Αφού εν βρίσκω χρόνο να κάτσω να γεννήσω τζι’ άλλα που τζείνα τα καταπληκτικά κείμενα μου τζιαι αφού το blog πάει να ψοφήσει τζιαι εν θέλω, γράφω σήμερα για να μοιραστώ με τες μούγιες που φακκούν γυρόν δαμέσα τους αγαπητούς αναγνώστες τρία μικρά πραματούθκια που με απασχόλησαν για μικρόν χρονικόν διάστημαν τελευταίως. Θα σας τα παραχθέσω σε μορφή ιστοριών μικρού μήκους.

Περιεχόμενα:
α. Τα αρτshίθκια του Θεού
β. Φρεσκάδα
γ. Μουτσούνα

Ήμουν δουλειά σήμερα τζιαι πάντουν μούγιες -καλή ώρα όπως κάμνω μες το blog- τζιαι ξαφνικά εχτύπησεν το σταθερό τηλέφωνο της δουλειάς. Μετά από ένα μικρό και σύντομο νικητήριο χορό από τη χαρά μου που κάποιος εθυμήθηκεν την ύπαρξη μου, επήα να το απαντήσω. Θωρώ πας την οθονούαν του, ήταν ο αριθμός του κεντρικού μας καταστήματος. Τούτον εσήμαινεν πως εμπορούσε στην άλλη άκρη της γραμμής να ήταν:

1. ο μάστρος
2. η μαστόρισσα
3. ο υποδιευθυντής
4. η κοπέλλα στο λογιστήριο
5. η άλλη κοπέλλα στο λογιστήριο
6. η άλλη κοπέλλα στο λογιστήριο
7. ο ένας ο συνάδελφος
8. ο άλλος ο συνάδελφος
9. η συναδέλφισσα
10. η κυρία στην αποθήκη
11. ο υπεύθυνος του service
12. ο μη υπεύθυνος του service.

Σύνολο δώδεκα πιθανά πλάσματα.
Απαντώ:

-Παρακαλώ;
-Εγώ.
-Τζιαι γω.

“Εγώ”. Μια γυναικεία φωνή που εβαρκέτουν να μου μιλήσει. Η φωνή μιας γυναίκας που νομίζει ότι κρατεί το Θεό που τ’ αρτshίθκια, που νομίζει ότι πρέπει να τη σκέφτεσαι συνέχεια, ούτως ώστε άμαν χτυπήσει το τηλέφωνο τζιαι εν τζείνη, να μεν χρειάζεται να σου πει κάτι παραπάνω που μια δισύλλαβη λέξη των τριών γραμμάτων. Διότι, ξέρεις, ο χρόνος είναι χρήμα τζιαι στο high business -μη χέσω- που κάμνουμεν, οι συζητήσεις που διαρκούν πολλήν ώρα εν καθαρή σπατάλη λεπτών και λεφτών.

“Εγώ”. Τάχα πολλά business woman η χωρκάτα του λάκκου που ήθελε να μου δείξει ότι εν είχε χρόνο για χάσιμο τζιαι ότι έπρεπε να υποκλιθώ στην Αυτής Μεγαλειότητα. Φυσικά άμαν είδεν πως επαρέμεινα cool, είπε μου ότι το ένα πράμα που της εζήτησα για πελάτη πριν ανάμιση εφτομάδαν εξέχασε να το παραγγείλει τζιαι το άλλο που την περασμένη Παρασκευή, το οποίον ο πελάτης έθελεν μπλε, επαράγγειλεν το σε άσπρο τζιαι έπρεπε να τον πιάσω να του πω ότι σιγά τη διαφορά σιόρ!

“Εγώ”. Ακόμα τζιαι ο μάστρος άμα πιάσει τηλέφωνο, λαλεί μας “Έλα, ο Παυτός είμαι”. Η γεναίκα του όμως εν κλάσεις (#diplis, sorry @oilaomon) ανώτερη.

“Εγώ”. Ναι, εσύ. Μόνο αν η ερώτηση είναι “ποιός νομίζει πως κρατεί το Θεό που τ’ αρτshίθκια;”

Προχτές τη Δευτέρα εσχόλασα τζιαι είπα να περάσω που ένα φούρνο να πιάσω κατιτίς να φάω. Η ώρα ήταν λλίο μετά τες 19.30 τζιαι ο συγκεκριμένος φούρνος έννεν Ζορπάς, Πανδώρα ή οποιαδήποτε άλλη αλυσίδα φούρνων που πουλούν μεγάλες ποσότητες τζιαι ανανεώνουν συνέχεια τα ράφκια τους, οπότε εψιλοανησυχούσα ότι εν θα έβρισκα τίποτε φρέσκο.

Μπαίνω μέσα τζιαι πάω στο ράφι με τες πίττες. Το ραφούιν μικρό τζιαι μισογεμάτο. Είχαν μείνει πεντέξι διαφορετικά είδη πιττών, ένα ή θκυο κομμάθκια που το καθένα, σκορπισμένα στες ανάλογες θήκες στο ράφι. Αφού ήταν λλία, έκατσα τζιαι εθκιάβασα τι ήταν το καθένα πριν αποφασίσω. Τελικά έπιασα μια λουκανικόπιττα τζιαι μια μπουγάτσα ελληνική με τη ζάχαρη άχνη της τζιαι την κανελλούαν της. Η μπουγάτσα ήταν στο τέλεια αριστερά, κάτω ράφι μόνη της τζιαι η λουκανικόπιττα πάλαι μόνη της στο δεύτερο από δεξιά, πάνω ράφι. Ήταν πολλά εύγευστες τζιαι οι θκυο τζιαι οι τιμές του συγκεκριμένου φούρνου όπως πάντα αρκετά πιο κάτω που το συναγωνισμό.

Σήμερα Τετάρτη, εσχόλασα το μεσημέρι τζιαι είπα να περάσω που τον ίδιο φούρνο να τσιμπήσω τίποτες. Σημειωτέον ότι μπορεί το να πιάσω φαΐ που φούρνο θκυο φορές μέσα στην ίδιαν εφτομάδα, μακάρι να το έκαμα πέντε φορές τα τελευταία πέντε χρόνια. Τέλος κοάλων, επήα, έμπηκα μέσα τζιαι επήα μπροστά που το ραφούιν με τες πίττες. Ήταν μισογεμάτο πάλαι. Έκατσα τζιαι εθκιάβασα τες ταπελλούες πάλαι. Χμμ.. Κάτι μου εβρωμούσεν. Μεταφορικώς. Κάτι εν επήαιννεν καλά.

Λλία δευτερόλεπτα αργότερα επρόσεξα ότι οι πίττες που ήταν στο ραφούιν ήταν οι ίδιες με τζείνες που εγκατέλειψα πίσω μου τη νύχτα της Δευτέρας. Όι, όι, ντάξει, είχαν προστεθεί λλίες λουκανικόπιττες. Οι υπόλοιπες εφανήκαν μου ακριβώς οι ίδιες, αμετακίνητες και μοναχικές πίττες που εν ετύχαν της προτίμησης μου προχτές.

Εν ξέρω αν δε χαλούν ή αν το κάμνουν γενικά οι φουρνάρηες, εν ξέρω καν αν όντως ήταν οι ίδιες πίττες που είχα δει τη Δευτέρα. Είχα έντονα τούντην εντύπωση, αλλά εν θα έπαιρνα τζιαι όρκο. Όπως και να ‘χει, please, μεν αφήνετε τρεις μέρες φαγιά, που ο άλλος εννά πληρώσει για να φάει, να κάθουνται τζιαμαί τζιαι να περιμένουν, να σκλερυνίσκουν τζιαι να χάνουν τη γεύση τους.

Ήρτα σπίτι σήμερα τζιαι η αρφή μου εβούρησεν να μου δείξει το διαγώνισμα της στα ιδιαίτερα Αγγλικών, στο οποίο έπιασε τον πιο ψηλό βαθμό της τάξης.

Τζιαι είδα το τούτο:

Ε, τζιαι εζήτησα εξηγήσεις.
Τζιαι εξήγησεν μου ότι το διαγώνισμα ήταν βασισμένο σε κάτι λέξεις που τους έδωκεν για ορθογραφία τζιαι λεξιλόγιο. Τζιαι σε τούντην άσκηση έπρεπε να δημιουργήσουν φράσεις με τες λέξεις που τους εδίαν. Τζιαι με τη λέξη “struggle”, που η καθηγήτρια τους είπεν ότι σημαίνει “πνίγω”, η αρφή μου εδημιούργησεν μιαν πρόταση που ελάλεν ότι επληροφορήθηκεν που την τηλεόρασην πως ένας πατέρας έπνιξεν την κόρη του. Τζιαι φυσικά η καθηγήτρια έβαλεν της έναν ωραίο ✓ τζιαι έδωκεν της τους πόντους. Αφού ήταν σωστή η πρόταση!

Wait, what?

Η καθηγήτρια εν μια νεαρή κυπραία, η οποία διά τους φυλλάδια με αγγλικές λέξεις τζιαι δίπλα τες επεξηγήσεις τους στα ελληνικά. Το 98% των ελληνικών λέξεων της εν δίχως τόνους τζιαι πολλές εν ανορθόγραφες. Δικαιολογείται στα κοπελλούθκια με κάτι σαν “Έννεν καλά τα ελληνικά μου, γι’ αυτόν κάμνω λάθη. Μιλώ μόνον αγγλικά εγώ”.

Μιλά μόνον αγγλικά..

Μιλά μόνον αγγλικά τζιαι μεταφράζει τους το “struggle” σαν “πνίγω”. Τζιαι βάλλει τους το σωστό τζιαι στα διαγωνίσματα.

Αγαπητοί όσοι ασχολείστε (εννά συμπεριλαμβάνουμουν τζιαι γω δαμέσα, αν επηαίνναν νάκκον άλλως πως τα πράματα) με τη μόρφωση οποιουδήποτε επιπέδου των κοπελλουθκιών του κόσμου: προσπαθήστε να διάτε νάκκον παραπάνω σημασία τζιαι να μεν διορθώνετε διαγωνίσματα στο café σαν πίνετε το Grande Mochiato (υπάρχει έτσι πράμα;) σας τζιαι βάλλετε φωτογραφίες το πισκόττον του Starbucks με φίλτρο “iloveNY” στο instagram ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ!

Αν έshεις τη μουτσούνα να δηλώνεις καθηγητής τζιαι να πιάνεις τα ζεστά λεφτούθκια της κομμώτριας μάνας, προσπάθα να είσαι ελάχιστα πιο σωστός στη δουλειά σου απέναντι στην κόρη της.