.υoү үɘH
Ανακάλυψα πάλι πως υπάρχουν κάποια τραγούδια που, ακούγοντας τα, νιώθεις να μαγεύεσαι. Οι νότες της εισαγωγής δραστηριοποιούν εγκέφαλο και καρδιά, ρυθμίζοντας τα να δουλεύουν σε γρηγορότερους ρυθμούς, να αντιλαμβάνονται και να νιώθουν δεδομένα μικροσκοπικά, αμελητέα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όσο προχωρά το τραγούδι, κάθε φθόγγος της φωνής, κάθε ταλάντευση της χορδής, κάθε χτύπημα του τυμπάνου φεύγουν από το ηχείο και, ανάλαφρα όπως είναι, ίπτανται και έρχονται να αιωρηθούν πάνω από το κεφάλι σου σαν άυλες, μικρές μαγικές νεράιδες, μέχρι να μεταμορφωθούν σε σταγόνες μνήμης και με τη νεαποκτηθείσα μάζα τους να προσγειωθούν στα μαλλιά σου κι από κει να κυλήσουν προς τα κάτω, σε ολόκληρο το σώμα σου.
Σήμερα ένιωσα έτσι. Μόνο που οι νότες και η φωνή μαζεύτηκαν από πάνω μου σαν ένα σκούρο, γκρίζο σύννεφο, το οποίο, με κάθε επανάληψη του τραγουδιού, άρχισε να βρυχάται και να συστέλλεται, να εκσφενδονίζει κεραυνούς προς το μέρος μου και να σκουραίνει ακόμα περισσότερο. Μετά από πολλές επαναλήψεις, το σύννεφο, κατάμαυρο και απίστευτα θορυβώδες πλέον, έφτασε στα όρια του και αποφάσισε να ξεσπάσει. Μετά από μια απειροελάχιστη στιγμή απόλυτης ησυχίας στον πυρήνα του, άφησε μια αρρωστημένη βροχή να με καταπλακώσει. Κάθε σταγόνα έπεφτε σα ράπισμα από μαστίγιο και εισχωρούσε στον πρώτο πόρο που έβρισκε.
Άραγε θα είχε λυτρωτικό τέλος αυτή η βροχή;
Το τραγούδι, ενσωματωμένο σε κάθε σταγόνα, εισήλθε στο σώμα μου και εγκαταστάθηκε στα κύτταρα μου, ενώ μετά από λίγες ακόμα επαναλήψεις, το DNA μου ξεκίνησε να αναδομείται στο ρυθμό της μουσικής. Ένιωσα μια εσωτερική μεταμόρφωση, κάθε χιλιοστό του σώματος μου γέμισε με μνήμες συνδεδεμένες με το τραγούδι εκείνο· όχι κατ’ ανάγκη εμπειρίες, αλλά και σκέψεις, συναισθήματα, όλα αναφορές σε ένα και μόνο άνθρωπο.
Αν με ρωτήσεις πώς μπορεί ένα τραγούδι να έχει τόση δύναμη πάνω μου, δε θα πάρεις απάντηση. Δεν ξέρω. Ίσως να φταίει η ιδιοφυία που χρειάστηκε για τη δημιουργία του, η πανέμορφη μουσική του ή οι στίχοι που πιθανώς να γράφτηκαν από μένα σε μια άλλη ζωή, ίσως να φταίω εγώ που στηρίζω, απομνημονεύω και ζω τη ζωή μου μέσα από τη μουσική· ίσως να φταιν και τα δύο. Δεν ξέρω. Το αποτέλεσμα της μεταμόρφωσης ήταν εξωπραγματικό. Κάθε κύτταρο μου χόρευε, η καρδιά μου τραγουδούσε και προσπαθούσε να ερμηνεύσει τα σήματα που της έστελνε ο εγκέφαλος, ο οποίος κατακλυζόταν από μνήμες, εικόνες, αρώματα και ήχους· χαμόγελα, χάδια, φωνές, γέλια, το άρωμα σου, το χρώμα των μαλλιών σου, τη γωνιά του στόματος σου, την αψίδα των ματιών σου, το δέρμα των χεριών σου, την υφή των χειλιών σου, τον ήχο της φωνής σου. Πάλεψα να το κατανικήσω, να σταματήσω την επιρροή αυτού του τραγουδιού πάνω μου, μα ήταν άδικος κόπος. Το είχα συνδέσει απόλυτα μαζί σου και τώρα ερχόταν για την εκδίκηση του.
Νομίζω πως ξέρεις ήδη ποιά είναι η κατάληξη αυτής της μαγικής μεταμόρφωσης, από τη στιγμή που διαβάζεις αυτό. Οφείλω μια εξήγηση όμως. Ηττημένος ολοκληρωτικά από το πολλάκις επαναλαμβανόμενο τραγούδι, είχα ως μόνη διέξοδο το να επικοινωνήσω μαζί σου, να ολοκληρώσω αυτόν τον κύκλο των στιγμών του παρελθόντος με μια στιγμή στο παρόν, ένα ξόρκισμα της αγαπημένης κατάρας του τραγουδιού, μια επιστροφή στη δημιουργία της σύνδεσης όλων αυτών που σε θυμίζουν μαζί του. Ένιωσα ακατανίκητη την ανάγκη να σου ξαναμιλήσω, μια δύναμη μέσα μου με ωθούσε να έρθω να σε βρω και το έβρισκα αδύνατο να μπορέσω να αντισταθώ. Μα έχουμε πολύ καιρό να μιλήσουμε και πιθανολογώ πως δεν το θέλεις, πράγμα που σημαίνει πως αν επικοινωνούσα, αν σου αφιέρωνα το τραγούδι, αν σου έστελνα με μήνυμα τους στίχους, αν σου τηλεφωνούσα για να το ακούσεις, αν σου μιλούσα έστω και λίγο, θα σε πλήγωνα. Και ξέρω ότι κι αυτό που επέλεξα να κάνω θα σε πληγώσει, είμαστε σίγουροι όμως ότι θα είναι η τελευταία φορά.
..ʃʃɘwɘɿɒ╕
11 responses to “Suicidal [11]”
Ενα τραγούδι που μου φέρνει σε μεγάαααααλο βαθμό τούτο το ανακάτωμα εν το "Covered in Rain" του John Mayer.
hey there. farewell…
Μονον εσυ θα μπορουσες να δωσεις εικονα στον τροπο που επιδρα ενα μαγικο τραγουδι στην ψυχη του ανθρωπου 😉
Rosa Damascena, άκουσα το μετά που τυο συνάφερες. Εν καλούι..
Έννεν ακριβώς "Hey there", Moonlight!
Τι κομπλιμέντο, Groutού μου! Άμα νιώθεις κάτι τζιαι περνά σου να το περιγράψεις, εν απλά τα πράματα..
oh! μαντα ωραία χρήση των λέξεων-talking about almost nothing τελειο κείμενο κρατάς την προσοχή πάνω σου χωρίς να αναφέρεις κάτι δραστικό-im really impressed
but το νο1 τραγούδι για τούτα τα συναισθήματα εν τούτο:
http://youtu.be/wWb_fdAqEAM
Τελεία… κάτω να υποθέσω?
Εν ιεροσυλία ρε Kiddo να συναφέρνεις τούντον τύπο σε συζήτηση που περιέχει τους King Crimson! Μα έκαμε σου τόσην εντύπωση; Χαίρομαι..
Ina μου, ξέρεις τι λατρεύω; Να ερμηνεύει ο καθένας με το δικό του τρόπο τζείνα που γράφω!
Να σας πω επίσης ότι εν ήμουν σε φάση γραψίματος όταν το έγραψα, εν εστίασα καθόλου πούποτε (δομή, τεχνική, έκφραση κ.λπ.) εκτός που δύο πράματα τόσο μικρά που μόνον έναν άτομο ίσως να καταφέρει να προσέξει. Το ότι τούντο κείμενο εδημιούργησεν τόσες ερμηνείες τζιαι το ότι άρεσεν, ικανοποιά με, παρόλο που ήταν οδυνηρό για μένα να το γράψω. Να' στε καλά.
..έπρεπε να βάλεις κάτι άλλο ως τίτλο.
Ν
Ν, με ποιά λογική;
RE IM TEASING YOU! εν και φανταζουμε να πιστευκεις κιόλας!
Kiddo, εφαντάστηκα το, αλλά thanks που το επιβεβαίωσες 🙂