Τριανταμιά Δεκεμβρίου. Τι ωραία μέρα! Η τελευταία μέρα μιας χρονιάς, η μέρα που θέτουμε νέους, επί το πλείστον απραγματοποιήσιμους (υπάρχει τέτοιος όρος;) στόχους για τη νέα χρονιά, η μέρα που κάνουμε ευχές που δεν εννοούμε, η μέρα που τρώμε μέχρι σκασμού και σβήνουμε τα φώτα μερικά δευτερόλεπτα πριν τα μεσάνυχτα για να τα ανάψουμε πάλι μερικά δευτερόλεπτα μετά, που θα έχει μπει ο νέος έτος.

Απορώ. Ξέρουμε την αλήθεια κι απλά προσποιούμαστε για να περνάμε ωραία ή την αγνοούμε εντελώς;
Ας ρωτήσουμε ένα σκύλο, ένα δέντρο. Ας ρωτήσουμε τον ήλιο. Ποιά διαφορά εντοπίζει η φύση ανάμεσα στην 31η Δεκεμβρίου ή τα μεσάνυχτα αυτής και σε οποιαδήποτε άλλη ημερομηνία; Μήπως καμιά;

Ο χρόνος είναι δημιούργημα ανθρώπινο, με σκοπό την περαιτέρω οριοθέτηση της ζωής, ίσως και την ευκολία στους διάφορους διακανονισμούς. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ο χρόνος.

Η Γη γυρνούσε γύρω από τον Ήλιο πολύ παλιότερα από τη μέρα που κάποιος αποφάσισε να μπήξει ένα κομμάτι ξύλο στο χώμα και να δηλώσει “η ώρα είναι εφτά παρά τέταρτο το πρωί”. Ο Ήλιος καθόταν στο θρόνο του πολλά χρόνια, έως ότου ο άνθρωπος σκέφτηκε “όταν τον βλέπω θα το λέω μέρα κι όταν δεν τον βλέπω, θα το λέω νύχτα”. Κι αυτά έγιναν πραγματικά πολύ παλιά. Το ημερολόγιο ήρθε πολύ αργότερα, δέχτηκε πολλούς πειραματισμούς κι αλλαγές για να καταλήξουμε σε αυτό που έχουμε σήμερα. Άρα ο χρόνος δε νοιάζεται για την ώρα, τη μέρα, την ημερομηνία, τη χρονιά , διότι ο ίδιος προϋπήρχε αυτών. Που σημαίνει ότι το “ο χρόνος αλλάζει” είναι μια ψευτιά, μια ψευδαίσθηση, ένα παραμυθάκι που λέμε στους εαυτούς μας για να δικαιολογήσουμε τις αποτυχίες των προηγούμενων 365 ημερών, το φαΐ της 365ης και το καθυστερημένο ξύπνημα της επομένης.

Όπως και να’χει, μετά από τόσα χρόνια, είναι λογικό κανένας να μην τα σκέφτεται όλα αυτά και να νοιάζεται μόνο για τα καινούρια ρούχα που θα φορέσει στο ρεβεγιόν (réveillon, αμόρφωτε!), στο οποίο κανένας δε θα τον βλέπει, αφού θα προσπαθούν όλοι να βρουν μισό τετραγωνικό μέτρο πίστας για να κινηθούν και να πουν ότι χόρεψαν την παραμονή της πρωτοχρονιάς.

Κι αν ήταν μόνο αυτό θα ήταν μια χαρά, διότι μερικοί που έχουμε υγιή (well, for this sort of things) εγκέφαλο, δεν πάμε σε ηλίθιες μαζώξεις κι έτσι δεν έχουμε τους προαναφερθέντες και άλλους ανεγκέφαλους να μας ενοχλούν με την παρουσία τους. Δυστυχώς, όμως, είναι κι άλλοι ανεγκέφαλοι που ζουν και βασιλεύουν και τ’ αρχίδια μας πρηζεύουν (ποιητική α[η]δεία) έξω από τους χώρους στους οποίους δε συχνάζουμε. Κι επειδή δε θέλω άλλους στην ίδια ομάδα με μένα, θα μιλήσω για τον εαυτό μου.

Δεν τους αντέχω εκείνους που στέλνουν έτοιμα μηνύματα ομαδικώς, επιλέγοντας εκατοντάδες επαφές στο κινητό τους και νομίζουν ότι κάλυψαν τις υποχρεώσεις τους στο θέμα των ευχών.

Αυτές τις μέρες πήρα ένα τέτοιο μήνυμα το οποίο θυμάμαι που κυκλοφορούσε από την εποχή που είχα το ΝΟΚΙΑ 5210, δηλαδή γύρω στο 2003! Χόλι φακ! Εκείνος που το είχε πρωτογράψει θα ήταν σήμερα εκατομμυριούχος αν επικαλούνταν πνευματικά δικαιώματα! Και βέβαια θα εξακολουθούσε να ήταν ανόητος, αφού υποστήριζε από τότε ότι “αν στείλεις αυτό το μήνυμα σε όσους αγαπάς και σου επιστραφούν τα ίδια μηνύματα πάνω από 4 φορές, κάτι καλό θα σου συμβεί στις μέρες των γιορτών”! Hell, εγώ δε μπήκα καν στον κόπο να το στείλω πίσω στο άτομο που μου το έστειλε, κι όμως μου συνέβησαν πολλά καλά στις γιορτές: έφαγα μέχρι σκασμού, τα ξεφορτώθηκα, ξαναέφαγα μέχρι σκασμού, βοήθησα απλό κόσμο, πέρασα πολλές ώρες με τη γιαγιά και τον παππού μου, έκανα δώρο στην αδερφή μου κάτι που ήθελε πολύ κι ένα κακό δεν τρίτωσε, αλλά μετατράπηκε σε καλό, προς το παρόν. Κι έφαγα μέχρι σκασμού.

Σε κάπως καλύτερη μοίρα κατατάσσονται εκείνοι που γράφουν οι ίδιοι ένα ευχετήριο μήνυμα και το στέλνουν ομαδικώς. Ντάξει, τουλάχιστο μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν τρεις προτάσεις για να συντάξουν μια μικρή παράγραφο που δε θα ξεπερνούσε το όριο χαρακτήρων για ένα απλό μήνυμα, αφού οι χρεώσεις θα ήταν πολλαπλάσιες, λόγω της μαζικής αποστολής του.

Εγώ, όμως, είμαι ιδιότροπος. Δε θέλω να φανταστώ πόσο πιο ιδιότροπος θα είμαι όταν (και αν) γεράσω! Whatever, προτιμώ να κάνω στους άλλους αυτό που θα ήθελα να κάνουν οι άλλοι σε μένα. Γι’ αυτό, δε στέλνω ευχές σε κανέναν, παρά μόνο σε επιλεγμένους ανθρώπους που αγαπώ και θέλω να τους προλάβω σε αυτό το θέμα. Πάντα ξεχωριστό μήνυμα για τον καθένα, ακόμα κι όταν πρόκειται για ζευγαράκι φίλων, με προσωπική αναφορά για να είναι βέβαιος ο καθένας ότι το ίδιο μήνυμα δεν υπάρχει περίπτωση να πήγε κι αλλού. Σε κείνους που αγαπώ, αλλά δε με πειράζει να με προλάβουν στις ευχές, αφήνω ένα περιθώριο χρόνου κι αν με ξεχάσουν, στέλνω μηνυματάκι με τις προαναφερθείσες ιδιότητες αργότερα. Στους υπόλοιπους που δε με νοιάζει αν με θυμηθούν ή αν με ξεχάσουν, δε χρειάζεται να στείλω. Αν στείλουν, καλώς, απαντάω με ειλικρινείς ευχές. Αν δε στείλουν, υγεία.

Αυτά. Πάλι ασυνάρτητα τα είπα, ε; Συγχωράτε με, ξεκίνησα να τα γράφω το 2010 και τα ολοκλήρωσα το 2011! Είναι και το κρασάκι.. Τώρα που βλέπω τον τίτλο, ίσως να είναι και λίγο ξεκάρφωτος, αλλά μ’ αρέσει! Άσ’ τον έτσι. Ας είναι ένα ερώτημα προς όλους μας.

Και τώρα οι ευχές μου για τη νέα χρονιά! Επειδή είμαι ειλικρινής άνθρωπος (sic), οι ευχές μου είναι ίδιες για όλους και τις έχω πρωτοπεί αλλού, οπότε αντιγράφω:

Καλή χρονιά σε όλους εύχομαι και μακάρι νωρίς το 2011 να πεθάνουν όλοι οι μαλάκες που καταστρέφουν τις ζωές μας.

ΨΟΦΟ ΡΕ!

Επίσης, μακάρι να δω live τους Rush, Tool, Rush, Mastodon και τους Rush.

Τέλος, εύχομαι αυτή η αλλαγή χρόνου να είναι η τελευταία που βρίσκει την πατρίδα μου καταγαμημένη από όποιον βρήκε την ευκαιρία με το πέρασμα των χρόνων.

Ελπίζω σε ένα χρόνο να είμαστε όλοι πάλι εδώ, έτσι ακριβώς όπως σήμερα και να ανταλλάσσουμε πάλι ευχές.

Υγειαίνετε!

Για το τι περιμένω από το 2011, θα ακολουθήσει άλλη ανάρτηση αύριο μάλλον.

Πατήστε εδώ για να δείτε ένα μηνυματάκι μου προς όσους εκστασιάζονται για την αλλαγή της χρονιάς. Κι επειδή οι τυπικές ευχές είναι μια βλακεία και μισή, απολαύστε το παρακάτω comic strip από τα παιδιά στο explosm.net, το οποίο με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.