Παντελόνι jean τζιαι φανέλλα Lacoste, κλασσικά. Το μαλλίν -άσπρο, συσταρισμένο- απαράλλαχτο, κλασσικά. Εν άλλαξεν.

Εκάμαμεν ττόκκα τζιαι εμισοαγκάλιασα τον. Είπεν εν είshεν πρόβλημα με τη μουσική, φτάνει να εκαθούμασταν κάπου έξω για να πίνει τον τσιάρο του. Επήαμεν Reckless. Έχουν pints Hoegaarden. Επαραγγείλαμεν. Τζείνος, κλασσικά, ΚΕΟ.

Εμιλήσαμε για διάφορα. Είπε μου για τες δουλειές του, για το διαμέρισμα που μινίσκει, για τες δόσεις των δανείων που άφηνεν καθυστερημένες, για το πως περνά την καθημερινότητα του, για την κατάσταση με το αυτοκίνητο. Όσην ώραν εμίλαν, εφαίνετουν ότι εκαρτέραν με να ρωτήσω κάτι, να ζητήσω κάτι. Εγλύτωσα τον που τον κόπο.

-Είπα σου να βρεθούμεν για να δω μόνον αν είσαι καλά. Τίποτε άλλο.

Εχαλάρωσεν τζιαι εμίλησεν τζι’ άλλο. Είπε μου πράματα που είμαι σίουρος ότι σε καμιάν άλλην περίπτωση εν θα μου ελάλεν. Πράματα που με ψιλοσκοτώναν, αλλά αφού εκατάλαβα ότι τούτα τον εβοηθούσαν με την υγεία του, εγίνουνταν πιο ήπια.

Ό,τι τζιαι να έγινεν, ό,τι τζιαι να συμβαίνει τζιαι ό,τι τζιαι να γίνει στο μέλλον, εν ο τζύρης μου. For better or for worse. Εξάλλου έννεν τούτος ο λόγος που του είπα να βρεθούμεν; Στο γενεαλογικό δέντρο του εγωισμού μου ήταν ακριβώς που πάνω μου τζιαι η μοναδική γραμμή που έφευκεν που το όνομα του εκατέληγεν στο δικό μου. Τέλος. Αν δε βρεθεί κάποιος να φκει που τα νερά του, να κάμει το παράλογο τζιαι το αδιανόητο, να προβεί στο πρώτο βήμα δηλαδή, αφήνοντας τον εγωισμό για λλίο, πώς εννα υπάρξουν λύσεις; Είμαι χαρούμενος που το έκαμα.

Αστείεψεν με τζιόλας. Ερώτησεν με για την προσωπική μου ζωή τζιαι είπα του ότι έshει μιαν κορούα τζιαι προσπαθώ τζιαι παλεύκουν οι εγωισμοί μας τζιαι εννα δείξει. Τζιαι η πρώτη του απάντηση ήταν κάτι που ευκολότατα φκαίνει που το δικό μου στόμα σε περιπτώσεις παρόμοιες:

-Πε μου, η κορούα έshει πρόβλημα με τα μμάθκια της;
Εκαύλιασα τον με χαμόγελο τζιαι ήπια λλίην Hoegaarden.
-Ναι. Εν τέλεια στραβή που το ένα τζιαι το άλλο εν μισοκαταρρακτωμένο. Τζιαι έshει τζιαι λλία ψυχολογικά.
-Δε, για να παν καλά θκυο άτομα, πρέπει να το βάλλει ο καθένας λλίο κάτω. Τζιαι συνήθως ο ένας βάλλει το πιο πολλά κάτω που τον άλλο.

Έφερε μου το παράδειγμα του ιδίου με το συνεργάτη του.

Σε μια φάση ερώτησα τον:
-Που σε έπιασα τηλέφωνο, για ποιό λόγο ενόμιζες ότι σου είπα να βρεθούμεν;
-Εσυγχίστηκα. Βασικά εκατάλαβα ότι ήταν απλά για να βρεθούμε που ήθελες.
-Εν ενόμισες ότι ήθελα να σου ζητήσω κάτι ή να σου πω να έρτεις πίσω;
-Όι ρε. Πρώτα πρώτα το καλό σου είναι ότι εν ξέρεις να λαλείς ψέματα. Τζείνο που εννα πεις, εννα το πεις ίshια. Έshεις το τούτο. Τζιαι που την άλλη λαλώ ‘ο Ανδρέας έννεν πεμπάμενος, αποκλείεται να το εκανόνισεν τούτο για να μου πει να έρτω πίσω ή επειδή τον εβάλαν να μάθει κάτι ή να μου πει κάτι’. Μετά που με έπιασες το μεσομέριν, έπιασε με τζιαι ο αρφός σου τζιαι είπα του ότι μου είπες να βρεθούμεν τζιαι εγέλαν τζιαι είπεν ότι μπορεί να έθελες λεφτά. Έκοψα του το, ήμουν σίουρος ότι αν έθελες λεφτά, αν έκοφκες τόσον πολλά μέσα, ήταν να με πιάσεις τηλέφωνο τζιαι να μου πεις ‘Χρειάζουμαι εκατόν, θκιακόσια ευρώ. Αν θέλεις τζιαι αν μπόρεις’, έννεν;
-Ναι.

Εν είχα ιδέαν ότι ο τζύρης μου εκτιμά τούντες λεπτομέρειες του χαρακτήρα μου. Επήαν να γεμώσουν τα μμάθκια μου.

Μετά έκαμα του το παράπονο μου.

-Που κανονίζετε με τους υπόλοιπους να βρεθείτε, γιατί εν μου λαλείς τζιαι μένα;
-Αφού λαλώ τους να σου πουν, αλλά εν έρκεσαι.
-Εμένα γιατί εν με πιάνεις να μου πεις; Τον αριθμό μου έshεις τον.
-Ε, αφού ξέρω ρε Ανδρέα. Εννα μου απαντήσεις το τηλέφωνο με ένα ξερό ναι, εννα σου πω να έρτεις, εννα μου πεις ένα ξερόν όι τζιαι εν θα γίνει τίποτε.
-Εδοκίμασες το;
-Όι.
-Ε, πού το ξέρεις ότι έτσι εννα γίνει;
-Εε, έννεν έτσι που εννα εγίνετουν;
-Μάλλον ναι.
-Ε, είδες;
-Τι να δω; Έννεν καθήκον σου σαν τζύρης, ώσπου να πεθάνεις, να προσπαθείς να δεις τα κοπελλούθκια σου; Εν θα έπρεπεν όσες φορές τζιαι να σου ελάλουν όι, να ξαναπιάνεις την επόμενη φορά τζιαι να ξαναπροσπαθήσεις;
-Ναι, αλλά..
-Εν οκκέι. Έκαμα εγώ το πρώτο βήμα.
-Δηλαδή τωρά αν σε πιάνω εννα μου απαντάς κανονικά;
-Αν δε δοκιμάσεις, εν θα μάθεις. Prost.

Εμιλήσαμεν αλλο λλίο. Εξεκαθάρισε μου κάποια πράματα, εξήγησα του ότι αφού του κάμνει καλό στην υγεία, καλλύττερα τα πράματα να μείνουν έτσι τζιαι είπεν ότι εννα προσπαθήσει να με βοηθήσει να εύρω μια δουλειά του χαϊρκού.

Εζητήσαμεν το λοαρκασμό. Μόλις τον έφερεν η κορού, εμούνταρεν να τον πιάσει. Άρπαξα τον τζιαι ενευρίασε. Επήε να με αποκαλέσει τζιαι μαλάκα που εν του τον άφηκα.
-Νάμπου κάμνεις τωρά;
-Εννα πιερώσω.
-Δώσ’ μου τα, εννα πιερώσω εγώ.
-Γιατί;
Εκόντεψα το λοαρκασμό προς το μέρος του, αντινάχτηκεν να τον πιάσει, αλλά ετράβησα τον πίσω πάλαι.
-Ε, έννεν σωστό ρε. Κρατώ λεφτά, μεν αγχώνεσαι.
-Είσαι πολλά γέρος τζιαι τα αντανακλαστικά σου εχαλάσαν. Εγώ σου επρότεινα να βρεθούμεν, εγώ εννα πιερώσω.
Έπιασεν το αστείον του πάλαι:
-Κρίμας, έχασεν τα tips της η κορού..
-Νομίζεις. Εν 26.40 ευρά ο λοαρκασμός. Εννα πιάσει τέσσερα ευρά tips σχεδόν.
Διώ της πενηντάευρο. Μάshιεται να εύρει ρέστα. Πολοούμαι:
-Εν εντάξει, δώσμου μόνο τα δέκα, τα ψιλά κράτα τα!
Ευχαρίστησεν με ένα ξαφνιασμένο ύφος η κορού τζιαι έφυεν.
-Πόσα ήταν ο λοαρκασμός είπες;
-26.40.
-Τζιαι πόσα ρέστα έπιασες;
-10.
-Τζιαι πόσα tips άφηκες;
-Τέσσ.. Γαμώ το! Ε, ντα, εν πειράζει. Εν εδούλευκεν ο νους μου.
-Χαχα, τστς..
-Ευτυχώς στη δουλειά εν τα πάω τόσο σκατά με τα μαθηματικά.

Έμπηκεν μες το αυτοκίνητο μου για να τον πάρω στο δικό του. Μόλις εφτάσαμεν, άνοιξα το συρταρούιν. Έφκαλα τον άλλο φάκελλο.
-Τούτον άνοιξε τον ποννα πάεις σπίτι.
Αγχώθηκε. Έμεινεν τζιαι εθώρεν τον. Εσυννέφκιασεν το βλέμμα του.
-Εν τίποτε που εννα με πιάσει η καρδία μου άμαν το δω;
-Χαχα, όι.
-Σίουρα ρε;
-Ναι. Έννεν ούτε γράμμα, ούτε αναλύσεις, ούτε κάτι δυσάρεστο.
-Καλάν, καληνύχτα. Εννα τα πούμε σύντομα, ρε Ανδρέα.
-Εννα περιμένω τηλεφώνημα. Με το νου σου.

Που τη μιαν εννα ήθελα πολλά να δω την αντίδραση του την ώρα που θα άννοιεν το φάκελλο. Που την άλλην, επροτίμησα να τον αφήκω να αντιδράσει ολοκληρωτικώς αυθόρμητα, χωρίς την αίσθηση ότι κάποιος τον εθώρεν. Ήταν μια φωτογραφία μας μαζί: εγώ τριών χρονών τζιαι τζείνος μιτσής, να με κρατά στα shιέρκα του τζιαι η φάτσα του να φωτίζεται που το πιο χαρούμενο χαμόγελο που εζωγραφίστηκεν πάνω της σε ούλλη του τη ζωή, αλόπως.

Στο δρόμο της επιστροφής, το κλάμα που με έπιασεν εν είχα ιδέα αν ήταν λυτρωτικό, παραπονεμένο, χαρούμενο, στεναχωρημένο, πληγωμένο, ελπιδοφόρο, μετανιωμένο, γεμάτο μνήμες ή άδειο από χαμόγελα.