Στην ιστοσελίδα της Νομικής Υπηρεσίας της Κυπριακής Δημοκρατίας διαβάζω ότι:

Από τον Ιούλιο – Αύγουστο του 1974, το κυπριακό είναι ένα σύνθετο διεθνές πρόβλημα παραβίασης της διεθνούς νομιμότητας και του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Ειδικότερα, αποτελεί πρόβλημα:

(α) εισβολής (επιδρομής) της Τουρκίας και κατοχής εδάφους της Κύπρου, κράτους μέλους των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
(β) μαζικής, συστηματικής παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων,
(γ) παράνομης μονομερούς ανακήρυξης «ανεξάρτητου» τουρκοκυπριακού κράτους («Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου») στη γεωγραφική περιοχή του νησιού που κατέχεται παράνομα από τα τουρκικά στρατεύματα.

Ναι, είναι κι όλα αυτά. Ή, τουλάχιστον, ήταν στην αρχή. Ή, καλύτερα, είναι, αλλά όχι κυρίως και μόνο αυτά.
36 Αύγουστοι πέρασαν από τότε, δε μπορεί το Πρόβλημα να παραμένει το ίδιο, αναλλοίωτο και όπως καθιερώθηκε να διατυπώνεται από τους πολιτικούς.
Το Κυπριακό Πρόβλημα έχει αλλάξει μορφή. Μετά από τόσα χρόνια, λογικό είναι να έχει ωριμάσει και σταθεροποιηθεί, να έχει κατασταλάξει στους τρόπους “λειτουργίας” του και καθιερώσει την ύπαρξη του στις ζωές των “οικείων” του.
Όπως συμβαίνει με ένα μωρό στην πορεία της ζωής του μέχρι  τα 36 του χρόνια. Αν δεν το γαλουχήσεις από μικρό, αν δεν του θέσεις τις βάσεις στις οποίες θα στηρίξει τη ζωή του, αν δεν το προσέξεις από την αρχή, το χάνεις. Μεγαλώνοντας θα ξεφύγει από τον έλεγχο σου και θα βαδίσει τον κακό δρόμο. Και δε θα μπορείς να κάνεις τίποτε για να το σώσεις.
Το Πρόβλημα του μικρού αυτού νησιού στην άκρη της Μεσογείου έχει πάψει να συντίθεται αποκλειστικά από τις συνέπειες της τουρκικής εισβολής. Ακριβώς επειδή κανένας δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για να το λύσει, έμεινε να αιωρείται ως μια δικαιολογία για όλα τα κακώς κείμενα σ’αυτόν τον τόπο.
Η γνώμη μου είναι ότι το Πρόβλημα είναι και αποτελείται από τους πολιτικούς του νησιού, οι οποίοι μένουν μόνο στα λόγια, τις υποσχέσεις και τα “θα”.  Από τους πολιτικούς, οι οποίοι βολεύονται, βολεύοντας και κοντινά τους πρόσωπα και βλέπουν μόνο πως θα αποκτήσουν περισσότερα εις βάρος του κυπριακού λαού. Από τους πολιτικούς, οι οποίοι, όταν βρίσκονται στην κυβέρνηση, υποστηρίζουν πως κάνουν τα πάντα για να βρεθεί η λύση στο Κυπριακό, ενώ όταν είναι στην αντιπολίτευση ξέρουν μόνο να κατηγορούν και να επισημαίνουν τα λάθη των κυβερνούντων. Τους πολιτικούς, οι οποίοι ΠΟΤΕ δεν προσπάθησαν να καταλάβουν πως αυτό που χρειάζεται το μικροσκοπικό νησί μας είναι η ομοψυχία (για να μην πω “ομόνοια” και παρεξηγηθώ) και η σύμπνοια στις απόψεις. Αν το μόνο που θέλουμε όλοι οι Κύπριοι είναι η απελευθέρωση της πατρίδας μας, τι σκατά χρειαζόμαστε τα τόσα κόμματα;
Κι αυτό με φέρνει στο επόμενο συστατικό του Προβλήματος, το οποίο είναι ο Κύπριος. Ο Κύπριος, ο οποίος σα σωστό πρόβατο συνεχίζει να ψηφίζει τους προαναφερθέντες άχρηστους πολιτικούς. Ο Κύπριος που τους πιστεύει. Ο Κύπριος που νομίζει ότι τα κόμματα ενδιαφέρονται για τον ίδιο και την οικογένεια του. Ο Κύπριος που, ενώ βλέπει την ξεδιάντροπη κοροϊδία προς το πρόσωπο του, σιωπά και συνεχίζει να είναι πρόβατο. Ο Κύπριος που στολίζει τα δωμάτια των παιδιών του με σύμβολα του κόμματος που υποστηρίζει, για να είναι βέβαιος πως μεγαλώνοντας αυτά, θα υπηρετήσουν την παράταξη. Ο Κύπριος που πάει στο γήπεδο για να δει ποδόσφαιρο και κουβαλάει σημαίες πολιτικές, φωνάζει πολιτικά συνθήματα (τα οποία, παρεμπιπτόντως, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την Κύπρο [βλ. Che Guevara, Nazi κ.λπ.]) και βρίζει το κόμμα του αντιπάλου στην καλύτερη περίπτωση, ενώ στη χειρότερη μπορεί και να στείλει το γείτονα του στον τάφο.
Ο ίδιος Κύπριος που, όντας φοιτητής, ξοδεύει περισσότερο χρόνο για την παράταξη παρά για διάβασμα. Αυτός που νοιάζεται μόνο για το πόσο γρήγορο αμάξι/ωραία ρούχα/σέξι γκόμενα/τεράστιο σπίτι/περισσότερα λεφτά/ακριβότερα παπούτσια μπορεί να αποκτήσει. Αυτός που, στην ηλικία των 20 χρόνων, γνωρίζει για την τουρκική εισβολή τόσα, όσα κι ένας Ιρλανδός τουρίστας στον οποίο έγινε μια πεντάλεπτη κατατόπιση περί του θέματος πριν περάσει το οδόφραγμα προς τα κατεχόμενα. Αυτός που, όταν ακούει τις σειρήνες το πρωί της 15ης Ιουλίου, ξυπνά νωχελικά, βρίζει για το βίαιο εγερτήριο κι ετοιμάζεται για να πάει στην παραλία.
Το Πρόβλημα της Κύπρου είναι οι Κύπριοι. Εμείς οι ίδιοι είμαστε το πρόβλημα που μας βασανίζει.
Ο Κύπριος δε θυμάται πλέον. Η τουρκική εισβολή και τα αποτελέσματα της έχουν περάσει στο σκοτεινότερο και πιο δύσβατο μέρος του μυαλού και της καρδιάς του. Η φλόγα για την απελευθέρωση των παρανόμως κατεχομένων εδαφών μας έχει σβήσει. Φτάσαμε σε ένα χρονικό σημείο, στο οποίο η καλύτερη λύση περιλαμβάνει τους Τούρκους στη ζωή μας. Αφήσαμε την κατάσταση να ξεφύγει με τη συνεχή ανικανότητα και ανευθυνότητα μας.
Και φταίμε όλοι. Εμείς διότι ξεχνάμε το πρόβλημα και τους ψηφίζουμε. Αυτοί διότι δεν κάνουν τίποτε και μας κοροϊδεύουν. ΟΛΟΙ, ΔΙΟΤΙ ΔΕ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΣΩΜΑ, ΜΙΑ ΒΟΥΛΗΣΗ, ΜΙΑ ΦΩΝΗ, ΜΙΑ ΙΔΕΑ, ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ.
Έστω και για ένα μήνα. Ξεχάστε αυτά που μας χωρίζουν κι ας ενωθούμε όλοι μαζί μέχρι να τους διώξουμε. Να τους διώξουμε και μετά ας αλληλοσκοτωθούμε όσο και με όποιο τρόπο γουστάρουμε. Ελεύθεροι.
Γένοιτο.