Μα πώς να σ’ αγκαλιάσω,
που, αν το κάνω,
θέλω να είναι το τελευταίο που κάνω στη ζωή μου;
Πώς να σ’ αγκαλιάσω,
χωρίς τα δάκρυά μου να πνίξουν όλο τον κόσμο γύρω μας;
Πώς να σ’ αγκαλιάσω,
χωρίς να ξημερωθώ,
ψιθυρίζοντάς σου τα “σ’αγαπώ” που τόσον καιρό κρατώ μέσα μου;
Πώς να σ’ αγκαλιάσω,
χωρίς να σου σιγοτραγουδήσω
όλα εκείνα τα τραγούδια που καθημερινά σε θυμίζουν;
Πώς να σ’ αγκαλιάσω,
καταπιέζοντας το ουρλιαχτό
που λέει πως είσαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο;
Πώς να σ’ αγκαλιάσω,
ώστε να μεταγγίσω στο αίμα σου
τις συγγνώμες που σου λέω ερήμην σου;
Πώς να σ’ αγκαλιάσω-
με πόσο απύθμενη ένταση-
ώστε να γίνουμε ένα -ξανά- για πάντα;
Κι αν σαν τρελός χρειάζομαι,
και θέλω μιαν αγκαλιά σου,
να νιώσω άνθρωπος σωστός
και λογικός -φαντάσου-
κι ας σ’ έχω απέναντι ακριβώς
και στέκομαι μπροστά σου
κι ας παν στο τέλος κάπου εδώ
όλες οι αντοχές μου,
ν’ ανοίξω τα χέρια μου απλώς,
να σ’αγκαλιάσω πες μου πώς·
πώς να σ’ αγκαλιάσω πες μου.