Τι κι αν κράτησε λιγότερο από δύο μήνες; Για μένα ήταν ένας μικρός σταθμός, ένα στάδιο της εργασιακής μου και όχι μόνο, ζωής. Σήμερα κλείσαμε το μαγαζάκι στο οποίο δούλευα.

Ήταν ένα από τα καταστήματα γνωστής αλυσίδας πωλήσεων συγκεκριμένων προϊόντων. Ένα ‘περίπτερο’ στο κέντρο ενός εμπορικού κέντρου, ανοικτό από όλες τις πλευρές, με θέα από και προς όλα τα υπόλοιπα καταστήματα και, γενικότερα, όλο το χώρο του κτιρίου.

Γνωρίστηκα με όλους όσους δουλεύουν στο συγκεκριμένο εμπορικό κέντρο, ανέπτυξα φιλίες (με τη light έννοια της λέξης), τους βοήθησα όλους με διαφορετικό τρόπο τον καθένα, έκανα συζητήσεις (πάλι με τη light έννοια της λέξης) κι έμαθα πράγματα από μερικούς. Φιλικό περιβάλλον, παρόλο που η αίσθηση της καχυποψίας πλανιόταν στον αέρα. Πέρα από τον υπεύθυνο του ορόφου και τα παιδιά που ήταν υπεύθυνα για τα καροτσάκια ήμουν το μόνο αρσενικό στον όροφο κι αυτό σήμαινε κολλήματα από τις διάφορες σουσουράδες, όπως πολύ σωστά με πληροφόρησε η προκάτοχος μου. Εγώ το διασκέδαζα, έδινα όσο σχοινί χρειαζόταν για να μη στενοχωριούνται, αλλά ήμουν και τόσο απόμακρος κι αδιάφορος ώστε να πεισμώνουν και να προσπαθούν κι άλλο. Τέλειωσε κι αυτό, θα μου λείψουν οι αφελείς σουσουράδες..

Αυτές θα μου λείψουν λιγότερο από όλους τους υπόλοιπους, όμως. Ο Δημήτρης ήταν έτοιμος να κλάψει όταν του είπα ότι φεύγω σήμερα.
-Εννα σε πεθυμήσω ρε Ανδρέα. Εννα θωρώ ποδά που ήσουν τζιαι έθθα έσιει τίποτε, ενναν όφκερο.
-Ενναν πολλά όφκερο, αφού φεύκει τούντο πράμαν ούλλον, τον πείραξα.
-Να’σαι καλά, τζι’ό,τι πεθυμάς! Να προσέχεις α! Εννα σε πεθυμήσω ρε Ανδρέα.

Η Ηλιάνα δεν το πίστευε. Είχα ήδη αδειάσει ράφια και προθήκες (βιτρίνες στα ελληνικά, είπαμε) και συνέχιζε να ρωτά:
 -Αλήθκεια εννα φύετε τωρά;
-Ε ναι, λαλείς να βαρκούμουν τζιαι να τα εφύλαξα τούτα ούλλα;
-Μα γιατί..;

Η κυρία Έλλη με έπιασε αγκαζέ και πήγαμε περίπατο σε όλο τον όροφο.
-Την Τετάρτη εν τα γενέθλια μου, όι να με ξιάσεις α!
-Μεν ανησυχείς, έβαλα ήδη υπενθύμιση!
-Τζιαι πού εννα πάεις τωρά ρε Αντρικκή;
-Εν έχω ιδέα..

Η Julie και η Corina έκαναν τις χαρακτηριστικές κινήσεις με τα χέρια τους α-λα “σκουπίζω τα δάκρυα από τα μάτια μου”.

Η Ιωάννα ακουμπούσε στην πόρτα της και με έβλεπε ενώ πακετάριζα προϊόντα.

Η Στέλλα θύμωσε.
-Πού να πάει; ρώτησε με τα ρουμανοελληνικοκυπριακοαλαμπουρνέζικα της.
-Να φύω! Να ησυχάσεις που εν θέλεις να μου μαζεύκεις τα σκουπίθκια!
-Α, εσύ τρελλή.. Εγώ όι μαζέψει;
-Ξέρω, ξέρω. Αστειεύκω σε τζιαι ξέρω ότι αστειεύκεις! Am glumit.
-Α, εντάξει!

Η Κατερίνα αποφάσισε να δοκιμάσει τελευταία φορά να μου κολλήσει. Ήρθε τρέχοντας, αγχωμένη και με διέκοψε ενώ μιλούσα με έναν από τους φρουρούς ασφαλείας.
-Ανδρέα, έχει πρόβλημα!
-Μιλώ.
-Βοήθα την κοπέλα, είπε ο κύριος Κώστας.
-Πατώ εδώ και δεν κάνει τίποτε!!
-Δοκίμασες να το σβήσεις και να το ανάψεις ξανά;
-Τι σχέση έχει..;
-Σβήστο και άναψε το.
Το σβήνει και το ανάβει.
-Α, εντάξει, δουλεύει τώρα!

Ο Στέλιος περίμενε μέχρι να πάω στο χώρο στάθμευσης. Μπήκα στο αυτοκίνητο μου για να έρθω σπίτι και πλησίασε. Άνοιξα το παράθυρο και του έδωσα το χέρι μου.
-Εννα έρτεις αύριο;
-Όι, ρε Στέλιο μου. Μάλλον όι.
-Εν θα σε ξαναδούμε;
-Εν το νομίζω ρε Στέλιο..
-Να πάεις στο καλό. Να προσέχεις α!
-Να’σαι καλά. Τζιαι εσύ να προσέχεις ρε Στέλιο.

Η Γιάννα δεν είπε τίποτε περί του θέματος. Θα της λείψω και θα μου λείψει. Το ξέρουμε και οι δυο. Το ίδιο και η Χρυστάλλα. Με την οποία ίσως να συναντιόμαστε συχνότερα.

Κανένας από όλους αυτούς δε θα διαβάσει αυτή την ανάρτηση. Τους ευχαριστώ όλους για τις ωραίες στιγμές και τη βοήθεια ώστε το διάστημα που πέρασα εκεί να είναι όσο πιο όμορφο γίνεται.

Από κει και πέρα, θα δούμε πού θα με στείλουν για δουλειά. Υποθέτω στο χειρότερο δυνατό σημείο, αλλά δεν πειράζει. Θα κάνουμε υπομονή και θα προσπαθήσουμε να είμαστε όσο καλύτεροι γίνεται.