Εχτές επήεννα να παραδώσω κάτι πράματα με το αυτοκίνητο της δουλειάς. Το αυτοκίνητο τούτο εν που τζείνα τα Toyota τα vanούθκια τα άσπρα που εγεμώσαν τους τόπους. Νομίζω εν κατασκευασμένο που τον τζιαιρό της Μικρασιατικής καταστροφής. Τέλος πάντων, εν καταφατshελλωμένον που shίλιες πάντες (όι, έννεν εγώ που το εφάτshισα!), αλλά εν αθάνατον. Εννοείται πως εν τέλεια γαούριν: βάρτου όσον βάρος θέλεις, ξιτίμασ’το, βάρτου ροδόστεμμαν αντί πετρόλαον ή κάμε ούλλον το χάι-γουέι με τη δευτέραν. Έθθα παραπονηθεί, έθθα φκάλει τσιμουθκιάν. Τζιαι ως καλόν γαούριν, εννοείται πως εν πιο αργόν τζιαι που κηδείαν.

Το λοιπόν.. Ήμουν σταματημένος, πρώτος πάσ’τα φώτα του Dixan, τζιαμαί στη βιομηχανική της Νήσου. Τα φώτα τζιαμαί εν σταυροδρόμιν τζιαι που αριστερά μου, όπως ήμουν, έρκουνταν τζείνοι που εφκαίνναν που το χάι-γουέι Λευκωσίας-Λεμεσού. Ήταν κότshινο για μένα τζιαι ώσπου να πρασινίσει εποσκολιούμουν με το ράδιον πέρκει εύρω σταθμό με διαφημίσεις, διότι τα ππουshτοτράουδα που βάλλουν εν της βίλλας. Ευτυχώς ήβρα ένα που ελάλεν αθλητικά τζιαι άφηκα το. Ώσπου να δεις τζιαι να πεις, επρασίνισεν το φαναρούιν. Σύρνω την πρώτην, ξιπατώ λλίον το clutch, πατώ νάκκον πετρόλαον, κατεβάζω το χειρόφρενον τζιαι καρτερώ το γαουρούιν να κινηθεί. Πριν να προλάβει να τζιυλήσει μισό μέτρο το γαουρούιν μου, θωρώ που τα αριστερά μου ένα μιάλο φορτηγό των McDonald’s, να έρκεται φουρκαστόν τζιαι να κλώθει αριστερά του. Εγώ επήεννα ίshια, άρα είχαμεν την ίδιαν κατεύθυνση. Ο οδηγός του εδίκλησεν προς το μέρος μου βιαστικά βιαστικά για να σιουρευτεί ότι επρολάβαιννεν να ρέξει ώσπου να κινηθεί ο γάρος μου τζιαι έδωκεν μέσα, δίχως να πιάει στόπερ αλόπως.

Έπιαεν με ο πέλλαρος ρε πελλέ. Αποφάσισα να τον προσπεράσω, no matter how! Έshει τζιαι ανήφορον μετά τα φώτα, αλλά έν με έκοφτεν. Ήταν να τον προσπεράσω ολάν! Βιτσιάζω το γαουρούιν τζιαι τζείνον άρκεψεν να μουγκρίζει. Σύρνω την τρίτην για να φκω το ανήφορον. Εκόντεψα του τέλεια, έμπηκα μες τον κώλο του. Τζιαι τζείνη ήταν η στιγμή που είδα κάτι, το οποίον με έκαμεν να γελάσω τόσον δυνατά ώστε να ξιάσω ότι έπρεπεν να τον προσπεράσω.

Στην πισινήν μερκάν του φορτηγού, είshεν μιαν μιάλην διαφήμιση των McDonald’s σχετικά με το Μουντιάλ τζιαι πουκάτω, λλίον δεξιά, έναν αυτοκόλλητον στροντζυλόν, άσπρον που έγραφεν με μαύρα γράμματα: “ΟΔΗΓΩ ΣΩΣΤΑ; 22488400”.

Εκατάλαβες; Επειδή είδα τζιαι σε άλλα φορτηγά έτσι αυτοκόλλητον, νομίζω βάλλουν τα οι εταιρείες για να αναγκάσουν τους οδηγούς τους να οδηγούν καλλύττερα, υπό τον φόβον της καταγγελίας.

Εγέλασα κάμποσον τζιαι μετά που λλίον άρπαξα το μόπαϊλ τζιαι επληχτρολόγησα το νούμερον. Επάτησα να κάμει κλήσην τζιαι έκλεισα το αμέσως, απλά τζιαι μόνον για να αποθηκευτεί ο αριθμός. Μετά που λλίον αποφάσισα να τους τηλεφωνήσω, αν το εκαθυστέρουν έθθα είshεν νόημαν, έννεν; Στην βράσην κολλά το σίερον, που ελαλούσαν τζιαι οι πρωτινοί.

Όμως έν ετηλεφώνησα.

Ο άθρωπος έκαμεν μιάλην μαλακίαν, έρεξεν με κότshινον τζιαι έβαλεν σε κίνδυνον πολλές ζωές, αλλά τζιαι την δικήν του. Εσκέφτηκα, όμως, ότι μπορεί να ήταν κάτι πολλά επείγον τζείνο που είshεν να κάμει τζιαμαί που επήεννεν τζιαι ότι τζιαι εγώ ο ίδιος κάμνω μαλακίες πολλά συχνά άμαν οδηγώ. Ιδιαίτερα άμαν βιάζουμαι. Δηλαδή πάντα.

Τζιαι που την άλλην, εγώ οδήγουν τζιαι έπιασα το μόπαϊλ να γράψω το νούμερον. Ένας σωστός οδηγός έν πιάννει μόπαϊλ σαν οδηγά. Ναι, όμως γιατί εβάλαν το αυτοκολλητούιν οι κύριοι της εταιρείας; Για να κάμουν κάποιον άλλον οδηγόν κακό, μόνο τζιαι μόνο για να τσιακκάρουν τον δικό τους αν οδηγά καλά;

Όπως τζιαι να’shει, έν ετηλεφώνησα. Ακόμα τζιαι τωρά έν ηξέρω αν έπρεπε να το κάμω ή όι. Who cares, μπορεί την επόμενη φορά να τηλεφωνήσω.

Το νόημαν έναν είναι: ευτυχώς που το αυτοκίνητον μου έν έshει έτσι αυτοκολλητούιν πίσω..