-Παρακαλώ, αστυνομία.
–Ναι γεια σας, θέλω να αναφέρω ένα δυστύχημα που έγινε μόλις τωρά στην έξοδο προς Λάρνακα, στο δρόμο που Λευκωσία προς Λεμεσό. Έναν αυτοκίνητο έδωκεν πά’ στο διαχωριστικόν τζιαι ήρτεν τζιαι εκαρφώθηκεν πά’ στα δεντρά στην αριστερή μερκάν του δρόμου, που στρίφκουμεν για Λάρνακα.
-Υπάρχει τραυματίας δηλαδή;
–Τραυματίας; Μακάρι ναν τραυματίας! Έτσι όπως εφάτshισεν, μάλλον εν πεθαμένος, αλλά μακάρι ναν τραυματίας ο άνθρωπος! Αφού έδωκεν πά’ στο διαχωριστικόν τζιαι επετάχτηκεν πά’ στα δεντρά στην άλλη πλευρά του δρόμου!
-Δηλαδή εκεί στην έξοδο για..
–Ναι ναι, στην έξοδο για Λάρνακα, τζιαμαί ακριβώς που χωρίζει ο  δρόμος!
-Εντάξει, στέλλω ασθενοφόρο αμέσως.
–Οκκέι, ευχαριστώ.

Έτρεχα λίγο παραπάνω από το κανονικό, αλλά αυτός έκανε δοκιμές απογείωσης. Τον είχα προσέξει από πριν, όταν έκανε ένα παρακινδυνευμένο προσπέρασμα. Είχε μείνει στην πιο δεξιά λωρίδα του αυτοκινητόδρομου, δηλαδή κατευθυνόταν προς Λεμεσό. Εγώ ήμουν στην αριστερή για να πάρω την έξοδο για Λάρνακα.

Μπήκα στην έξοδο και προχωρούσα κανονικά. Όταν έφτασα στο ύψος της γωνίας που σχηματίζουν οι δύο δρόμοι, στην οποία υπάρχει ένα διαχωριστικό πράσινο με βελάκι, συνέβη.

Αυτός, από την τέρμα δεξιά λωρίδα, πιθανότατα θα θυμήθηκε τελευταία στιγμή ότι έπρεπε να είχε πάρει την έξοδο για Λάρνακα. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι πρόλαβε να ανάψει και τον αριστερό του δείκτη. Έκοψε απότομα το τιμόνι προς τα αριστερά. Η ταχύτητα του τον πρόδωσε. Το αυτοκίνητο του προσέκρουσε με τη δεξιά του πλευρά πάνω στο πράσινο διαχωριστικό και γύρισε το μπροστινό του μέρος προς την κατεύθυνση μου. Δεν πήγαινε ευθεία, όμως. Πήγαινε πλάγια με τρομακτική ταχύτητα. Είδα το λαβωμένο δεξί φανάρι του και πολλούς καπνούς από ελαστικά κυρίως. Κατέληξε να καρφωθεί κυριολεκτικά πάνω στα δέντρα στο πλάι του δρόμου.

Όταν είδα την απότομη κίνηση του αυτοκινήτου στην αρχή, παραξενεύτηκα για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου, πριν δράσουν τα αντανακλαστικά μου. Πάτησα απότομα τα φρένα κι άναψα τα φώτα κινδύνου. Υπερβολική λογική υπό τις περιστάσεις. Όταν χτυπούσε στο πράσινο διαχωριστικό, θα ήμουν γύρω στα τριάντα μέτρα μακριά του και είχα ταχύτητα γύρω στα 100 χιλιόμετρα την ώρα. Κι όταν καρφωνόταν στα δέντρα στο πλάι του δρόμου, ήμουν στην ίδια ακριβώς ευθεία μαζί του. Κομμάτια του αυτοκινήτου του πετάχτηκαν πάνω στο δικό μου.

Παλάβωσα. Έκανα να σταματήσω στο πλάι του δρόμου, αλλά ήμουν ήδη αρκετά μακριά και δεν είμαι τόσο βλάκας ώστε να βάλω όπισθεν μέσα στον αυτοκινητόδρομο. Εκτός τούτου, είδα από το καθρεφτάκι μου ότι είχαν σταματήσει άλλοι πολύ πιο κοντά του. Συνέχισα το δρόμο μου κρατώντας το στόμα μου από τον τρόμο.

Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα είχα συνέλθει κάπως και η λογική μου ανέλαβε δράση. Είχα το τηλέφωνο μου, όπως πάντα, στη βάση που κρέμεται κολλημένη στον ανεμοθώρακα και το bluetooth handsfree μου ενωμένο με το τηλέφωνο. Πληκτρολόγησα αμέσως το 112.