Κάθομαι γυμνός μπροστά στον υπολογιστή. Κρατώ το κεφάλι μου με τα δύο μου χέρια. Ναι, πληκτρολογώ με τη δύναμη της σκέψης. Πόνος. Τι σκατά; Μπήκε το 2012 κι ακόμα ισχύουν τα πιασίματα κάτω από την ωμοπλάτη, εξ αιτίας λανθασμένης στάσης ύπνου; That’s so 2011!

Ψες, μισή ώρα πριν τα μεσάνυχτα, έσβησαν οι μηχανές μου. So typical. Κοιμήθηκα. Ο κόσμος δεν κοιμόταν.

Ο κόσμος γιόρταζε την αλλαγή του χρόνου. Κάποιοι σε οικογενειακά συμπόσια, κάποιοι έξω. Πολλή μουσική∙ τραγουδίστριες που έχουν πιο πολύ ταλέντο στον κώλο παρά στις φωνητικές χορδές και τραγουδιστές που βγάζουν τα φρύδια τους και κάνουν πλαστικές επεμβάσεις στις μύτες τους είχαν την τιμητική τους. Τραγουδίστριες που κάνουν ‘μαγιά’ τα μαλλιά και ‘παγιά’ τα παλιά και χορεύτριες που λικνίζονται στους ρυθμούς του ‘Κανείς εδώ δεν τραγουδά’, λες και είναι κάποια από τις μαλακίες της Βίσση. Πολύ γέλιο∙ χιλιοειπωμένες βλακείες στην τηλεόραση, φάρσες με σκοπό να σε κάνουν να γελάσεις με το πάθημα του άλλου σκεφτόμενος ‘ευτυχώς που δε συνέβη σε μένα’, αστεία τα οποία βαρέθηκαν ακόμα κι εκείνοι που τα επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο, cliché εκφράσεις, φάτσες που εμφανίζονται στην τηλεόραση κάθε πρώτη κάθε χρόνου, απλά για να γεμίζουν κενές θέσεις καλεσμένων. Πολύ φαΐ∙ αυτές οι μέρες είναι τα ιδανικά άλλοθι για οποιαδήποτε κατάχρηση και ο καθένας φροντίζει να τις αξιοποιεί σαν τέτοια, διότι οι διαφημίσεις διαιτών ή χαπιών ή γυμναστηρίων ή δημητριακών για ‘να χάσεις τα περιττά κιλά των γιορτών’, δε θα είχαν κανένα λόγο ύπαρξης από τη δεύτερη βδομάδα του Γενάρη. Πολύ ποτό∙ κανένας δε θα σε κατακρίνει για ό,τι πιεις και όσο πιεις, διότι το εορταστικό κλίμα των ημερών επιβάλλει το μεθύσι, επιβάλλει την αποστασιοποίηση από την πραγματικότητα για να διασκεδάσεις, χωρίς να ενδιαφέρεται αν στο δρόμο για το σπίτι καρφωθείς πάνω σε κάποιο δέντρο ή, ακόμα χειρότερα, επιζήσεις μιας σύγκρουσης από την οποία οι συνεπιβάτες σου δε βγουν ζωντανοί.

Νύχτωσε το Σάββατο και ξημέρωσε η Κυριακή. Έφυγε το 2011 και ήρθε το 2012.

2012 [δύο χιλιάδες δώδεκα <ðˈiɒ çiliˈaðɜs ðˈɔːðɜka>]: Έτος. Μετά το 2011. Πριν το 2013. Θεωρητικά. Διότι η αλλαγή του χρόνου που γιορτάσαμε σήμερα, είναι και η τελευταία στην ιστορία. Πριν προλάβει να ολοκληρωθεί η χρονιά που διανύουμε, μπλε-ροζ σκουλήκια από το άστρο Ζήτα του Λύκου 424, θα έρθουν με τα υπερσύγχρονα, μικροσκοπικά σκάφη τους, τα οποία θα φαίνονται σε εμάς σαν απλά περιττώματα περιστεριών, θα καταστρέψουν τις μπογιές των αυτοκινήτων μας, οδηγώντας τον πλανήτη σε πλήρη αταξία, σε ένα χάος το οποίο θα τους δώσει την ευκαιρία να ανέβουν στην εξουσία. Μόλις ανέβουν στην εξουσία, θα μας παρουσιάσουν το μοναδικό τρόπο επανάκτησης της γυαλάδας των αυτοκινήτων μας, ο οποίος θα είναι η δολοφονία όλων όσων έχουν καλύτερο αυτοκίνητο από εμάς. Όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία, θα απομείνει ένας αμερικάνος που οδηγεί ένα Hummer, ο οποίος πάνω στη χαρά και τον ενθουσιασμό του που επιβίωσε της μαζικής σφαγής, θα πεθάνει πνιγμένος από το γιγάντιο burger, το οποίο θα χλαπακιάζει τη στιγμή της ανακοίνωσης του νικητή, εξανεμίζοντας έτσι κάθε ελπίδα του ανθρώπινου γένους για διαιώνιση. Τότε, τα μπλε-ροζ σκουλίκια θα βγάλουν τα κοστούμια και θα συρθούν στη γη, σε κάθε εκατοστό γης. Θα καταβροχθίσουν όλα όσα άφησε πίσω της η επιδημία ‘άνθρωπος΄, θα ανακυκλώσουν τις δυνάμεις της φύσης, θα εξελιχθούν, θα αποκτήσουν φτερά και λέπια, θα καθαρίσουν τον αέρα και το νερό και θα προετοιμάσουν τον πλανήτη για τον επόμενο μεγάλο φιλοξενούμενο, με την ελπίδα να μην τα κάνει κι εκείνος σαν τα μούτρα του, όπως ο προηγούμενος.

Αυτό έλεγε η προφητεία περί του τέλους του κόσμου το 2012 την τελευταία φορά που τη διάβασα.

Νύχτωσε το Σάββατο και ξημέρωσε η Κυριακή. Έφυγε το 2011 και ήρθε το 2012.

2012 [δύο χιλιάδες δώδεκα <ðˈiɒ çiliˈaðɜs ðˈɔːðɜka>]: Έτος. Δίσεκτο. Ξεκινά με Κυριακή. Έχει τρεις Παρασκευές-και-δεκατρείς ανά τρεις μήνες από το Γενάρη (Ιανουάριος, Απρίλιος, Ιούλιος). Κάτι τέτοιο θα ξανασυμβεί το 2040. Αν δε συμβούν τα γεγονότα της προηγούμενης παραγράφου, που σίγουρα θα συμβούν.

Νύχτωσε το Σάββατο και ξημέρωσε η Κυριακή. Έφυγε το 2011 και ήρθε το 2012.

2012 [δύο χιλιάδες δώδεκα <ðˈiɒ çiliˈaðɜs ðˈɔːðɜka>]: Έτος. Σαν το 2011. Και σαν το 2010. Και σαν το 2009.. Γεμάτο αδικίες, πόνο, φτώχεια, πείνα, θάνατο, ψέμα, πόλεμο, μίσος, καταστροφή, πλημμύρες, πυρκαγιές, φόνους, ατιμίες, κλοπές, κι άλλο ψέμα, εκμετάλλευση, κενές υποσχέσεις, χαμένες προσπάθειες, ισοπεδωμένα όνειρα, ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες, νεκρές ηθικές αξίες, ψεύτες ηγέτες, πρόβατα ψηφοφόρους, άθλια πρότυπα, σκατά μουσική, υπερεκτιμημένες ταινίες, φαντεζί κώλους, αστραφτερά πλαστικά χαμόγελα, άδεια κηρύγματα, χειραγώγηση του κόσμου, τρομοκρατία του κόσμου, καθοδήγηση του κόσμου, διαγραφή της ταυτότητας, της ελευθερίας, της προσωπικότητας και της ανεξαρτησίας του προσώπου. Αλλά, hey, always look on the bright side of life. Πάντα υπάρχει και μια θετική νότα, κάθε καινούρια χρονιά. Η θετική νότα για το 2012 είναι αυτή: ♪⁺.

Νύχτωσε το Σάββατο και ξημέρωσε η Κυριακή. Έφυγε το 2011 και ήρθε το 2012.

Και; Ξύπνησα ξανά με μια καταπληκτική ιδέα για καινούρια δημοσίευση και κατέληξα να γράφω μια μαλακία και μισή σαν αυτή. Ξύπνησα ξανά και είδα τον ίδιο τοίχο απέναντι μου. We are eternal, all this pain is an illusion λέει η χειροποίητη αφίσα πάνω από την πόρτα. Γαμήσου, εαυτέ μου του 2005. Ξέρω ότι το έκανες για μένα, αλλά δεν πιάνει πάντα.

Κοιμήθηκα στο 2011 και ξύπνησα στο 2012. Το mp3 player έπαιζε ακόμα το δεύτερο δίσκο από το The Wall. Ελπίζω να αποκοιμήθηκα κατά το Comfortably Numb. Ήμουν πάλι πιασμένος. Τα πόδια μου ήταν πάλι παγωμένα. Τα σεντόνια ήταν πάλι άνω κάτω. Οι παντόφλες ήταν πάλι κρύες κι αφιλόξενες. Το κεφάλι μου πάλι ένιωθε σαν τύμπανο στο drum kit του Danny Carey. Το σημειωματάριο δίπλα στο κρεβάτι ήταν πάλι άδειο.

Ο χρόνος αλλάζει. Ο χρόνος αλλάζει, όχι κάθε 365 μέρες, αλλά κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο που περνά. Ο χρόνος αλλάζει συνέχεια κι όμως όλα μένουν πάντα τα ίδια.

Ο χρόνος δεν υπάρχει. Τα έχουμε ξαναπεί.

Ευχές; Ειλικρινώς εύχομαι να έχει ο κάθε ένας από εμάς την υγεία του και την ψυχική δύναμη να αντέξει τα τόσα σκατά στα οποία εκτιθέμεθα καθημερινά. Και μαζί με την υγεία μας, να έχουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα μαζί με τη δική τους υγεία. Και ειλικρινά εύχομαι, αν είναι να έρθει κάποιο τέλος σύντομα, να είναι το τέλος της ανθρωπότητας. Να δώσουμε σε αυτόν τον πλανήτη την ευκαιρία να ανασάνει, να λειτουργήσει φυσιολογικά, όπως ήταν κατασκευασμένος να λειτουργεί από την αρχή.

Κι επειδή το comic από το περσινό post εξακολουθεί να βρίσκεται στα αγαπημένα μου και συνεχίζω να συμφωνώ μαζί του: