Κι αφού κατάλαβε πως δε μπορούσε να περιορίσει αυτήν τη σκέψη μοναχά εντός των τειχών του νου του, την έστειλε προς τα έξω με μια φοβερή κραυγή κατευθείαν από την καρδιά του· μια κατάρα τόσο ειλικρινή, που έφερε άμεσο αποτέλεσμα.
“Καταραμένος ο φταίχτης! Θάνατος! Να πεθάνει αυτός που με κατάντησε έτσι! Να πεθάνει τώρα αυτός που με οδήγησε σε αυτήν την κατάντεια στη ζωή μου. Τριάντα χρονών, να δουλεύω μέρα-νύχτα, κάθε μέρα, για ένα μισθό που μόλις που με κρατά στη ζωή. Να με εκμεταλλεύονται και να μη μπορώ να αντιδράσω, από φόβο μη χάσω αυτήν τη δουλειά. Αυτήν τη δουλειά που με θέλουν να θεοποιώ και να είμαι ευγνώμων που έχω. Που η κοινωνία θέλει να χαίρομαι που την έχω. Να πεθάνει αυτός που με έφερε σε αυτήν τη θέση: να φτάνω στα όρια της υπομονής και της αντοχής μου και να διασχίζω μπρος-πίσω καθημερινά τα σύνορα μεταξύ λογικής και παράνοιας και να πρέπει να τα παίρνω όλ’ αυτά σαν φυσιολογικά και το μόνο παράλογο να είναι η σκέψη να παρατήσω αυτήν τη δουλειά. Αυτήν τη δουλειά που δε μου αφήνει χρόνο να δω τους φίλους και την οικογένειά μου, να παίξω ξέγνοιαστα με το γάτο μου, να κάνω κάτι για μένα-μια βόλτα για φωτογραφίες, μια ζωγραφιά, ένα κείμενο, να διαβάσω ένα βιβλίο, να γυμναστώ. Αυτήν την κωλοδουλειά που μου απαγορεύει ρητώς να περάσω τα Χριστούγεννα και το Πάσχα με την οικογένειά μου, να έχω ελεύθερες μέρες το καλοκαίρι για διακοπές. Να πεθάνει τώρα αυτός που με υποχρεώνει να παραμένω σ’ αυτήν τη δουλειά που η κοινωνία θεωρεί ότι πρέπει να μου είναι αρκετή και να μου περισσεύει κιόλας. Αυτήν τη δουλειά που μου γαμά την ψυχολογία, καταστρέφει την αυτοεκτίμηση και μηδενίζει τον αυτοσεβασμό μου, κατακρεουργώντας έτσι και την οποιαδήποτε πιθανότητα εύρυθμης λειτουργίας στην προσωπική μου ζωή. Καταραμένος να είσαι! Να πεθάνεις τώρα, εσύ που είσαι ο υπαίτιος για την τεράστιά μου δυστυχία”, ούρλιαξε κι αμέσως έγειρε νεκρός, ο μέχρι τότε υγιέστατος νέος.
14 responses to “Κατάρα”
Φταίμε εμείς δηλαδή; Ο καθένας μας που εν σε τούτη τη θέση;
System Error.
404 Life not found.
Moonlight, πέρα που το πόσο προδιαγεγραμμένα που την κοινωνία, το σύστημα κ.λπ. εν σχεδόν ούλλα για εμάς, θεωρώ πως ο τελευταίος λόγος όσον αφορά το τι ανεχούμαστε τζιαι πόσο γαμήσι τρώμε με τη συγκατάθεση μας ανήκει σε εμάς τους ίδιους ναι. Τζιαι τούτο λαλώ το εγώ. Τζιαι το καλλύττερο παράδειγμα για τα όσα λαλώ είμαι εγώ. Εν ξέρω αν είμαι κατανοητός έτσι όπως τα γράφω, αν χρειάζεσαι περαιτέρω ξεκαθάρισμα, λαλείς μου!
offshade, ούτε καν ένα Maintenance Mode;
Επερίμενα να το ακούσω που κάποιον που ζει σε ένα ροζ συνεφάκι, ήβρε μια δουλειά που τον πληρώνει 2000 το μήνα στα 23 του και ξέρει πως αν του πουν το παραμικρό ή αν του αρνηθούν την αύξηση που θέλει μπορεί να σηκωθεί να φύει επειδή το μεγαλύτερο πρόβλημά του τα τελευταία χρόνια ήταν πώς θα χωρίσει ο παπάς τα λεφτά για να μεν τους τα φαν αν γίνει κούρεμα. #truestory
Εν νιώθω ότι μπορώ να κάμω κάτι για τη δουλειά μου σε αυτή τη φάση, Ούτε να βρω άλλην, ούτε να την σταματήσω, ούτε να φύω εξωτερικό, ούτε τίποτε. Μόνο όπως κι εσύ να τρώω τον όσο ελευθερο χρόνο μου μένει για να κάμνω δεύτερη δουλειά όταν βρεθεί η ευκαιρία. Που εν ξέρω αν θέλω να φάω τη ζωή μου απλά για να ζω, χωρίς να ζω καλύτερα. :/
Ακριβώς επειδή εκατάλαβα ότι τα τελευταία χρόνια ζω απλά για να ζω, σπαταλώντας στη δουλειά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τζιαι της ενέργειας μου, αποφάσισα ότι πρέπει να κάμω μιαν αλλαγή, ώσπου περνά που το χέρι μου. Έντζιαι εγγυάται μου κανένας ότι εννα μου φκει σε καλό, αλλά παρά να μείνω στάσιμος ως άνθρωπος παραμένοντας σε μια δουλειά που εν μου προσφέρει τίποτε ουσιαστικό (πέρα που τα λλία λεφτά), προτιμώ να δράσω με όποιον τρόπο μπορώ.
Τζιαι γω ένιωθα ότι εν εμπορούσα να κάμω κάτι ως τωρά, όμως άμαν είδα το πόσο σκατά με κάμνει, εκατάλαβα ότι εν ευθύνη δική μου το αν θα μείνω τζιαι να είμαι σκατά ή αν θα προσπαθήσω για την αλλαγή με το ρίσκο που μπορεί να κρύφκει.
Τι δουλειά έκανε και ήταν τόσο χάλια; Αν πάντως έχεις κάποια σχέση με τον τύπο της ιστορίας, που μάλλον έχεις, όπως προκύπτει από τα σχόλια, πάρε τα ρίσκα σου και άστην τη δουλειά, ειδικά αν τα χρήματα ειναι λίγα.Και ψάξου αλλιώς. και στο λέω εγώ που προσπαθώ πολύ καιρό να αφήσω μια δουλειά που δε μου παρέχει τίποτα αντιθέτως μου κλέβει τις πιο ωραίες στιγμές της ζωής. Και θα την αφήσω σύντομα.
IF…ageneia, στο ίδιο σημείο περίπου βρισκόμαστε. Κατάλαβα πλέον πως δεν αξίζει τίποτε από όσα μου στερεί αυτή η δουλειά και θα την αφήσω. Ελπίζω να φανώ τυχερός σε αυτά που σχεδιάζω να κάνω μετά!
Εύχομαι να βρεις τη δύναμη και την κατάλληλη στιγμή να το κάνεις κι εσύ και να σου βγει σε καλό!
Μεν λαωθείς…εγώ είμαι. Έφυα τζιαι έριξα πέτραν πίσω μου, ηύρα πολιτισμόν, ριάλλια σιονωτά τζιαι σταθερότητα. Ηύρα αθθρώπους. Ύστερα εστράφηκα για λλίο. Εμαύρισα τζιαι εκλείστηκα μες το πετσί μου, σάννα τζι ο αέρας της Πατρίδας μου εν οξύ τζιαι τρώει το πλάσμαν που μέσα, που τα σωθηκά του. Λαλώ σου τα τούτα ούλλα γιατί ξέρω πως ότι πεις να κάμεις εν να το κάμεις. Ότι βάλεις του νου σου, να ανατείλει ο ήλιος που τη δύση τζιαι να δύσει που την ανατολή, εν να το κάμεις. Τζιαι να είσαι σίουρος ότι εν να φκει σε καλό. Ακόμα τζιαι να φάεις τα μούτρα σου, την πούγκα σου, τα νιάτα σου…εν να σηκωστείς τζιαι να τραβήσεις την στράτα της επιτυχίας…αρκεί να κάμεις το leap of faith.
Ότι καλύτερο, φίλε μου παλιέ τζιαι καλέ.
Αμάνα μου ήντα πλάσμαν εστράφηκεν για να μου σχολιάσει!
Εν μεγάλη η τιμή που μου κάμνεις, όι μόνον που σχολιάζεις αλλά τζιαι που λαλείς τα συγκεκριμένα λόγια, φίλε μου! Μακάρι να' shεις δίκαιον τζιαι ό,τι κάμω να μου φκει σε καλόν!
Το αυτόν εύχομαι και διά σε!
Εννά 'θελα να μάθω τι έκαμες εσύ, πού επήες τζιαι τι καταγίνεσαι! Το email μου ξέρεις το! Ανυπομονώ!
Φιλε μου παλιέ γροθιά στο στομάχι τα λόγια σου για πολλά παιδιά της ηλικίας σου και όχι μόνο,βλέπω τα παιδιά μου να ζουν ακριβώς τις ίδιες καταστάσεις,γιορτές και καλοκαιρινους μήνες χωρίς προσωπική ζωή και μακριά από το σπιτικό τραπέζι να εξυπηρετούν με χαμόγελο όσους στραβο@@@@@@νους απο αφεντικά μέχρι πελάτες απαιτώντας (ενα εσπρεσο με εμφιαλωμένο νερό) αν ξέρεις πως δουλεύει η μηχανή του καφε καταλαβαίνεις τι εννοώ…..Ελεγα λοιπόν οτι παλεύουν χωρίς ένσημο με ελάχιστα λεφτά χωρίς να ξέρουν αν την επόμενη θα έχουν αυτή τη δουλειά, βλέπεις η επαρχία εχει περιορισμένες μέχρι ελάχιστες επιλογές.Απο την άλλη είμαι περήφανη που παλεύουν να τα βγάλουν μόνες τους πέρα τη στιγμή που συνομήλικοι λιώνουν στα καφέ ζητιανεύοντας το 5αευρο του παπου,του συνταξιούχου γονιού χωρίς να κάνουν τίποτα ……Εύχομαι με ολη μου την καρδιά η επιλογή σου να στα φέρει όπως επιθυμείς ….Είσαι απο τα λίγα διαδικτυακά άτομα που γνωρίζω 5 χρόνια τώρα και εκτιμώ πάρα πολύ….
Φουλάρα μου, πάντα χαίρομαι όταν βλέπω τα σχόλιά σου! Κι εγώ σε εκτιμώ και σε αγαπώ πολύ, έστω κι αν δεν γνωριζόμαστε προσωπικά! Το τι άνθρωπος είσαι, φαίνεται!
Φαντάζομαι πως στην Ελλάδα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, πόσο μάλλον στην επαρχία και στα νησιά όπου βρίσκεστε εσείς.. Η εκμετάλλευση θα πηγαίνει σύννεφο! Μακάρι να τα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε γρήγορα αυτήν την κατάσταση και όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Από την άλλη βλέπω κι εδώ τους τύπους που αναφέρεις, που ζουν λες και δε συμβαίνει τίποτε και αγανακτώ. Ελπίζω η ζωή να δώσει στον καθένα αυτό που του αξίζει!
Να ξέρεις ότι σε διαβάζω όποτε γράφεις κάτι, ασχέτως αν δεν σχολιάζω πολύ συχνά! Φιλιά πολλά!
νασε καλα ,μου λείπουν οι καλές εποχές του μπλογκιν που υπήρχε έμπνευση και αρκετό χιουμορ τωρα με το μακαρόνι του παστίτσιου σαν κιάλι θα δεις μια νεα ανάρτηση στο βλογκερ……αν έχεις φβ και θέλεις βρες με Fouli Giouli
Φίλε σε καταλάβω απόλυτα! Είμαι και εγώ σε αυτή την κατάσταση μπορεί και χειρότερη, γιατί νιώθω όλα αυτά που λες και να μην μπορώ να κάμω τίποτα, βασικά μπορούμε να κάμουμε πολλά όμως μας έχουν μεταφέρει φόβους που ούτε φανταζόμασταν ποτέ ότι θα νιώθαμε! Φοβάμαι να ρισκάρω να αφήσω την κολοδουλεία γιατί δεν ξέρω αν θα βρω άλλη να μπορέσω να πάρω μισθό στο σπίτι να ταΐσω το μωρό μου, όμως μέρα με την μέρα βλέπω ότι με το ανεχόμαστε ή να περιμένουμε ένα θαύμα για να αλλάξει κάτι μόνο του χωρίς εμείς να κουνήσουμε το δακτυλάκι μας δεν λέει. Οπότε αγαπητέ μου περιμένω την μέρα που θα νιώσω πραγματικά έτοιμη και δυνατή να σηκώσω το κεφάλι και να τους πάρει όλους και να τους σηκώσει! Η ζωή είναι μικρή και αυτό με φοβίζει περισσότερο από όλα ότι αν αύριο θα είναι η τελευταία μου μέρα τότε το μόνο που θα έχω να πω στον εαυτό μου είναι πόσο δειλή και ηλίθια ήμουν/είμαι για να χάσω αυτό τον πολύτιμο χρόνο που όλοι αναζητούμε τον τελευταίο καιρό…..
Φουλάρα μου, κι εμένα μου λείπουν, όμως καταλαβαίνω απόλυτα τις καταστάσεις και τους λόγους που είναι έτσι πλέον τα πράγματα.. Facebook δεν έχω, οπότε θα τα λέμε από εδώ κανονικά! Φιλιά!
Μικαέλλα, συμφωνούμε. Εγώ παίρνω το ένα βήμα παρακάτω τζιαι αποδίδω στον εαυτό μου την ευθύνη που μεινίσκει φοϊτσιασμένος τζιαι εν κάμνει το leap of faith, όπως ακριβώς το είπεν τζιαι ο Ξενοφίλιος πιο πάνω! Αλλοίμονο μας όταν έρτει η μέρα μας τζιαι κάτσουμε να αναλογιστούμε τι εκάμαμε για εμάς τζιαι τους ανθρώπους που αγαπούμε τζιαι εν έχουμε να απαντήσουμε τίποτε!