Είσαι 18 χρονών. Σε αρπάζουν από τα θρανία, σου φορούν παραλλαγή, σου δίνουν ένα όπλο και σε στέλλουν να “υπηρετήσεις την πατρίδα”. Δεν προλαβαίνεις καν να ερωτευτείς, να κάνεις τρέλες με το αυτοκίνητο, να γράψεις βλακείες με σπρέι στους τοίχους. Δεν προλαβαίνεις να ζήσεις και σε καταδικάζουν σε ένα ρόλο, του οποίου τη σημαντικότητα δε μπορείς με καμιά δύναμη να κατανοήσεις. Κι εκεί, ενώ μετράς τις μέρες που θα τελειώσει αυτό το αχρείαστο μαρτύριο και θα γυρίσεις στο σπίτι σου και στη ζωή σου, πεθαίνεις. Χάνεις τη ζωή σου σε περίοδο ειρήνης, εξ αιτίας της ανευθυνότητας ανθρώπων που η δουλειά τους ήταν να μεριμνούν για την καλή ποιότητα ζωής σου όσο ήσουν μέλος του στρατεύματος. Τραγικό; Ειρωνικό; Είναι. Όμως μην ξεχνάς πού βρίσκεσαι: στην Κύπρο.

Σιχαίνομαι αυτή τη νοοτροπία που διακατέχει ΟΛΟΥΣ μας. Εκείνην του “άσ’το έτσι όπως είναι, τόσο καιρό δεν προέκυψε κάτι, δε θα συμβεί τίποτε”, του “σιγά, γιατί να ασχοληθούμε από τη στιγμή που όλα δείχνουν μια χαρά;” και του “όταν συμβεί κάτι, θα πάρουμε τα απαραίτητα μέτρα”. Πριν από κάποια χρόνια, χρειάστηκε να σκοτωθούν δύο παιδιά 9 και 18 χρονών για να συνειδητοποιήσουν κάποιοι ότι οι δρόμοι μας χρειάζονταν κυρτώματα οδοστρώματος, ώστε εμείς οι Schumachers της Κύπρου να μειώσουμε τις ταχύτητες μας. Τα παραδείγματα είναι δεκάδες, όμως είμαστε οι τύποι που δε μαθαίνουμε από τα λάθη μας και τη λέξη πρόληψη δεν την έχουμε καν ακουστά.

Το 2009 η Γενική Ελέγκτρια ενημέρωνε τον Πρόεδρο και τη Βουλή για το φορτίο που δύο χρόνια αργότερα -σήμερα- σκότωσε χωρίς να το κρατήσει καθόλου κρυφό, τουλάχιστο δώδεκα συμπατριώτες μας, διαφόρων ηλικιών. Η ενημέρωση αφορούσε τον τρόπο με τον οποίο το συγκεκριμένο φορτίο βρέθηκε στο νησί, αλλά και τους εγκυμονούντες κινδύνους από τη λανθασμένη διαχείριση του. Και -καθόλου παραδόξως- η ενημέρωση καταγράφηκε στην πιο απόκρυφη γωνία των όρχεων όλων των υπανευθύνων και η διαχείριση του φορτίου απέβη η προαναγγελθείσα λανθασμένη.

Υπουργός Άμυνας και Αρχηγός της Εθνικής Φρουράς παραιτήθηκαν διότι “δεν είχαν μούτρα να αντικρύσουν τις οικογένειες των χαμένων συμπατριωτών μας”. Παραιτηθήκατε, κύριοι, αλλά οι συντάξεις σας θα συνεχίσουν να έρχονται χοντρές χοντρές όπως έρχονταν μέχρι τώρα.  Τις ζωές ποιός θα τις δώσει πίσω στους πατεράδες, αδερφούς, συζύγους, φίλους που εξ αιτίας σας έφυγαν σήμερα; Κανένας, φαντάζομαι.

Μέσα στα θύματα της ανευθυνότητας ο Διοικητής Ναυτικού, ο οποίος έσπευσε πρώτος -μετά τους ηρωικούς πυροσβέστες- και ο οποίος ανησυχούσε όλο αυτό τον καιρό και προειδοποιούσε για ενδεχόμενο πρόβλημα σχετικά με το πολεμικό υλικό που βρισκόταν στη βάση. Παρέα του κάνουν ένα ζευγάρι δίδυμων αδερφών ναυτών, οι οποίοι πέθαναν στην προσπάθεια τους να βοηθήσουν στην κατάσβεση της πυρκαγιάς, πριν την έκρηξη αν δεν κάνω λάθος. Τι μπορεί κάποιος να πει σε κείνη τη μάνα; Μαζί τους πυροσβέστες και προσωπικό της Ναυτικής Βάσης. Λες και η δουλειά τους ήταν να πεθάνουν. Λες και η δουλειά των άλλων ήταν να παίρνουν λανθασμένες αποφάσεις.

Σιχαίνομαι τον σταρχιδισμό, όταν πρόκειται για αποφάσεις που έχουν αντίκτυπο στη ζωή κάποιου άλλου. Πόσο γαϊδούρι πρέπει να είναι κάποιος ώστε να κοιμάται ήσυχος γνωρίζοντας ότι κάτι πανίσχυρο και επικίνδυνο βρίσκεται ακριβώς δίπλα από 18χρονους Κυπρίους και κάνοντας το απόλυτο τίποτε για να το αντιμετωπίσει;

Σιχαίνομαι εμάς που, πριν πούμε ένα μεγάλο συγγνώμη στις οικογένειες που σήμερα κλαίνε από το πρωί, σπεύδουμε να επιρρίψουμε ευθύνες -που ασφαλώς υπάρχουν- στους πολιτικούς μας αντιπάλους, προσπαθώντας ακόμα και μέσα από το θάνατο δώδεκα ανθρώπων να απομυζήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο ώφελος για την πολιτική μας πορεία. Ας δοκιμάσουμε το ρόλο του ανθρώπου για μερικές στιγμές, πριν βάλουμε ξανά βιαστικά το προσωπείο του πολιτικού.

Εκτός από τους ανθρώπους που έφυγαν μέσα στο μεγάλο κρότο, υπάρχουν κι εκείνοι που δε θα έχουν ποτέ ξανά την ίδια φυσιολογική ζωή που είχαν πριν από αυτόν. Ένα ολόκληρο χωριό βρίσκεται στα πρόθυρα εξαφάνισης και περίπου 60 συνάνθρωποι μας κείτονται στα κρεβάτια των εντατικών μονάδων στα νοσοκομεία μας. Ίσως σε όλους αυτούς να πρέπει να πληρωθεί το τίμημα από τους γαϊδάρους που ευθύνονται για το τεράστιο κακό που συνέβη.

Οι ζημιές προκάλεσαν τεράστιες βλάβες στην τροφοδότηση με ρεύμα της Κύπρου. Σιχαίνομαι που έχω ξεκινήσει τον υπολογιστή για να γράψω, αλλά αν δε βγάλω όσα θυμάμαι πως νιώθω από μέσα μου, κάτι κακό θα συμβεί. Αμέσως θα τον κλείσω ξανά και τις επόμενες μέρες θα προσπαθήσω να καταναλώσω όσο το δυνατό λιγότερο ηλεκτρικό ρεύμα μπορώ, για να στηρίξω τις προσπάθειες της ΑΗΚ για τη σωστή τροφοδότηση της Κύπρου.

Σιχαίνομαι όλους μας, διότι ξέρω ότι όσες ανακοινώσεις κι αν γίνουν από αυτούς που προσπαθούν να επαναφέρουν την τάξη στο δίκτυο ηλεκτροδότησης της Κύπρου, ο καθένας μας θα πιστέψει ότι αναφέρονται σε όλους τους υπόλοιπους εκτός από τον ίδιο. Γράφοντας αυτό τώρα, γίνομαι παράδειγμα εκείνου ακριβώς που σιχαίνομαι. Όμως ξέρω τις ανάγκες της κατάστασης και το κάνω σε περιορισμένο βαθμό.

Ένιωσα περήφανος γυρίζοντας από τη δουλειά και βρίσκοντας όλες τις γειτονιές του χωριού μου βυθισμένες στο σκοτάδι με μικρές μικρές εστίες φωτός. Είχαμε μια χαρά ηλεκτρικό ρεύμα, όμως όλοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για λιγότερη κατανάλωση. Όλοι στις βεράντες με μια λάμπα μόνο αναμμένη, τηλεοράσεις κλειστές, ενημερώνονταν για τα νεότερα από μικρά ραδιοφωνάκια με μπαταρίες, προβολείς και περιφερειακοί φωτισμοί σβηστοί. Ελπίζω να κρατήσει αυτή η νοοτροπία όσο υπάρχει πραγματική ανάγκη, για να βοηθήσουμε όσο μπορούμε στο δύσκολο έργο της ΑΗΚ.

Εν κατακλείδι: η νοοτροπία που μας χαρακτηρίζει όλους, οδήγησε σε αυτή την τεράστια καταστροφή, τον τραυματισμό πολλών συμπατριωτών μας και το θάνατο κάποιων άλλων. Ευθύνες υπάρχουν. Τσίπα υπάρχει; Μια παραίτηση δε λέει κάτι, κύριοι.

Ας πιεστούμε όλοι, όσο μπορούμε, για περιορισμένη κατανάλωση ρεύματος. Υπ’όψιν ότι θα υπάρξει πρόβλημα και στο νερό, οπότε υπομονή.

Αν τυχόν διαβάζει αυτό κάποιος από τους συγγενείς των ανθρώπων που έφυγαν, απολογούμαι ως Κύπριος. Κάτι τέτοιες περιπτώσεις με κάνουν να με σιχαίνομαι, παρόλο που δεν υπήρχε κάτι που να μπορούσα να κάνω. Μου φτάνει που ξέρω ότι μοιραζόμαστε όλοι την ίδια νοοτροπία με τους υπανευθύνους..

*η σύνταξη του κειμένου ξεκίνησε στις 11, διακόπηκε και συνεχίστηκε στις 12 Ιουλίου.