αρχής. Ας πρόσεχες.

Πρέπει να βάλω ένα σημειωματάριο δίπλα στο κρεβάτι μου, οπωσδήποτε. Αν είχα ένα εψές, τώρα θα έγραφα ένα καταπληκτικό κείμενο. Αντ’ αυτού, γράφω ό,τι θυμάμαι από ψες.

Η ατμόσφαιρα ιδανική, ο καιρός ψυχρός και το αεράκι σφύριζε χαρούμενο “το κακοκαίρι φεύγει”.. Με τόσα θετικά δεδομένα με το μέρος μου, η απόφαση ήταν εύκολη: πήγα για ύπνο. Ήμουν κουρασμένος, τα μάτια μου απαιτούσαν ανάπαυση. Τα παράθυρα λίγο ανοιχτά, εγώ γυμνός όπως πάντα. Άθλιο θέαμα -εγγυημένη απογοήτευση για όποιον είχε την περιέργεια και το θράσος να κρυφοκοιτάξει- όμως απόλυτη απόλαυση για μένα. Τίποτε δεν έμπαινε εμπόδιο μεταξύ εμού και του ύπνου.. Όχι πάντα, όμως. Τις περισσότερες βαρετές μέρες, ναι. Τις μέρες που τα συστατικά τους ήταν δουλειά και κούραση, ναι. Όχι όμως και τις υπόλοιπες. Τις μέρες που αποτελούνταν από προβληματισμούς, από σκέψεις, πρόσωπα, αισθήματα κι άλλα πρόσωπα, όχι. Υπήρχαν εμπόδια στη διαδρομή για τον ύπνο, παρόλο που δεν ήταν υλικά ή ορατά.

Τη μια φορά, ανεβαίνεις τα τέσσερα σκαλοπάτια που οδηγούν στο τμήμα Β’2 του δημοτικού σχολείου, στην τάξη σου. Στο τελευταίο βήμα, χάνεις την ισορροπία σου και πέφτεις προς τα δεξιά, στο σημείο που κανονικά θα έπρεπε να υπάρχουν δύο τριανταφυλλιές με ροζ λουλούδια, αλλά τώρα βλέπεις πως αντικαταστάθηκαν από μια άβυσσο. Και πέφτεις. Πέφτεις. Μισό λεπτό, τι γυρεύω τόσων χρονών στο δημοτικό; Ξυπνάς ασθμαίνοντας.

Την άλλη, χαζεύεις την πόρτα του δωματίου σου μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Μα δεν είναι πόρτα, αλλά ένα τεράστιο στόμα, με δόντια δανεικά από τυραννόσαυρο. Το στόμα συνοδεύεται από δύο υποχθόνια μάτια. Έρχονται κατά πάνω σου. Φοβάσαι και τρέμεις. Τρέμεις. Μισό λεπτό, οι πόρτες δεν έχουν μάτια ούτε δόντια και ο τελευταίος τυραννόσαυρος μας άφησε χρόνους μερικά εκατομμύρια χρόνια πριν. Ξυπνάς αγκομαχώντας.

Άλλοτε δε θυμάσαι τίποτε, παρά μόνο ότι πάλεψες πραγματικά για να ξυπνήσεις. Καταϊδρωμένος και με μια καρδιά σε εντονότερη υπερένταση από κείνην μιας μηχανής Ferrari σε αγώνα Formula 1. Πόσο κοντά στο θάνατο είχες φτάσει; Ποτέ δε θα μάθεις.

Τίποτε από αυτά συγκεκριμένα δεν έγινε ψες.

Εψές, όπως κάθε νύχτα, λίγο πριν πεθάνω προσωρινά, ο εγκέφαλος μου βρισκόταν σε οργασμό ορμονών και ιδεών. Όμορφα συνταιριάσματα λέξεων και αινιγματικά τέλη παραγράφων έβρισκαν στο δρόμο τους εικόνες και παρομοιώσεις, προσωποποιήσεις και υπερβολές. Κι όλα μαζί εκλιπαρούσαν να ξεκουραστούν σε ένα κομμάτι χαρτί. Το σώμα, όμως, τα έστειλε στα σκουπίδια. Ούτε καν στην ανακύκλωση. Εκεί, στα σκουπίδια, απ’ όπου τώρα προσπαθώ να φανταστώ τι ήταν όταν γεννήθηκαν, μαντεύοντας μόνο και μόνο από την οσμή τους.

Πρέπει να βάλω ένα σημειωματάριο εκεί δίπλα στο κρεβάτι. Για να σημειώνω αυτές τις ιδέες. Όσο βλακώδεις και να είναι, όσο ρομαντικές και άπιαστες. Όσο μακριά από την πραγματικότητα κι αν βρίσκονται, όσο σίγουρος κι αν είμαι ότι θα με πληγώσουν αν διαρρεύσουν έστω και σε μένα, όταν δε θα βρίσκομαι σε κατάσταση ημιυπαρξίας.

Δε μιλώ για τα όνειρα. Κανένα όνειρο μου δεν έβγαλε ποτέ νόημα. Τα θεωρώ άλλον ένα τρόπο με τον οποίο το υποσυνείδητο μου προσπαθεί να με καταβάλει, ακόμα κι όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ. Και, μα το Θεό, τα καταφέρνει. Με βομβαρδίζει με τόσες λεπτομέρειες μέσα στα όνειρα και με τόσο σουρεαλιστικές καταστάσεις, υπερφυσικές εναλλαγές σκηνικών, αναπάντεχες παρουσίες προσώπων, παρανοϊκές επιλογές της λογικής μου, χρώματα, μυρωδιές, ήχους, φωνές, υφές. Όταν ξυπνήσω, μου φαίνονται όλα σαν αναμνήσεις από καταστάσεις τις οποίες είμαι σίγουρος πως έζησα. Τις αναμνήσεις της πραγματικής μου ζωής δε μπορώ να επαναφέρω εύκολα, πόσο εύκολα να επαναφέρω αυτές των ονείρων, όσο αληθοφανείς κι αν είναι; Βάσανο.

Θεωρώ την καταγραφή των ονείρων όχι τόσο βλακώδη, όσο αχρείαστη. Ναι, είναι καλή ιδέα να τα έχεις καταγεγραμμένα, ώστε να θυμάσαι στο μέλλον τις βλακείες που προέβαλλε ο κινηματογράφος του μυαλού σου όταν η εξώπορτα έγραφε ΚΛΕΙΣΤΟΝ, όμως δε βοηθά κάπου. Τουλάχιστο δε βλέπω να βοηθά κάπου εμένα. Ερμηνεία των ονείρων μου δεν υπάρχει, προμηνύματα στα όνειρα μου δεν περιμένω να υπάρχουν. Τα εκλαμβάνω κι αυτά ως ξεχωριστές εμπειρίες, μικρά μαθήματα ζωής και διόδους επικοινωνίας μου με τον τύπο που με εξουσιάζει, θέτει το μυαλό μου σε λειτουργία και την καρδιά μου σε κίνηση και τον οποίο δε γνώρισα ποτέ.

Μιλώ για τη δημιουργικότητα πριν τον προσωρινό θάνατο. Δεν ξέρω αν το παθαίνουν κι άλλοι. Οι στιγμές πριν τον ύπνο μού φαίνονται ιδιαίτερα παραγωγικές. Το κακό είναι πως τα προϊόντα τους βρίθουν από επιπόλαια συμπεράσματα, ρομαντικές σκέψεις, γλυκές εκφράσεις, συγχώρεση των πάντων, αδυναμία μνήμης κακών στιγμών, ελπίδα, χαμόγελο, συναισθήματα, επιθυμίες και μια τάση για άμεση κινητοποίηση προς πραγματοποίηση και ικανοποίηση όλων αυτών. Δεν είμαι εγώ αυτός. Όλα αυτά μαζί ταυτόχρονα, δεν είμαι εγώ. Εγώ είμαι κάποια από αυτά, σε μετρημένες ποσότητες, σε ελεγχόμενες καταστάσεις. Θέλω να καταγράψω κι αυτόν τον εαυτό, όμως, διότι είναι απλούστατα ο άλλος εγώ. Καλό είναι να τον γνωρίσω και όχι απαραίτητα να τον απελευθερώσω. Μεταξύ μας θα τα λέμε συνήθως. Ελπίζω.

Ξύπνησα. Τι σκατά όνειρα είναι αυτά ρε υποσυνείδητο; Ποιός ο λόγος; Γιατί να τα καταγράφω; Γιατί να βασανίζομαι με τη θύμηση τους;

Αν είχα σημειωματάριο δίπλα μου ψες, θα έγραφα κάτι πολύ πολύ καλύτερο. Αντ’ αυτού, το μόνο που θυμάμαι από τον ψεσινό οργασμό ιδεών είναι η φράση “Άθλιο θέαμα -εγγυημένη απογοήτευση για όποιον είχε την περιέργεια και το θράσος να κρυφοκοιτάξει- όμως απόλυτη απόλαυση για μένα“.

Ίσως να μου βγαίνει σε καλό, τελικά. Ίσως να έγραφα πράματα που δεν έπρεπε. Διότι είναι πολύ νωρίς. Και μάλλον δε θα υπάρξει ποτέ η κατάλληλη στιγμή. Έτσι κατάλαβα. Πρέπει να διαγραφεί από εκείνη τη μεριά του μυαλού και της καρδιάς, όσο είναι ακόμα νωρίς. Δεν κάνει να επεκταθώ. Πάντως, ο Μητροπάνος το πρωί δε βοήθησε. Δεν το συνηθίζει, εξάλλου.

Θα παίρνω το πιάτο με το φαΐ μαζί μου. Όσο κουρασμένος κι αν είμαι, θα με αναγκάζω να το τρώω την ώρα που είναι ζεστό το κρέας και δροσερό το νερό, όταν θα τσούζει η σαλάτα από το πολύ ξύδι και η πίτα θα κόβεται με θόρυβο στα ξεροψημένα σημεία της.

Πάλι έγραψα σεντόνι. Απολογούμαι. Πιο πολύ απολογούμαι σε μένα, που θα μπω στην άθλια διαδικασία να το ξαναδιαβάσω, προς διόρθωση τυπογραφικών λαθών.