Ηρεμήστε ρε. Δεν ήταν οργασμός ούτε του είδους που θα προτιμούσα, ούτε εκ της αιτίας που ίσως να φανταστήκατε. Δηλαδή, από τη μια, δεν ήρθε ο Geddy Lee με το Xperia Arc στα χέρια για να μου το χαρίσει κι από την άλλη δεν προσπάθησαν να με βιάσουν μια ντουζίνα ρωσσίδες, βουλγάρες, ρουμάνες, κύπριες και καλαμαρούδες κοπελίτσες, οι οποίες τυχαία περνούσαν, όπως κάθε μέρα, έξω από το κατάστημα μου. Όχι, ήταν κάτι πολύ πιο δυνατό, αν και είναι πιθανό να μη φαίνεται τόσο εντυπωσιακό σε κάποιον πέρα από μένα.

Η μέρα ξεκίνησε με καλούς οιωνούς. Περιέργως. Λίγη κίνηση στο δρόμο -σε σχέση πάντα με τις υπόλοιπες Δευτέρες- και καταπληκτικός καιρός με κάμποση συννεφιά, ψύχρα και γκρίζα χρώματα, σε αντίθεση με τις προηγούμενες μέρες που πήγε να μας το παίξει κακοκαίρι.

Πρώτη πελάτισσα μια ομορφούλα, γλυκούλα Κύπρια -σπάνιο φαινόμενο στην περιοχή- όλο χαμόγελο. Της άρεσε το αστείο που της έκανα, ανταπέδωσε κι έφυγε, αφού αγόρασε εκείνο που ήθελε, όπως μπήκε: ευδιάθετη και με χαμόγελο.

Πώς να πάει στραβά η μέρα σου μετά από τέτοιο πρωινό;

Ακριβώς έτσι: Ως τις 11 δεν είχα αρκετή δουλειά, αλλά από τότε μέχρι και τρία λεπτά πριν τις 13.00 δεν πάτησε ούτε μαστουρωμένη γάτα εκεί μέσα. Και τότε, τρία λεπτά πριν έρθει η ώρα του δίωρου διαλείμματος μου, αποφάσισαν όλοι οι αλλοδαποί της Λευκωσίας να θυμηθούν ότι υπήρχε το κατάστημα μου! Το θετικό ήταν ότι αγόραζαν όλοι, είτε κάτι που έψαχναν, είτε κάτι που τους πλάσαρα υποδειγματικά a la Robben. Τα νεύρα μου είχαν αρχίσει να σχηματίζουν συρματοπλέγματα και το βλέμμα μου νομίζω πως είχε γίνει σαν το βλέμμα των αθλητών σούμο, που δεν ξέρεις αν λέει “Φύγε, διότι θα σε σπάσω στο ξύλο” ή “Φύγε, διότι θα σε φάω”. Δυστυχώς οι πελάτες-μπελάδες, δεν αντιλαμβάνονταν το κοινό σημείο ανάμεσα στα δύο αυτά μηνύματα: Φύγε!

Και τότε συνέβη! Μια ώρα αργότερα εξυπηρετούσα δύο νεαρούς από το Μπαγκλαντές. Τους έδειχνα κάτι, όταν το δεξί μου αυτί έπιασε περίεργους ήχους έξω από την πόρτα. Στρέφω το βλέμμα μου. Ένας μικρός, γύρω στα δώδεκα, χάζευε τις προθήκες μου (ελληνιστί: βιτρίνες), κρατώντας στο χέρι του το κινητό του. Ο θόρυβος που έκανε το κινητό του ήταν γνώριμος, όμως δε μπορούσα να τον αναγνωρίσω, διότι στο κατάστημα απέναντι μου αποφάσισαν να κάνουν ανακαίνιση και η μουσική από τις μηχανές, τα σφυριά, τις φωνές και τα πράγματα που έπεφταν και έσπαγαν εμπόδιζε όσο να’ναι.

Οι Μπαγκλαντεσιανοί (;) ήταν προσηλωμένοι στις εξηγήσεις μου κι εγώ ήμουν προσηλωμένος στο τραγούδι που άκουγε ο μικρός. Αν καταλάβαιναν τι τους έλεγα, δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι κατάλαβα ποιο τραγούδι ήταν, όταν ο μικρός έκανε ένα βήμα δεξιά και βρέθηκε μπροστά στην ανοικτή πόρτα μου. Ένας παράφρων άγγελος τραγουδούσε μέσα από το ηχείο του κινητού του.

Εκστασιασμένος έμεινα να κοιτάζω το δωδεκάχρονο, ο οποίος μπήκε στο κατάστημα μου και σταμάτησε τη μουσική στο τηλέφωνο του – ευγενέστατος. Από κείνη τη στιγμή, οι Μπαγκλαντεσιανοί κατάλαβαν αυτό που θα καταλάβαιναν αν τους έδειχνα μια πινακίδα με τεράστια γράμματα που θα έλεγε στη γλώσσα τους “ΣΤ’ AΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ”. Χαμογέλασα στο μικρό. Με είδε, χωρίς επίγνωση του τι είχε κάνει. Άπλωσα ένα δεξί, τριχωτό χέρι ανάμεσα στους αποσβολωμένους σκουρόχρωμους φίλους και περίμενα για χειραψία από το μικρό. Με πλήρη άγνοια μού έδωσε το χέρι του.

-Ακούς Tool;
-Εεε.. Ναι.
-Μπράβο, λεβέντη μου!
-Χεχε.. Έχετε..
-Γιατί το σταμάτησες το τραγούδι; Το The Pot δεν άκουγες;
-Εε.. Ναι..
-Ε, βάλτο να το ακούσουμε!
-Οκκέι..

Το βάζει να παίζει.

-Τώρα πες μου τι θέλεις.
-Τελειώστε με τους κυρίους πρώτα, δε βιάζομαι.

Α ναι, τους είχα ξεχάσει αυτούς, παρόλο που στέκονταν δεξιά κι αριστερά από το μικρό, σε απόσταση μισού μέτρου από μένα, με τον ύψους ενός και μισού μέτρου πάγκο μου να είναι το μόνο εμπόδιο ανάμεσα σε μένα και τις μπουνιές τους. Τους ξεπέταξα στα γρήγορα ενώ έκανα, εν τω μεταξύ, ανεπαίσθητο headbanging στο ρυθμό του The Pot.

-Πώς και ακούς Tool; ρώτησα το μικρό φίλο μόλις ξεκουμπίστηκαν οι δύο τύποι.
-Εε.. απλά έτυχε.
-Να ξέρεις ότι οι Tool είναι το καλύτερο συγκρότημα στη Γη, του είπα με απόλυτα σοβαρό ύφος.
-Χεχε.. Οκκέι..
-Έτσι μπράβο!
-Να σας πω τι ήθελα; ρώτησε όλο ευγένεια για να μην προσβάλει τον τρελλό που μόλις είχε συναντήσει.

Τον βοήθησα όλο προθυμία, παρόλο που δούλευα ήδη μια ώρα μέσα στο διάλειμμα μου. Με χαιρέτησε κι έφυγε, βάζοντας ξανά από την αρχή το The Pot.

Από κείνη τη στιγμή, ήμουν πάλι χαρούμενος και η μέρα είχε πάρει τη θετική στροφή με την οποία είχε ξεκινήσει.

Το απόγευμα, κάτι δωδεκάχρονα πάνω σε ποδήλατα, κρατούσαν μπαλόνια, περνούσαν δίπλα από περαστικούς στον πεζόδρομο και τα έσπαγαν, τρομάζοντας τον κόσμο, ενώ οι ίδιοι χαχάνιζαν σαν ηλίθια.

Φαντάζομαι υπάρχουν δωδεκάχρονα και δωδεκάχρονα..