Ανοιχτό το παράθυρο της νέας ανάρτησης και μετά από είκοσι λεπτά κατάφερα να εμπνευσθώ αυτόν τον καταπληκτικό τίτλο και αμέσως ξεκίνησα να γράφω αυτόν τον περιεκτικότατο πρόλογο. Whatever.
Σκέφτηκα διάφορα αυτές τις μέρες. Κάποια από αυτά αφορούσαν το blogging. Το δικό μου blogging.
Κάποιοι σχολιάζουν απλά για να εμφανιστεί το όνομα τους και ως εκ τούτου να υπάρχουν πιθανότητες αύξησης των επισκέψεων στο δικό τους blog.
Κάποιοι σχολιάζουν χωρίς να διαβάσουν την ανάρτηση.
Κάποιοι τη διαβάζουν, ξύνουν τα αρχίδια τους και εξαφανίζονται όσο αθόρυβα μπήκαν.
Κάποιοι ασχολούνται περισσότερο με τις αναρτήσεις-μαλακίες, παρά με κείνες που χρήζουν ενεργοποίησης του νου.
Κάποιοι ασχολούνται με κάθε ανάρτηση και δίνουν σημασία στις λεπτομέρειες.
Κάποιοι κάνουν αναρτήσεις απλά για να κάνουν αναρτήσεις.
Κάποιοι κάνουν αναρτήσεις για να υπενθυμίσουν στους υπόλοιπους την ύπαρξη τους.
Κάποιοι κάνουν αναρτήσεις για να ξαλαφρώσουν, βγάζοντας τα εσώψυχα τους.
Κάποιοι αγνοούν μιαν ανάρτηση μόλις ανέβει η επόμενη.
Κάποιοι ψάχνουν στα αρχεία των blogs και σχολιάζουν παλιότερες αναρτήσεις.
Δε βαριέσαι, αν ήμασταν όλοι ίδιοι, ο κόσμος μας θα ήταν ακόμα πιο βαρετός και μονότονος.
Αυτό το blog είναι δικό μου. Κι εγώ είμαι πολύ ιδιόρρυθμος. Και ιδιότροπος. Και παράξενος. Και εγωιστής. Και παλιομαλάκας.
Και κάποτε κλείνομαι. Όπως αυτόν τον καιρό. Κλείνομαι στον εαυτό μου. Ακούω πολλές ώρες Tool. Και δεν είμαι ικανός να επικοινωνήσω πλήρως με άλλους ανθρώπους. Επικοινωνώ, αλλά όχι με τη λειτουργικότητα που θα ήθελα, όχι με τη συμμετοχή στη συζήτηση που θα ήθελαν. Βέβαια, αυτό δε φαίνεται εξωτερικά. Έτσι, κάποιοι μπορεί απλά να μην το καταλάβουν, κάποιοι σίγουρα θα κοροϊδέψουν και κάποιοι άλλοι θα προσποιηθούν ότι καταλαβαίνουν. Είπαμε, ο καθένας είναι διαφορετικός και δικαιούται και επιβάλλεται να αντιδρά διαφορετικά.
Κι επειδή βρίσκομαι σε φάση εγκλεισμού, πήρα ανάλογες αποφάσεις για το blogging μου. Ίσως να είναι “just a passing phase, one of my bad days“.. Ίσως και όχι.
Αποφάσισα ότι θα σταματήσω να γράφω σε δεύτερο πληθυντικό. Ποιός είμαι, εξάλλου, για να απευθύνομαι και σε κοινό;
Απενεργοποίησα τα σχόλια στο Twistedness. Γράφω για μένα. Οι απόψεις των άλλων, δεν είναι χρήσιμες πλέον, όσο κι αν εκτιμώ και αγαπώ κάποιους. Όσοι εμπίπτουν σε αυτές τις κατηγορίες, σίγουρα το γνωρίζουν. Η εκτίμηση δεν πάει χαμένη. Όταν και αν ξανανοίξουν τα σχόλια, δε θα έχει αλλάξει τίποτε.
Αφού απενεργοποιήθηκαν τα σχόλια, έφυγε και το widget με τα recent comments στην αριστερή πλευρά.
Όσοι θέλουν να με βρίσουν, μπορούν να το κάνουν με δύο τρόπους.
Με τον προσωπικό τρόπο:
Και με το δημόσιο τρόπο, παρόλο που κι αυτό θα φύγει μάλλον σε κάποια φάση σύντομα:
Δεν ξέρω αν θα υπάρξουν άλλες αλλαγές σύντομα. Δε χρειάζεται να είμαι πολύ επεξηγηματικός για κανέναν, το κάνω για τον εαυτό μου κυρίως. Για να έχω σημείο αναφοράς στο μέλλον.
Σημείο αναφοράς.. Όπως το παρακάτω κομμάτι..