Τζοιμούμαι.
Τζιαι ξυπνώ.
Κρυάδα. Το δωμάτιο ολοσκότεινο. Πόρτα κλειστή, παραθύρκα κλειστά. Τίτσιρος, κάτω που σεντόνια τζιαι παπλώματα. Το κρεβάτι μεγάλο τζιαι άνετο τζιαι μαλακό τζιαι ξεκούραστο. Η αγκαλιά μου γεμάτη με ένα κορμί απαλό, ζεστό τζιαι μυρωδάτο. Κολλημένο πάνω μου, πάλλεται ήπια. Τα μούτρα μου μες τη φωθκιά των μαλλιών της. Ο νους μου προσπαθεί να εισχωρήσει μες το κρανίο της, να δω τα όνειρα που θωρεί, να θκιαβάσω τζείνα που σκέφτεται, να λάβω ερεθίσματα τζείνων που νιώθει. Φιλώ τον αριστερό της ώμο τζιαι σφίγγω την λλίο παραπάνω.
Τζοιμούμαι.
Τζιαι ξυπνώ.
Το δεξί μου shέρι άρκεψε να μουθκιάζει. Τζοιμάται ήρεμη. Ακούω την αναπνοή της πολλά σιγανή τζιαι νιώθω την κίνηση των πνευμόνων της πίσω στην πλάτη της, να μεταφέρεται τζιαι πάνω μου. Τραβώ αργά το shέρι μου που κάτω που το κορμί της -σίουρα εννα είναι τζιαι η ίδια πιο άνετη τωρά. Γυρίζω στην άλλη πλευρά. Τσιλλώ το κουμπί του κινητού. 03.22.
Τζοιμούμαι.
Τζιαι ξυπνώ.
Τσιλλώ το κουμπί του κινητού. 03.47. Ανάσκελα, με το δεξί μου shέρι χαϊδεύκω ανεπαίσθητα την πλάτη της. Τζοιμάται. Είμαι πολλά ευτυχισμένος για να τζοιμηθώ. Μες το μαύρο του δωματίου θωρώ σκηνές που διαδραματιστήκαν πολλά πρόσφατα. Γέλια, φιλιά, αγκαλιές, πειράγματα, μούτρα, βλέμματα, χάδια, ταινίες, μουσικές, κινούμενα σχέδια. Χαμογελώ. Άμα χαμογελάς, αλλά εν σκοτεινά ή εν έshει κανένα να σε δει, ισχύει το χαμόγελο;
Τζοιμούμαι.
Τζιαι ξυπνώ.
Γυρίζω προς το μέρος της. Απλώνω το shέρι μου. Εν γυρισμένη μπρούμυτα, τζοιμάται πάνω στο αριστερό της shέρι, γυρισμένο το πρόσωπο της προς εμένα. Στο δεξί μου πλευρό, κοντεύκω τέλεια τζιαι κολλώ τη μούττη μου πάνω στη δική της. Τζοιμάται ακόμα. Περνώ το δεξί μου shέρι κάτω που το μαξιλάρι της. Αναπνέει ήρεμα. Μοσχοβολά. Αγκαλιάζω την με το αριστερό μου shέρι. Έχω ανοιχτά τα μμάθκια μου. Μπαίνει ελάχιστο φως που τα παράθυρα τζιαι όσο που μπορώ να διακρίνω τες λεπτομέρειες στο πρόσωπο της. Εν όμορφη.
Χτυπά το ξυπνητήρι. Εν το ακούει. Πώς ξυπνάς τωρά τούντο πλάσμα που τζοιμάται τόσον αγγελικά, σαν το μωρό; Χαϊδεύκω τα μαλλιά της. Φιλώ την απαλά. Αννοίει τα μμάθκια της. Αντί να λαωθεί που θωρεί τη φάτσα μου μες τα μούτρα της, ανοιγοκλείει τα ακόμα μια φορά τζιαι χαμογελά μου. Χαμογελά μου τζιαι μονομιάς ούλλος ο κόσμος εν καλά, αγαπημένος, χορτασμένος, ευτυχισμένος, δροσισμένος τζιαι ασφαλής. Ξαναφιλώ την.
-Πρέπει να σηκωστούμε σιγά σιγά, να πάμε δουλειά..
-Μμμμμ, εν θέλω..
-Ξέρω το, ούτε εγώ, όμως πρέπει, έννεν;
-Μμ, ναι.. Μα εν εκοιμήθηκες;
-Εκοιμήθηκα.
-Ψεύτη!
Τζιαι ξυπνώ.
Μα πότε ετζοιμήθηκα;
Τα παραθύρκα ανοιχτά, μπαίνει φως πολλύν, κάττοι τζιαι πουλιά ακούουνται π’ όξω. Τίτσιρος, βουττημένος στο δρώμαν. Κρούζω που τον πυρετόν∙ το μοναδικό σεντόνι του κρεβαθκιού εν έτοιμο να πάρει φωθκιάν. Οι μύξες μου τρέχουν, ο λαιμός μου εν καταπίνει, η κκελλέ μου εν έτοιμη να σπάσει τζιαι ο νους μου να μεταναστεύσει στο τταβάνιν τζιαι τους τοίχους. Τα μμάθκια μου εν βρεμένα -κλάμαν οξά δρώμαν; Το κρεβάτι στενό τζιαι καθόλου ορθοπαιδικό, η μέση μου σκοτώνει με, η αγκαλιά μου γεμάτη αέραν. Χαρτομάντηλα δίπλα μου τζιαι χαμαί∙ άλλα φρεσκοβρεμένα τζιαι άλλα ποξεραμένα.
8 responses to “Ξυπνήματα”
…I amuse myself in my very own private hell…
Περαστικά …επειδή προφανώς εκρύωσες :P.
Ωραίες εικόνες 🙂 .. σου εύχομαι να γίνουν πραγματικότητα – when the time is right.
ου άτε
Λοιπόν εθθύμησες μου το τραγούδι του Αλκίνοου "Όνειρο Ήτανε"
http://www.youtube.com/watch?v=8dJkgVwgG-c
http://www.youtube.com/watch?v=ZSLxy_mJyAI
Θυμάμαι πως ανέφερε ότι είναι για κάποιον άνθρωπο που ερωτεύεται κάποιαν στα όνειρα του. Είναι τόσο πολύ ερωτευμένος μαζί της που παρακαλάει να μην ξυπνήσει από το όνειρο του…..
Δεν έχω λόγια.
Έχω συναισθήματα.
Έχω αναμνήσεις.
Έχω εικόνες.
Έχω αίσθηση της αφής στο δέρμα μου.
Έχω ήχους.
Έχω στιγμές.
Έχω αγάπη.
Έχω πόνο.
Έχω ζήσει.
Αλλά λόγια όχι… περισσεύουν.
υ.γ. Εν πολλά συγκλονιστικόν κάθε φορά που με/μας κάμνεις να νιώθουμεν τόσον έντονα.
She's rolling over
a misty morning
set the sail for where the four winds blow
εγώ εννά γράψω ένα απλό κκόμμεντ, άρεσε μου και ήρτα να το ξαναδιαβάσω!
Ωραίες στιγμές που δεν θέλεις να τελειώσουν και ο χρόνος σταματά