“It’s the little things” λένε στο χωριό μου. Πρόκειται για μια φράση που με χαρακτηρίζει, καθώς στη ζωή μου προσέχω τα μικρά πράγματα, τις λεπτομέρειες που οι περισσότεροι δε βλέπουν καν. Το αυτό ισχύει και στη Μουσική που αγαπώ.

Σε αυτή τη ‘σειρά’ αναρτήσεων, θα αναφέρω μικρές στιγμές μουσικής (τέσσερεις ανά ανάρτηση) που θεωρώ ότι αξίζουν. Είναι εκείνες οι στιγμές στο τραγούδι που σε κάνουν να το ακούς ξανά και ξανά με αγωνία μέχρι να φτάσει το συγκεκριμένο δευτερόλεπτο. Μην ανησυχείτε, δε θα σας πρήξω με μουσικούς ή άλλους όρους, διότι κι εγώ δεν τους ξέρω.

Στην παρούσα ανάρτηση, οι RUSH!

1. Chemistry (0:35-0:36) : Το συγκεκριμένο δευτερόλεπτο είναι η αιτία της απόφασης μου για αυτές τις αναρτήσεις, εξ ου και αναφέρεται πρώτο. Στην εισαγωγή του κομματιού, ο Neil Peart παίζει ένα σταθερό ρυθμό στα drums, για να έρθει να τον αλλάξει σε αυτό το δευτερόλεπτο, προσθέτοντας ένα μικρό κενό στα χτυπήματα της μπότας του, κάνοντας με να αλληθωρίζω κάθε φορά που το ακούω. Τόσο απλό, μα τόσο ιδιοφυές.

2. The Twilight Zone (2:00-2:25) : Η μαγική μουσική υπόκρουση κάνει το δεύτερο refrain του τραγουδιού πιο μυστικιστικό. Αυτό που το απογειώνει, όμως, είναι ο ελάχιστα ετεροχρονισμένος ψίθυρος του Geddy στο background. Ανατριχιαστική στιγμή και σίγουρα πανέμορφη.

3. Xanadu (7:50) : Τα δύο επιπρόσθετα γδαρσίματα (δεν ξέρω καν αν είναι διαφορετικές νότες) στις χορδές της κιθάρας του Alex, είναι ο βασικός λόγος που ακούω το 11λεπτο Xanadu, περιμένοντας τη στιγμή που τα αστέρια σταματούν παγωμένα στον ουρανό. Epic.

4. Vital Signs (4:37) : Στο fade-out του τέλους του κομματιού υπάρχει αυτή η στιγμούλα κατά την οποία ο Geddy παίζει με τη φωνή του στην τελευταία συλλαβή της φράσης “everybody got to elevate from the norm”. Πρόκειται για την προτελευταία επανάληψη της φράσης και, λόγω του fade-out, δεν ακούγεται πολύ δυνατά, αφού ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα το κομμάτι τελειώνει. Κρίμα που είναι δύσκολο να ακουστεί. Ευτυχώς που την ανακάλυψα, όμως!