Κάποτε γίνεσαι εικοσιοχτώ χρονών για να αποφασίσεις να παραστείς στην πρώτη κηδεία στη ζωή σου από την αρχή μέχρι το τέλος της. Κάποτε γίνεσαι εικοσιοχτώ χρονών για να δακρύσεις δημόσια, ανάμεσα σε τόσον κόσμο. Κάποτε βγαίνεις ψεύτης χωρίς να το επιδιώξεις. Κάποτε ο χαμός ενός ανθρώπου, με τον οποίο είχες χρόνια να συναναστραφείς ουσιαστικά, σε κάνει να νιώθεις τόσο πνιγμένος. Κάποτε μια μορφή χαράζεται τόσο γλυκά στη μνήμη σου, όσο αρρενωπή και δυναμική κι αν ήταν πριν από το τέλος της.
Κάποτε ένας τεράστιος ναός γεμίζει σε κηδεία περισσότερο απ’ όσο γεμίζει το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου. Κάποτε σ’ αυτόν τον τεράστιο ναό, στον οποίο πάντα επικρατεί η μουρμούρα και το κουτσομπολιό, ακούγονται μόνο οι αποχαιρετηστήριες ψαλμωδίες και οι βαριές από το κλάμα ανάσες. Κάποτε παρίστανται σε κηδεία άνθρωποι που δηλώνουν άθεοι ή αγνωστικιστές, παιδιά του δημοτικού, νεαροί με μαλλιά και τατουάζ και δερμάτινα και σκουλαρίκια, νεαρές με ξώβυζα και μίνι, στρατιώτες και στρατιωτικοί, πολιτικοί, φυλακισμένοι, μοναχές, σύσσωμο το ιερατείο μιας ολόκληρης Μητρόπολης, άνθρωποι σε καροτσάκια, σχεδόν όλος ο πληθυσμός δύο χωριών και κόσμος των περιχώρων, ηλικιωμένοι που μετά δυσκολίας καταφέρνουν να μετακινηθούν. Κάποτε σε κηδεία όλοι, ΟΛΟΙ, είναι ειλικρινώς θλιμμένοι. Κάποτε σε κηδεία ο Δεσπότης δακρύζει και κλαίει με αναφιλητά ενώ διαβάζει τον επικήδειο. Κάποτε οι ογδοντάχρονοι του χωριού δηλώνουν ότι “πάντως τόσον κόσμο σε κηδεία, πρώτη φορά είδα”. Κάποτε όλοι ξέρουν, αγαπούν, σέβονται και εκτιμούν έναν παπά.
Τον είχα δει πριν από μια βδομάδα.
-Ρε Αντρίκκο, έλα δα ρε!
-Γεια σου, πάτερ μου. Του έδωσα το χέρι, μου το έσφιξε και το έφερε πάνω κάτω δυναμικά, όπως έκανε πάντα.
-Είσαι καλά ρε;
-Καλά είμαι, πάτερ μου. Εσύ;
-Μα εχάθηκες τέλεια. Λαλώ τζιαι γω “πού εν ο Αντρίκκος μας; Επήεν πάνω;”, και γύρισε το χαμογελαστό του βλέμμα στον ουρανό.
-Είμαι μαζί σας ακόμα, πάτερ μου.
-Πότε εννά ‘ρτεις να σε δούμεν;
-Εννά ‘ρτω, πάτερ μου, εννά ‘ρτω.
Εν σου είπα ψέματα, πάτερ μου. Εννα έρκουμουν. Έχω το ανάγκη να σου μιλήσω, αλλά εβιάστηκες τζιαι έφυες. Επήες να κάμεις ροδόστεμμαν του Θεούλλη. Ας είναι. Μακάρι να είσαι καλά τζειπάνω τζιαι μακάρι να συνεχίσεις να προσεύχεσαι για μας όπως έκαμνες πάντα.
Κάποτε ένας άνθρωπος καταφέρνει να γίνει αγαπητός από όλους όσους τον ξέρουν. Κάποτε ένας άνθρωπος καταφέρνει να εισπράττει την αγάπη και το σεβασμό των γύρω του όσο είναι εν ζωή. Κάποτε ένας άνθρωπος φεύγει και το κενό που αφήνει είναι πραγματικά δυσαναπλήρωτο. Κάποτε ένας άνθρωπος φεύγει και ένα χωριό κηρύσσει τριήμερο πένθος.
Γεια σου, πάτερ μου.
28 Μαΐου 2013
7 responses to “Κηδεία”
Πε του και ακούει σε πάλε ρε Αντρίκκο…
Τρυφερή ,όμορφη και τόσο συγκινιτική ανάρτηση. Μίλα του εσύ κι ας μην τον βλέπεις. Θα σε ακούει ,θα ζει ανάμεσάς σας ,γιατί δεν τον ξεχνάτε.
Να είσαι καλά αξιόλογε twistedness!!!
Φιλιά.
ο άθεος που ήταν στην κηδεία ήμουν εγιώ έννεν;
ο παπά μιχάλης ανάγιωσέ μας, επάντρεψέ μας, εβάφτισε τα κοπελλούθκια μας, ήταν στήριγμα μας, των φίλων τζαι συγγενών μας. μεγάλη απώλεια για το χωρκό μας τζαι το δικό σας. κάμνω επικόλληση αν μου επιτρέπεις όσα έγραψα στο fb (μαζί με φωτογραφίες εκείνης της μέρας που τον επισκεφτήκαμε), μόλις άκουσα για τον χαμό του:
"Σήμερα το χωρκό μου έχασεν έναν γνήσιον άνθρωπον. Έχασεν το ιερέαν του, κάτοικον Λυθροδόντα αλλά για 30 χρόνια ψυσιή της εκκλησίας μας. Σκέφτουμαι το κενό που αφήνει για τους ανθρώπους που τον είχαν στήριγμα τους, τζαι ήταν πολλοί.
Πριν λλίες μέρες είχα την τύχη να τον επισκεφτώ στον τριανταφυλλώναν του που επήραμεν δύο τάξεις να τους μιλήσει για την παρασκευήν ροδοστάγματος. Έγινεν θυσία για τα κοπελλούθκια μας. Αφιέρωσε σχεδόν ούλλο το πρωί να τους μιλήσει, άφηκεν τους να κόψουν τριαντάφυλλα, έδειξέν τους τα καζάνια, εμοίρασεν χαμόγελα τζαι αγκαλιές τζαι στο τέλος έδωκέν τους ούλλους που έναν ποτσίν ροδόσταγμαν, μιλούμεν για πολλά ποτσούθκια! Ήξερεν τις οικογένειες των κοπελλουθκιών όπως πρέπει να ένι ένας ιερέας σε χωρκό. Εμέναν επείραξέν με για τα παλιοχώματα του χωρκού μου σε αντίθεση με του Λυθροδόντα, δείτε στην φωτογραφία τι εννοώ…τζαι ήβρεν ώραν να με συμβουλέψει για το πώς ριζώνουν νέα φυτά τριανταφυλλιάς.
Εστείλαν του μιαν κάρταν οι πεμπταίοι με την δασκάλαν τους που εν επίσης χωρκανή μας τζι ενθουσιάστηκε, είπε το της μάνας μου στο κατηχητικό τζαι τζείνη είπε μου το εμέναν. Ο κύκλος των λέξεων που συναντιέται μόνο στα χωρκά…
Απώλεια τεράστια, ειδικά τωρά".
Ανδρέα μου, λυπήθηκα πολύ με τον χαμό σας. Πολύ συγκινητική η ανάρτησή σου. Να κρατήσεις τις όμορφες στιγμές. Δυστυχώς, κάποιες φορές τέτοιοι άνθρωποι δεν αντικαθιστούνται ποτέ..
Χαιρετισμούς από την μακρινή Μελβούρνη
Πατατάκι ναι, αλλά ήνταλως εννα μου απαντήσει;
Να'σαι καλά, Venus.
Νίκε μου, ναι, εσύ ήσουν. Ευχαριστώ για τα λόγια. Δείχνουν τι άνθρωπος ήταν ο πάτερ..
agrimio μου, να'σαι καλά! Να περνάς καλά όπου και να'σαι!
Το είχα διαβάσει στην εφημερίδα, κι αν και τον γνώριζα μόνο μέσα απ'τα λόγια των γονιών μου που τον ήξεραν, δάκρυσα μπροστά από μια οθόνη. Αιωνία του η μνήμη, να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό που τον γνώριζες…
Τέτοιοι άνθρωποι είναι λίγοι και η απουσία τους έντονα αισθητή,να είσαι καλά να τον θυμάσαι ,πρέπει να ήταν εξαιρετικός ιερέας και άνθρωπος…
καλό βράδυ φιλαράκο