(το πιο κάτω ποίημα γράφτηκε για έναν πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης, στον οποίο, τελικά, αποφάσισα να στείλω κάτι άλλο) Προσπάθησε το πρωί να ξυπνήσεις ευτυχισμένος. Ν’ ανοίξεις τα μάτια χαρούμενος για τη μέρα που σε καρτερεί. Να θυμηθείς με χαμόγελο τη μέρα που αποχαιρέτησες. Να νιώσεις στα βάθη σου της νύχτας τη δράση, του ύπνου την…

So I sat myself down and thought about it. Brooded over it with bottles of red wine. Contemplated about it, drinking barrels of beer. Pondered the matter the hardest my feeble mind managed. Reflected upon it in great angst.  Picked through all the details, memories and experiences, feelings and deeds, decisions and desires. One conclusion.…

For all I know, I’m alive today. Luckier than millions of humans who didn’t make it this far. Alive; at this exact moment. The next? Who knows. You say I must seize the day. Take risks and fight. Be positive and hope for the best. Stay strong and never give up. Take my chances. Be…

Μα πώς να σ’ αγκαλιάσω, που, αν το κάνω, θέλω να είναι το τελευταίο που κάνω στη ζωή μου; Πώς να σ’ αγκαλιάσω, χωρίς τα δάκρυά μου να πνίξουν όλο τον κόσμο γύρω μας; Πώς να σ’ αγκαλιάσω, χωρίς να ξημερωθώ, ψιθυρίζοντάς σου τα “σ’αγαπώ” που τόσον καιρό κρατώ μέσα μου; Πώς να σ’ αγκαλιάσω,…

Αντιλαμβάνεσαι, εαυτέ μου, το ποιος είσαι και το γιατί είσαι όπως είσαι και το γιατί δρας όπως δρας, όταν, μετά από προσπάθεια μιας, κάποιας αλλαγής, εφαρμόζεις τους κανόνες της επικοινωνίας με ειλικρινή διάθεση για αποτέλεσμα, μα, όπως το ανέμενες, όπως το έμαθες τόσα χρόνια, καταλήγεις μόνο σε πιο δυνατό κλείσιμο, σε μπουντρούμι με κλειδαριές, κι…

Σήμερα ξύπνησα νιώθοντας το χάδι της στην πλάτη μου. Ήξερα πως δεν ήταν αληθινό, παρά μόνο μια ψευδαίσθηση, κι έμεινα ακίνητος, χωρίς ν’ αναπνέω, για να μην τη χάσω. Έκλεισα τα μάτια μου και προσευχήθηκα. Γι’ ακόμα ένα χάδι. Για τη φωνή της. Το γέλιο της. Τα μαλλιά της στο πρόσωπό μου. Το κεφάλι της…