Από χτες διακατέχομαι από ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Δύσκολο να το περιγράψω με λόγια, αλλά θα το προσπαθήσω.

Είναι αυτό το σπρώξιμο που νιώθεις μέσα σου που σε παρακινεί να ουρλιάξεις, σπάζοντας ό,τι βρεις μπροστά σου μόλις μαθαίνεις πως έχασες έναν από τους πιο αγαπημένους σου φίλους. Αυτό, συνοδευόμενο από το αίσθημα της αυτοσυγκράτησης, της ήπιας αγανάκτησης και του σιωπηλού θυμού, για χάρη της λογικής και της διατήρησης της τάξης. Αυτά, συνοδευόμενα από το αίσθημα της οργής και της απελπισίας για την κοινωνία που ζεις, την αναγνώριση του σκατού που κυριαρχεί στον κόσμο και της σαπίλας που υπάρχει παντού πλέον. Αυτά, συνοδευόμενα από το αίσθημα του παρανοϊκού, τρανταχτού και πανίσχυρου γέλιου, με το οποίο θες να απαντήσεις σε όλους αυτούς τους υποκριτές, αλλά και τους εκμεταλλευτές που σε κυβερνούν και ‘προστατεύουν’. Όλα αυτά, συνοδευόμενα από ένα αίσθημα βαθιάς λύπης και μελαγχολίας, διότι ξέρεις πως είναι δυνατότεροι από σένα, κάθονται σε πολύ ασφαλείς καρέκλες και ο λόγος τους έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από τα δικά σου posts στο internet. Αυτά, με την επικάλυψη μιας λεπτεπίλεπτης στρώσης κρυφής ελπίδας, ότι ο κόσμος θα ξυπνήσει, θα αντιδράσει, θα ξεσηκωθεί (με το σωστό πάντα τρόπο) και όλα θα γίνουν καλύτερα για σένα και τα παιδιά σου.

Πείτε με παρανοϊκό, αλλά κάπως έτσι νιώθω δυο μέρες τώρα. Το χτύπημα στο gamato.info δε με πείραξε τόσο, διότι ξέρω ότι χτυπήθηκε και παλιότερα κι όμως στάθηκε πάλι στα πόδια του. Εκείνο που δημιούργησε τη μεγαλύτερη πληγή, ήταν το προληπτικό μεν, οριστικό δε κλείσιμο του blue-whitegt, για την προστασία των μελών και των υπευθύνων του.

Το blue-whitegt ήταν από τις πιο ζεστές παρέες του internet. Δε θα κάτσω να μοιρολογήσω, βέβαια. Ξέρουμε τι νιώθουμε κι αυτό είναι αρκετό. Θα πω όμως, λίγα απ’όσα ξέρω πως θα στερηθεί πολύς κόσμος από το κλείσιμο του. Κι αυτός ο κόσμος είναι κυρίως οι Έλληνες του εξωτερικού.

Ελληνικές καθημερινές εκπομπές, σειρές, δελτία ειδήσεων και αθλητικοί αγώνες, ίσως είναι αυτά που θα λείψουν λιγότερο στους χρήστες. Τα σημαντικότερα είναι οι σπάνιες ελληνικές παλιές ταινίες, οι σπάνιες ξένες παλιές αλλά και καινούριες ταινίες, οι σπάνιες εκπομπές, κινούμενα σχέδια περασμένων δεκαετιών, μεταγλωττισμένα και σε τέλεια (όσο τέλεια μπορεί να υπάρξει από κασέττες vhs) ποιότητα, δυσεύρετα ντοκιμαντέρ (είτε μεταγλωττισμένα είτε με υποτίτλους), σπάνια παλιά βιβλία στα ελληνικά (πολλές φορές από τις πρώτες τους εκδόσεις), μουσικές καλλιτεχνών που μένουν μακριά από τα φώτα της τηλεοπτικής δημοσιότητας.. Αυτά μπορώ να σκεφτώ τώρα στην κατάσταση που βρίσκομαι.

Θα προσέξατε τη λέξη ‘σπάνια’ σε όλες τις αναφορές. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η πλειοψηφία των αρχείων που ανέβαιναν έχουν αρχειακό χαρακτήρα. Ναι, έτσι είναι. Οι χρήστες έκαναν ΔΩΡΕΑΝ και προσέφεραν εξίσου ΔΩΡΕΑΝ τη δουλειά που όλες αυτές οι προστάτιδες εταιρείες των πνευματικών δικαιωμάτων, δεν έκαναν λόγω κόστους.

Όπως και να’χει, μας αποκαλούν πειρατές και λένε ότι παρανομούμε. Δανείζομαι τη άποψη της sonja, με την οποία συμφωνώ:

Πειρατεία σημαίνει: κάθε ληστεία φορτίου πλοίου ή γενικότερα κάθε βιαιοπραγία στον διεθνή θαλάσσιο χώρο από πειρατές και κατ’ επέκταση η κλοπή υλικού, σχεδίων, προγραμμάτων ή η παράνομη αντιγραφή και εμπορική τους εκμετάλλευση!

Που είναι η πειρατεία λοιπόν; Που είναι η ληστεία και η κλοπή υλικού και η εμπορική τους εκμετάλλευση; Όταν δεν ζητάς χρήματα για να δώσεις κάτι που κατέχεις εσύ, τότε δεν υπάρχει εμπορική εκμετάλλευση!

Ούτε κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας μπορεί να χαρακτηρισθεί, διότι πνευματική ιδιοκτησία είναι το δικαίωμα κάθε συγγραφέα, εφευρέτη κλπ να αναγνωρίζεται ως ιδιοκτήτης των έργων του και να αποκομίζει κέρδη από αυτά.

Όταν λοιπόν εγώ αγοράζω ένα βιβλίο ή ένα cd με τραγούδια ή μια ταινία σε DVD και θέλω μετά να τα χαρίσω ποιος είναι αυτός που θα μου αφαιρέσει το δικαίωμα να το κάνω; Αν θέλω πάλι να δανείσω το βιβλίο ή την ταινία ή το cd και σε άλλους ποιος θα μου στερήσει το δικαίωμά μου αυτό;

Εν ολίγοις είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να δανείζει ή να χαρίζει οτιδήποτε έχει στην κατοχή του.

Είναι απλό. Από τη στιγμή που κάποιος αγοράζει το cd, dvd, βιβλίο, bluray κ.λπ., δεν υπάρχει καμιάς μορφής πειρατεία. Το αγόρασα και μπορώ να το χαρίσω ΔΩΡΕΑΝ σε όσους θέλω.

Αν, δηλαδή, αγοράσω ένα βιβλίο, το διαβάσω κι ενθουσιαστώ και το προτείνω σε ένα φίλο δανείζοντας του το, παρανομώ; Τότε θα έπρεπε όλος ο κόσμος να είναι μέσα στις φυλακές.

Επιπλέον, όταν ανεβάζω μια ταινία (που αγόρασα πάλι) για παράδειγμα, αναφέρω τους συντελεστές, από σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή μέχρι και το συνθέτη του soundtrack κι αφήνω στο αρχείο τους τίτλους τέλους (credits) όπου αναφέρονται ΟΛΟΙ μέχρι και τις καθαρίστριες, τότε πού υπάρχει η κλοπή των πνευματικών δικαιωμάτων; Δεν αναγνωρίζω το έργο του; Μια χαρά το αναγνωρίζω και το προωθώ κιόλας.

Και για ένα λεπτό όλοι εσείς κύριοι “καλλιτέχνες”. Η Τέχνη πρέπει να γίνεται για την ικανοποίηση που προσφέρει στο δημιουργό, αλλά και τον αποδέκτη (θεατή, ακροατή κ.λπ.) κι όχι για το χρήμα και μόνο. Εσείς, όμως, το μόνο που θέλετε είναι να παίρνετε τα χρήματα που δήθεν δικαιούστε από τις “δημιουργίες” σας.

Ένας πραγματικός καλλιτέχνης δε θα χαιρόταν και μόνο που η δουλειά του γίνεται γνωστή σε όλες τις άκρες της γης; Δε θα ήταν ευχαριστημένος με το γεγονός ότι τον γνωρίζουν άνθρωποι που δεν έχουν τις οικονομικές δυνάμεις να αγοράσουν τη δουλειά του; Ναι, σε έναν ιδανικό ρομαντικό κόσμο, ίσως.

Επειδή, όμως, ζούμε σε αυτό τον κόσμο ο οποίος έχει μόνο σκοπό την απομύζηση του λαού, χρειάζονται και οι καλλιτέχνες να έχουν κάποια έσοδα από τη δουλειά τους. Συμφωνώ. Γιατί δε βρίσκουμε μια μέση λύση τότε; Φτιάξτε εσείς ποιοτικές δουλειές, αντί αυτών των σκατών που μας παρουσιάζετε, βάλτε τιμές τις οποίες θα μπορούσε να άντεχε η συνταξιούχα μάνα σας και μετά να δείτε πόσο θα ‘πέσει’ η “πειρατεία”.

Τέλειωσα και δε νιώθω ούτε ελάχιστα καλύτερα απ’ό,τι ήμουν όταν ξεκινούσα το κείμενο αυτό. Είναι βαθιά η πληγή. Θα πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους μας πρόσφεραν με κόπο έστω και το μικρότερο αρχείο και στο επανιδείν, φίλοι.