Ο Δημήτρης ήταν φανερά χαρούμενος σήμερα. Είπεν μου το τζιαι ο ίδιος.

Ήρτεν να κάμουμεν την 20ήν ττόκκαν της ημέρας τζιαι εφορούσεν ένα χαμόγελο που το ένα φτιν ως το άλλο.

-Είμαι πολλά χαρούμενος σήμερα!
-Μπράβο ρε Δημήτρη μου. Γιατί, νάμπου έγινε;
-Η γεναίκα μου εννα φκει αύριο τζιαι εννα έρτει σπίτι!

Πριν 3-4 μέρες είπε μου ότι η γεναίκα του ήταν άρρωστη τζιαι είχαν την στο νοσοκομείο. Προχτές εφκάλαν την που “τζιαμαί που εν τζείνοι που εν πολλά σοβαρά”, αλλά μάλλον ανάρρωσε γλίορα.

-Μπράβο ρε Δημήτρη! Είδες; Εννα περάσετε μαζί την πρωτοχρονιά!
-Ναι, ναι! Είμαι πολλά χαρούμενος! Έκαμα προσευχές τζιαι έγιανεν.
-Είδες; Ο Θεός ακούει τους καλούς!
-Ξέρω το, ξέρω το!

Εν το ήξερε, αλλά λλίην σημασία έσιει.

Ο Δημήτρης ήταν χαρούμενος σήμερα. Τζιαι έκαμεν με τζιαι μένα.