Την είδα μόλις είχε ανέβει την κυλιόμενη σκάλα. Τα μάτια της ταξίδεψαν για λίγο στο χώρο και μετά συνάντησαν τα δικά μου. Μου χαμογέλασε αμέσως κι έκανα το ίδιο. Μεγάλα, γαλάζια κι αθώα μάτια. Κατάξανθα μαλλιά σε αλογοουρά. Ρόδινα μαγουλάκια συνόδευαν ένα απλόχερο χαμόγελο.

Συνοδευόταν από έναν ψηλό κύριο με χαρακτηριστικά που έμοιαζαν με τα δικά της. Ο πατέρας της. Θα έπρεπε να ήμουν πολύ προσεκτικός, λοιπόν.

Ευτυχώς έκανε εκείνη την πρώτη κίνηση. Αφού πλησίασαν, έτρεξε και προσπάθησε να με αγκαλιάσει από την κοιλιά. Δε μπορούσε να πάει ψηλότερα. Πέντε ή έξι χρονών κοριτσάκι είναι, πόσο ύψος να έχει;

Κάτι μου είπε όλο χαρά, μα δεν κατάλαβα. Τα ρουμάνικα που ξέρω είναι λίγα. Ο πατέρας δεν αντέδρασε, οπότε ό,τι κι αν ήταν αυτό που είπε, ήταν εντός πλαισίων, φαντάζομαι.

Της έδωσα το χέρι μου προς επεξεργασία όσο εξυπηρετούσα τον πατέρα της, ο οποίος δε φαινόταν να ενοχλείται από τις στενές επαφές μου με την κόρη του. Δε θυμάμαι αν του απαντούσα σωστά ή, έστω, σχετικά με κείνα που ρωτούσε, διότι τα μάτια μου ήταν στη μικρή που μου έκανε ναζάκια και χαμόγελα.

Ξαφνικά η μικρή έχασε το ενδιαφέρον που έδειχνε για το χέρι μου κι έμεινε να κοιτάζει κάτι στο πάνω ράφι. Ήταν εκείνο που σκόπιμα βάλαμε ψηλά, για να μην το πιάνουν τα μωρά. Το κατέβασα και της το έδωσα.

Γονάτισα για να φτάσω στο ύψος της.
-Σ’ αρέσει;
-Ναιαιαιαιαι!

Τι γλυκιά φωνούλα! Τι πανέμορφο κι αθώο πλασματάκι! Τι καθαρό βλέμμα!

Με έβλεπε σα να της είχα ξυπνήσει μνήμες από ένα παρελθόν που σίγουρα δεν είχε. Σα να της πρόσφερα γνώσεις που σίγουρα δε θα αποκτήσει. Σα να ένιωθε κάτι που σίγουρα δεν ένιωθε.

Απολογήθηκα στον πατέρα που μιλούσε ενώ εγώ τον έγραφα, αποβλακωμένος με τα μάτια της κόρης του. Δεν τον πείραξε. Ζήτησε να του εξηγήσω κάτι και τον προσκάλεσα κοντά στον υπολογιστή για να του δείξω κάτι σχετικό στο διαδίκτυο. Η Άννα ακολούθησε. Έκατσα και ήρθε δίπλα μου όλο χαμόγελα και γλυκές ματιές.

-Θες να κάτσεις εδώ; Έδειξα το πόδι μου.
-Ναιαιαιαιαιαι!

Κοίταξα τον πατέρα για επιβεβαίωση. Χαμογέλασε. Την έπιασα με τα δύο μου χέρια και την έβαλα στο πόδι μου, αρκετά κοντά στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή για να μπορεί να παίξει ελεύθερα με αυτό. Ασχολήθηκε με το πληκτρολόγιο μερικά δευτερόλεπτα, όσο χρειάστηκα εγώ για να δείξω στον πατέρα της αυτό που δεν είχε καταλάβει. Όταν έχασε και με κείνο το ενδιαφέρον της, έφερε τη φατσούλα της κοντά στη φατσάρα μου. Οι αναλογίες μας πρέπει να ήταν αντίστοιχες των King Kong και Ann Darrow. Θεώρησα ότι ήθελε φιλάκι -ήμουν και φρεσκοξυρισμένος- και στάθμευσα τη μαγουλάρα μου μπροστά στα χειλάκια της. Δε με φίλησε.

Απορημένος γύρισα να δω τι συμβαίνει. Με κοίταζε σα να το διασκέδαζε. Μετά άπλωσε το χεράκι της προς το μέρος μου. Έδειχνε κατά το στόμα μου. Κατάλαβα. Προέταξα το μουσάκι κάτω από το στόμα κι έπιασε να το χαϊδεύει όλο περιέργεια. Ο πατέρας κάτι της είπε και σταμάτησε. Μετά γύρισε να απολογηθεί σε μένα, αλλά τον επέπληξα με το βλέμμα μου. “Δεν είναι πλάσμα αυτό να του χαλάς χατίρια”, σκέφτηκα.

Του εξήγησα μερικές ακόμα λεπτομέρειες, ενώ η Άννα έπαιζε με το χέρι μου.

Κι έφτασε η στιγμή του αποχωρισμού. Ο μπαμπάς με ευχαρίστησε ευγενικά, πήρε την κόρη του από το χέρι και την προέτρεψε να με χαιρετήσει.

-La revedere, Anna! είπα, αποχαιρετώντας την.

Ενθουσιασμένοι και οι δυο από τις γνώσεις μου σε ρουμάνικα, κούνησαν τα χέρια τους. Ο πατέρας γύρισε το κεφάλι του μπροστά, μα η μικρή έμεινε να με βλέπει, με ένα τεράστιο χαμόγελο, κουνώντας το χεράκι της. Όταν απομακρύνθηκαν αρκετά, έφερε την παλάμη της στο στόμα, μου έστειλε ένα φιλάκι και κατέβηκε την κυλιόμενη σκάλα.

Καημένα τωρινά πεντάχρονα αγοράκια, τι σας περιμένει! Πάλι θα καούν καρδιές, που λέει κι ο Παπάζογλου..