Όχι, δεν είμαι gay. Για το γάτο μου μιλώ, παλιοανωμαλάρες!

Η αγαπημένη μου κωκω (ναι, με μικρό το πρώτο, δύο ωμέγα και χωρίς τόνο) έχει φτιάξει (επιτέλους) το δικό της blog και το ονόμασε Sundays, bloody Sundays. Θα το ανανεώνει, λέει, τουλάχιστον κάθε Κυριακή, παρόλο που νομίζω ότι σε λίγο καιρό θα το κάνει συχνότερα. Η γνώμη της, ο τρόπος που τα λέει και, βεβαίως, οι φωτογραφίες της, αξίζουν της προσοχής όλων μας, οπότε φροντίστε να την επισκέπτεστε συχνά! Σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα.

Η κωκω, που λέτε, στην τελευταία της ανάρτηση μας διαφημίζει τα δύο φρεσκότατα γατάκια της. Υποσχέθηκα ότι θα σας γνωρίσω και το δικό μου, τον τρελό, οπότε διαβάστε παρακάτω για το Βλάκα μου και δείτε τον σε δράση.

Ο Βλάκας ήρθε στον κόσμο μαζί με άλλα δύο όμορφα γατάκια, πριν από λιγότερο από ένα χρόνο. Έχασε το ένα του αδερφάκι σε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο, κατά το οποίο ο ξάδερφος μου μετέτρεψε το άτυχο ζωντανό σε άμορφη μάζα στο τσιμέντο της αυλής της γιαγιάς μου. Παρόμοια τύχη είχε και το άλλο αδερφάκι, το οποίο στην πρώτη του εξόρμηση στο δρόμο μπροστά από το σπίτι μου, πήρε εισιτήριο για τα γατεπουράνια, να κάνει παρέα στο αδέρφι του.

Αυτός επέζησε της κακοτυχίας. Ήταν πάντα ο πιο λεπτός και ο αδυνατότερος από τους τρεις, αυτός που δεν ακουγόταν καθόλου, ο πιο ασθενικός. Κι όμως, η Τύχη επέλεξε να επιβιώσει αυτός. Τον ανέλαβα προσωπικά, διότι ένιωθα τη μοναξιά του και την καταλάβαινα.

Κι όταν λέμε “τον ανέλαβα” μη φανταστείτε κατ’ οίκον περιποιήσεις, βράδια εντός του σπιτιού, γιατρούς και λοιπά μαμοθρεφτίστικα. Τον άφησα να ζει έξω, να φεύγει και να ξανάρχεται όποτε θέλει. Να λερώνεται και να πληγώνεται. Όταν μένει φαΐ, του το βάζω να φάει.

Στις αρχές ήταν επιφυλακτικός. Δε δεχόταν να τον αγγίξω και δεν άφηνε κανέναν άλλο να τον πλησιάζει, εκτός από μένα.

Του έβαλα για δόλωμα λίγο φαΐ και τον ανάγκασα με τρόπο να υπομείνει το χάιδεμα μου. Φαίνεται ότι του άρεσε, διότι από τότε, δε μου το αρνείται ποτέ. Κι όταν βάλω το χέρι μου λίγο ψηλότερα από το κεφάλι του, το σηκώνει και το τρίβει από μόνος του στο χέρι μου.

Ανακάλυψα προσφάτως ότι αρέσκεται και στο χάιδεμα της κοιλιάς του, όπως ακριβώς και η Julie, η σκυλίτσα του αδερφού μου. Ο Βλάκας, όποτε έχει όρεξη, ξαπλώνει με την πλάτη κάτω και κάνει χαριτωμένα βαρελάκια στο τσιμέντο, μέχρι να πάω να τον πειράξω στην κοιλιά, είτε με τα χέρια είτε με το παπούτσι μου.

Νομίζω πως υπάρχει ένα δέσιμο μεταξύ μας. Μάλλον κουβαλάμε τα ίδια μυαλά, γι’αυτό! Περνά τις περισσότερες ώρες του στο σκαλί, έξω από την πόρτα της κουζίνας μας. Κάθε πρωί είναι εκεί, με ακολουθεί μέχρι δίπλα, που πάω να αποχαιρετήσω τη γιαγιά και τον παππού, έρχεται πάλι μαζί μου όταν επιστρέφω στο αυτοκίνητο κι όταν μπαίνω μέσα, παίρνει τη θέση του στο σκαλί, για να με βεβαιώνει ότι είναι σε ασφαλές σημείο κι ότι μπορώ να φύγω για τη δουλειά. Όταν επιστρέφω, με το που μπαίνει το αυτοκίνητο στην αυλή, αυτός ξεπετάγεται απ’όπου κι αν βρίσκεται και πάει στο σκαλί για να με καλωσορίσει. Συνήθως θέλει παιχνιδάκια, όπως κι εγώ, γι’αυτό δεν του χαλάω χατίρι.

Το απίστευτο συνέβη τη νύχτα που είχα ραντεβού με τον κυρ Χάρο. Από την ώρα που έφυγα από το σπίτι, καθόταν στο σκαλί όπως πάντα. Όταν συνέβη το μοιραίο και πήρα τηλέφωνο κι ενημέρωσα τη μάνα, ο Βλάκας εξαφανίστηκε από το σκαλί κι εμφανίστηκε πάλι μόλις επιστρέψαμε από τις Πρώτες Βοήθειες. Οι μαρτυρίες για το γεγονός είναι εγκυρότατες. Αυτό με κάνει να τον αγαπώ ακόμα περισσότερο!

Είμαι σίγουρος ότι θέλετε να μάθετε και περί του ονόματος του, σωστά; Τίποτε το ιδιαίτερο: μια μέρα, καθώς έτρεχε πολύ κοντά μου, μπήκε ανάμεσα στα πόδια μου και τον πάτησα στο πίσω αριστερό ποδαράκι. Έφυγε μακριά τρομαγμένος. Τον φώναζα, αλλά δεν ερχόταν. Μετά από κάμποση ώρα αναζήτησης, άρχισα να του φωνάζω “Έλα πίσω ρε βλάκα, δεν το ήθελα”. Σε κάποια φάση τον βρήκα κουλουριασμένο πίσω από ένα δέντρο να κλαίει και να με βρίζει. Άρχισα να του μιλώ, αποκαλώντας τον βλάκα. Του χαΐδεψα το πόδι, του εξήγησα ότι δεν το ήθελα κι ότι θα προσπαθήσω να μην ξανασυμβεί. Φάνηκε ότι κατάλαβε και υποσχέθηκε να μην ξαναμπερδευτεί στα πόδια μου ενώ περπατώ. Από τότε του έμεινε το Βλάκας κι όταν είναι κρυμμένος κάπου, φτάνει ένα “Ρε Βλάκα, έλα δω” (πάντα με γλυκό τρόπο) για να τον εμφανίσει μπροστά μου.

Ορίστε και μερικές φωτογραφίες σημερινές:

Ξαπλωμένος στο θρόνο του, επιβλέπει την περιοχή της επικρατείας του.

Του φώναξα μέσα από το σπίτι. Ξαφνιασμένος, ψάχνει να δει τι γίνεται, διότι το γυαλί δεν του επιτρέπει να δει μέσα.

Έλα κοντά ρε Βλάκα!

Wut?! Its a mobailz!

Xαδάκια..

Moar!!1!

Χαΐδεψε με είπα!

Έτσι.. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, Τριχωτό Δίποδο!

Τι κάνεις εκεί ρε; Για να δω..

Μην τολμήσεις να σταματήσεις!

Λίγο μετά τα παιχνίδια, τον πήρε ο ύπνος. Δεν έχω ξαναδεί γάτο να κοιμάται στις 17:00!