Αν ακούσεις μεμονωμένα έναν από τους προηγούμενους δίσκους των Mastodon και στη συνέχεια βάλεις το The Hunter, θα πεις κάτι σαν “Το παραμαλάκωσαν” ή “Από πού κι ως πού έβγαλαν τέτοιο δίσκο;” ή “Ρε, παν καλά αυτοί;”.

Αν ακούσεις όλους τους δίσκους τους με χρονολογική σειρά, έχεις λίγο ανοιχτό μυαλό και καταλάβεις τι παίζει με αυτό το προϊστορικό θηρίο, μόλις ακούσεις το καινούριο τους δημιούργημα, θα αποκτήσεις ένα τεράστιο χαμόγελο απ’ άκρη σ’ άκρη της φάτσας σου.

Το The Hunter είναι ένα αριστούργημα. Όχι επειδή έχει τραγούδια που θα μείνουν στον αιώνα τον άπαντα, όχι επειδή έχει μουσικές που εξημερώνουν λιοντάρια και εξαγριώνουν πρόβατα, όχι επειδή έχει στίχους που μπορεί να σου αλλάξουν τη ζωή, όχι επειδή έχει φωνητικά που χρήζουν ωδειακής ανάλυσης, όχι επειδή έχει αρρωστημένα όμορφο artwork. Παρόλο που όλα αυτά ισχύουν, οι λόγοι είναι άλλοι.

Το The Hunter είναι ένα αριστούργημα διότι δείχνει τους Mastodon στα καλύτερα τους, είναι η έκφραση των σκέψεων, των προβληματισμών, του πένθους και της αρρώστειας τους, με τόσο ειλικρινή τρόπο, που δε σου αφήνει περιθώρια να αμφισβητήσεις την αυθεντικότητα του ως αποκλειστικά και ολοκληρωτικά δικού τους δίσκου.

Το The Hunter είναι ένα αριστούργημα διότι είναι κατάσπαρτο από διαμάντια. Μικρές λεπτομέρειες που λάμπουν πίσω από χοντρά κομμάτια πολύτιμων μετάλλων και δε σου εμφανίζονται παρά μόνο μετά από κάμποσα προσεκτικά ακούσματα. Όταν τις ανακαλύψεις, τις συναντάς σε κάθε άκουσμα και σε βοηθούν να εντοπίσεις κι άλλες, κι άλλες..

Το The Hunter είναι ένα αριστούργημα διότι είναι αυθεντικό Mastodon. Το πόσο ιδιοφυείς μουσικοί είναι, το πόσο στ’ αρχίδια τους έχουν όλους τους κανόνες για το φαίνεσθαι της metal, το πόσο ανοιχτόμυαλοι και το πόσο προοδευτικοί είναι, μας το επιδεικνύουν σε κάθε δίσκο τους και ο πιο καινούριος αποτελεί ακόμα ένα, ακόμα μεγαλύτερο, βήμα εμπρός.

Οι τέσσερεις πρώτοι δίσκοι των Mastodon είχαν ένα στοιχείο της φύσης που όριζε όλα τους τα τραγούδια και οι τρεις τους, εκτός από τον πρώτο, είχαν να διηγηθούν μια ιστορία. Στο Remission βασίλευε η φωτιά, αλλά δεν είχαμε κάποια ιστορία να ακολουθήσουμε. Στο Leviathan τα πάντα ήταν βρεγμένα από το νερό που κυριαρχούσε στην ιστορία του Moby Dick. Στο Blood Mountain, το χώμα ήταν πανταχού παρόν στην προσπάθεια του πρωταγωνιστή να ανέβει εκείνο το βουνό για να βρει το Κρυστάλλινο Κρανίο. Ο αιθέρας που υπήρχε παντού στο Crack The Skye, συνόδευε τον πρωταγωνιστή στο ταξίδι του έξω από το σώμα του, μέσα από τη μαύρη τρύπα, στην τσαρική Ρωσσία και πάλι πίσω.

Μετά από τέσσερεις δίσκους, ξεμένουν από στοιχεία της φύσης. Όπως λένε και οι ίδιοι, θα μπορούσαν να ξεκινήσουν να ασχολούνται με ένα ένα τα στοιχεία του περιοδικού πίνακα, αλλά πιθανώς να ξέρουν ότι δε θα μου άρεσε κάτι τέτοιο και το αποφεύγουν. Και τι κάνουν αντ’ αυτού; Τα αφήνουν πίσω, παρατούν και τα concepts, δεν ψάχνουν για μια ιστορία που να συνδέει όλα τα κομμάτια του δίσκου μεταξύ τους και αποφασίζουν να γράψουν χωρίς να περιορίζουν τη σκέψη τους εντός ορίων.

Και το αποτέλεσμα;

Το The Hunter. Ένας δίσκος αφιερωμένος στον αδερφό του Brent, ο οποίος πέθανε τον περασμένο Δεκέμβριο από καρδιακή προσβολή ενώ κυνηγούσε στο δάσος. Ένας δίσκος που δεν ψάχνει για ενιαίο νόημα· δεν πρόκειται να το έβρισκε ποτέ. Ένας δίσκος που βλέπει ένα drummer να αναλαμβάνει να γράφει και να ερμηνεύει ένα εξ ολοκλήρου δικό του τραγούδι, αλλά και να συμμετέχει σε άλλα, συνοδεύοντας, μαζί με τον έναν κιθαρίστα, το μπασίστα που ήταν παραδοσιακά ο τραγουδιστής. Ένας δίσκος που φιλοξενεί εκ μέρους των Mastodon για τέταρτη συνεχή φορά τον Scott Kelly των Neurosis στα φωνητικά ενός τραγουδιού. Ένας δίσκος που είναι ομαλά φορτωμένος με όλα: θυμό, λύπη, αρρωστημένα γέλια, συμπόνοια, οργή, χιούμορ, διάστημα, δάση, βάλτους, τη μητρική αγκαλιά κι ένα οχταπόδι χωρίς φίλους.

Τα φωνητικά στα περισσότερα κομμάτια είναι καθαρά, πράγμα που σίγουρα θα κάνει κάποιους οπισθοδρομικούς metallers να ξινίσουν, εκτός κι αν είναι αρκετά υπομονετικοί μέχρι να φτάσουν στα σημεία που θα λατρέψουν: ουρλιαχτά και τσιρίδες κάνουν την εμφάνιση τους στην πορεία. Τα φωνητικά δεν παραμένουν του ιδίου είδους σε κάθε τραγούδι. Το ίδιο κομμάτι μπορεί να φιλοξενεί διαφόρων μορφών φωνητικά, συνήθεια που οι Mastodon άρχισαν να υιοθετούν από το Blood Mountain. Σημαντική θέση στα φωνητικά κατέχουν τα μακρόσυρτα επιφωνήματα που συναντώνται σε πολλά τραγούδια του δίσκου, ίσως δείγμα της αυτοπεποίθησης των Mastodon.

Η μουσική καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου είναι φανταστική. Οι κιθάρες σε καθοδηγούν από το χέρι και, είτε σπέρνουν, είτε σε ταξιδεύουν στο διάστημα, είτε σε παρηγορούν, τα κάνουν όλα με υπέρτατη τελειότητα και αρρωστημένη δεξιοτεχνία. Το μπάσο δίνει βροντερό παρών σε κάθε βήμα, δένοντας όλο το ηχόστρωμα του κάθε τραγουδιού, έχοντας το ρόλο του στιβαρού σκαλοπατιού στο οποίο θα πορευτεί το αυτί σου. Και τα drums, παιγμένα από ένα υπερκινητικό heavy metal οχταπόδι (καμιά σχέση με το συγγενή του στον τίτλο ενός εκ των τραγουδιών), έρχονται να αποτελέσουν τη συμπαγή και ασφαλή βάση για αυτά τα σκαλοπάτια.

Και οι συντελεστές.. Πέρα από τη μη προσκόλληση τους σε πρότυπα, κανόνες και έγνοια για την αντιμετώπιση που θα έχουν από τον οποιοδήποτε, πέρα από το πασιφανές γεγονός ότι κάνουν αυτά που κάνουν, γράφουν αυτά που γράφουν και δημιουργούν αυτά που δημιουργούν αποκλειστικά επειδή οι ίδιοι νιώθουν έτσι και πέρα από τη δεδομένη ποιότητα τους ως μουσικοί, συνεχίζουν να ωριμάζουν. Κι αυτό δε σημαίνει ότι κάθονται στα αυγά τους ή  φοβούνται να κάνουν οτιδήποτε. Σημαίνει ότι βελτιώνονται και τολμούν νέα πράματα. Τρανό παράδειγμα ο Brent. Πριν από λίγα χρόνια, αν ηχογραφούσες μια γάτα με καρκίνο στις φωνητικές χορδές την ώρα που της έκοβες το λαιμό, ενώ την είχες ήδη καρφώσει από τον κώλο σε ένα μυτερό παλούκι, θα είχες πιο όμορφο και πιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα από τα φωνητικά (ιδιαίτερα τα ζωντανά) του τρελού κιθαρίστα. Πλέον, αναλαμβάνει μόνος του πολλά σημεία στο δίσκο, αλλά και στο τραγούδι που αφιερώνει στον αδερφό του και τα πάει περίφημα. Δεν άλλαξε κάτι, πέρα από αυτή την ωριμότητα. Σε παρόμοια βήματα βρίσκεται και ο Brann. Έκανε την αρχή με το Oblivion στο Crack The Skye, όπου είχε τραγουδήσει μερικούς στίχους και τώρα έρχεται να γράψει δικό του τραγούδι και να αναλάβει να το τραγουδήσει εξ ολοκλήρου. Ποιός; Ένας drummer! O Troy ήταν πάντα ο πιο ολοκληρωμένος από τους υπόλοιπους και συνεχίζει να είναι έτσι. Επιπρόσθετα, δεν έχει κανένα πρόβλημα να παραχωρήσει στους προαναφερθέντες φίλους του το χώρο για να τραγουδήσουν κι εκείνοι. Δεν είναι κάτι που ένας frontman θα έκανε εύκολα, όμως αυτό είναι το μεγαλείο των Mastodon. Τέλος, ο Bill. Προτιμά να μένει ακόμα στο παρασκήνιο, βάζοντας τις δικές του σημαντικές πινελιές στην κιθαριστική πλευρά των τραγουδιών, κινούμενος πάντα προς τις πιο heavy και σκοτεινές μελωδίες, που τόσο αγαπά.

Μια μπάντα δώδεκα χρόνων, που δε σταμάτησε ποτέ να προοδεύει, να βελτιώνεται και να ωριμάζει, να ενσωματώνει τις επιρροές της, μένοντας ταυτόχρονα σταθερή στην ποιότητα και το χαρακτήρα της, δυσκολεύοντας όσους θέλουν να την κλείσουν σε ένα καλούπι, σε ένα ορισμό της μουσικής που γεννά. Αυτή η μπάντα είναι οι Mastodon και ο τελευταίος τους δίσκος είναι ένα λαμπρό δείγμα του τωρινού εαυτού τους και τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.

Αρρωστημένη τελειότητα, ιδιοφυής ο,τινανισμός. Αυτό είναι το The Hunter.

O Brann υποστηρίζει ότι το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου είναι για έναν παπαγάλο. Δεν τον πιστεύω για δύο λόγους. Πρώτον, διότι πάντα κάνει χιούμορ, προσπαθώντας να αποσπάσει τη συζήτηση από το αλληγορικό νόημα πολλών τραγουδιών και δεύτερον, διότι ένας παπαγάλος δε μπορεί να στερήσει τόσα πολλά από κάποιον και να προκαλέσει τόσο θυμό. Εκτός κι αν πράγματι λέει αλήθεια και το τραγούδι αποκαλύπτει τις σκέψεις ενός παπαγάλου, τον οποίο έχουν κλειδώσει σε ένα κλουβί! Ακούγοντας το συγκεκριμένο κομμάτι όταν κυκλοφόρησε σε single, είπα “Ωραία, επιστροφή στις ρίζες, ο δίσκος θα σπέρνει” κι ευτυχώς (εκ των υστέρων) που έκανα λάθος. Κορύφωση του τραγουδιού, για μένα, το τέλος του. “Death of the.. sun” και βαραίνει εντελώς προς ένα ολοκληρωτικά Toolικό φινάλε. Είναι λες και ο Danny Carey ανέλαβε τα drums για τα τελευταία δέκα δευτερόλεπτα. Από τις λίγες φορές που και οι τέσσερεις Mastodon είχαν συμφωνήσει ομόφωνα για το ποιό τραγούδι θα έμπαινε πρώτο στο δίσκο.

Πρώτο δείγμα βελτίωσης στη φωνή του Brent. Κάπνισε όσα περισσότερα τσιγάρα μπορούσε, λέει, για να αποκτήσει η φωνή του εκείνη την καπνώδη χροιά, σαν εκείνης του Troy, αλλά δεν τα κατάφερε. Μια χαρά είσαι, φίλε. Στα δάση οι άνθρωποι σκοτώνουν ανθρώπους για να έχουν πρόσβαση σε περισσότερα δέντρα, ώστε να παίρνουν περισσότερα burls (κόμπους που σχηματίζουν τα δέντρα όταν είναι στρεσαρισμένα, κατά τον Brann), ώστε να τα πουλούν και να μπορούν να αγοράζουν περισσότερη μεθαμφεταμίνη, στην οποία είναι εθισμένοι και για την οποία αναγκάζονται να προβαίνουν σε αυτό το φαύλο κύκλο. Σχεδόν χορευτικό κομμάτι, το απέδειξαν και οι ίδιοι οι Mastodon σε πρόσφατο live στον David Letterman.

O Brann ισχυρίζεται πως τέτοιους στίχους θα έγραφε ένας δωδεκάχρονος στην αυλή του σχολείου, τόσο σοβαροί είναι. “I wanna drink some fuckin’ blood, I wanna break some fuckin’ glass”. Θα συμφωνήσω. Δε θα τους μετέτρεπε, όμως, σε ένα τέτοιο αριστουργηματικό κομμάτι με ήπιες στροφές και αρρωστημένα refrains, συνενωμένα με μια σειρά ooh-oohs, που ξεκινούν χαλαρά και τελειώνουν σε ουρλιαχτό για να ανακοινώσουν τις βλοσυρές επιθυμίες του προϊστορικού θηρίου.

Για μένα, αυτό το κομμάτι είναι η συνέχεια του The Last Baron, του κομματιού που έκλεισε το Crack The Skye, αναφορικά με το feeling και όχι με την ιστορία που διηγείτο. Η ίδια διαστημική ατμόσφαιρα με τα synthesizers, τα ίδια ταξίδια ανάμεσα στα αστέρια και η ίδια γλύκα στους στίχους, κυρίως των refrains. Η ομορφιά στις κιθάρες που οδηγεί προς τα refrains εδώ είναι αξεπέραστη, όπως και η απαλή φωνή του Brent. Κι ο τίτλος; Από ένα videogame που είχαν στο studio. Τους άρεσε η ονομασία, διότι ακουγόταν αστεία, τόσο απλά.

Ο τίτλος αυτού του τραγουδιού λέει ψέματα. Υπάρχουν αποδείξεις ότι το οχταπόδι έχει τουλάχιστον ένα φίλο:

Κι αφού ξεκαθαρίστηκε αυτό το μείζον ζήτημα, να σημειωθεί ότι ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το κυρίως riff του κομματιού, το οποίο για να παιχτεί χρειάζονται οχτώ πλοκάμια, άρα είναι δυνατό να παιχτεί μόνο από ένα μοναχικό μαλάκιο. “I’m on my way back home” τραγουδά ο Troy και οι Mastodon ταυτίζονται με αυτό το στίχο, διότι είναι η σκέψη τους κάθε φορά που μια περιοδεία φτάνει προς το τέλος της. Στίχοι που μπορούν να αποτελέσουν οδηγό για πολλές καταστάσεις στη ζωή, μαζί με πανέμορφη μουσική κι ένα τρελό τίτλο, τι άλλο χρειάζεται κανείς;

Το πρώτο κομμάτι που ‘εγκρίθηκε’ για το δίσκο μετά από δοκιμές άλλου νέου υλικού, έχει να κάνει με την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται κάποιος που έχει επωμιστεί ένα τεράστιο μερίδιο εργασίας. Οι Mastodon είναι εδώ, να μας στηρίξουν και να μας προστατεύσουν όσο εμείς έχουμε κλειστά τα μάτια μας, μέχρι όλα να παν καλά.

Φόρος τιμής προς το χαμένο κυνηγό, τον αδερφό του Brent. Πόσο πανέμορφο κομμάτι. Πόσο συγκινητικό. Πόσο γλυκό. Τα πένθιμα φωνητικά του Brent στις στροφές και η καθησυχαστική φωνή του Troy στα refrains. Εξωπραγματικός συνδυασμός, που συνοδεύεται από ένα υπερφυσικό solo, άξιος αποχαιρετισμός σε έναν αγαπημένο αδερφό.

Το κομμάτι αυτό είναι αδερφάκι του προηγούμενου δίσκου, γράφτηκαν και τα δύο κατά την περιοδεία των Mastodon για υποστήριξη του Βlood Mountain. Κι άλλο solo που σε ανεβάζει από αυτή την άχαρη και επικίνδυνη πεδιάδα προς τον ουρανό, παρουσιάζοντας ίσως το μόνο τρόπο για να γυρίσεις πίσω, στον τόπο που μετάνιωσες που άφησες.

Εισαγωγή από Leviathan. Ντέφι από Crack The Skye. Γυρισμός στις ρίζες; Ναι, το τραγούδι αυτό μιλά για την επιστροφή στην παιδική κούνια, στην αγκαλιά της μάνας. Συνδυασμός φωνητικών από Brent και Troy ξανά. Κι ένα μαγικό solάκι μετά το πρώτο refrain που σε κάνει να θέλεις να γυρίσεις πίσω στο χρόνο, τότε που χρειαζόσουν να θηλάσεις για να επιβιώσεις και δε σε ένοιαζε τίποτε άλλο.

Ένας drummer γράφει και τραγουδά ένα ολόκληρο κομμάτι σε μια metal μπάντα του 2011. Σύνηθες; Καθόλου. Κι ακόμα πιο σπάνια είναι η ομορφιά του αποτελέσματος. Η εισαγωγή έχει πολύ Pink Floyd χαρακτήρα, κυρίως τα αρρωστημένα γελάκια του The Dark Side Of The Moon. Ο Troy, που έπεισε τον Brann να προχωρήσει με αυτή την ιδέα που είχε, στο μπάσο δίνει ρεσιτάλ τελειότητας. Ο Brann προσπαθεί να βοηθήσει ένα πλάσμα που ζει σε ένα βάλτο, το οποίο, προφανώς δε συμπαθούν οι συγκάτοικοι του. Δυστυχώς εκείνοι δεν ενδίδουν και το πλάσμα είναι καταδικασμένο να ζήσει περιφρονημένο. Άρρωστη ιστορία; Κι όμως, ένα πανέμορφο κομμάτι, που παίρνει το χρόνο του χωρίς να βιάζεται και φιλοξενεί πανέμορφα φωνητικά effects. Τελειώνει πολύ όμορφα και απαλά..

.. μόνο και μόνο για να έρθει αυτό το τέρας που σκίζει φάτσες και καταστρέφει εγκεφάλους στο πέρασμα του. Τα riffs είναι μανιώδη και τα φωνητικά σε αρπάζουν μόλις λίγα δευτερόλεπτα μετά την έναρξη, για να μη σε αφήσουν ως το τέλος να ησυχάσεις. Φιλοξενούμενος ο Scott Kelly των Neurosis, αναμενόμενο φαινόμενο πλέον για κάθε δίσκο των Mastodon, κάτι που δε μας χαλά καθόλου. Ακούω το κομμάτι αυτή τη στιγμή και προσπαθώ να γράψω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Δεν έχω ιδέα γιατί! Κατά μεγάλο μέρος δημιούργημα του Brann κι αυτό, στο οποίο όμως έβαλε γερό χεράκι και ο Bill, μεταμορφώνοντας το από κάπως χαρούμενο που ήταν στην αρχή, σε αυτό το σκοτεινό, κακό τέρας που μας παρουσιάζουν.

Όταν είσαι πολύ μαστουρωμένος για να παίξεις ένα riff που ο ίδιος εμπνεύστηκες μερικές ώρες προηγουμένως, τα δάχτυλα και τα νύχια σου παραμένουν να βλέπουν κατάπληκτα τις χορδές της κιθάρας, μη ξέροντας τι να κάνουν. Ναι, αυτό ισχύει για τον κύριο Hinds. Προσπαθώ να εντοπίσω το science-fiction αίσθημα που βλέπουν οι ίδιοι σε αυτό το τραγούδι και πέρα από τα robotικά φωνητικά, δυσκολεύομαι. Η κιθαριστική δουλειά και οι αλλαγές στο ρυθμό είναι εκεί και θα αφήσουν όλους κατάπληκτους.

Μετά από όλη αυτή την αρρώστεια, τα ταξίδια σε διάστημα, βάλτους, πεδιάδες και δάση, έχουμε ένα τραγούδι για να επιφέρει τη λύτρωση, την κάθαρση. Είναι σα να μας λένε οι Mastodon “ξέρεις, όλη αυτή την ώρα κάναμε πλάκα, όμως ορίστε ένα κομμάτι για να ηρεμήσεις, να ξεχάσεις όσα άκουσες και, γιατί όχι, να σου ξανάρθει όρεξη για περισσότερη τρέλα και να ξαναβάλεις το δίσκο από την αρχή”! Pursue happiness with diligence μας συμβουλεύουν στο μοναδικό στίχο του κομματιού και η μουσική μας παρασέρνει σε όμορφα συναισθήματα. Τελευταία προσθήκη στο δίσκο από τον Brent. Ευτυχώς που δεν την παρέλειψαν..

Ελπίζω να μην περίμενε κανένας κάτι διαφορετικό από όλα αυτά. Τους αγαπώ και θα αγαπώ ό,τι κάνουν, όμως αυτό δε με εμποδίζει να το βλέπω όταν μαλακίζονται. Το θετικό είναι ότι μέχρι τώρα με κάνουν περήφανο για την αγάπη μου, οπότε συνεχίζουμε σταθερά.

Αυτό το review είναι υποκειμενικά αντικειμενικό. Το σίγουρο είναι ότι, αν θέλετε να κάνετε μια μεγάλη χάρη στον εαυτό σας, πρέπει να αγοράσετε αυτό το δίσκο οπωσδήποτε. Για τους πολύ δύσπιστους, υπάρχει και στο διαδίκτυο για κατέβασμα, αλλά αν (που σίγουρα θα) σας αρέσει, τρέξτε να τον αγοράσετε μετά.