Ξημερώματα Σαββάτου, ώρα μια και δέκα. Πού να ήξερα ότι εκείνη την ώρα θα θαύμαζα το τεράστιο πέος και τους βαρείς όρχεις του Χάρου; Ευτυχώς κράτησε τον ορθωμένο φαλλό του μόλις δέκα πόντους μακριά από μένα. Στην Κύπρο λέμε “είδα τον Χάρον τίτσιρον (=γυμνό)” για καταστάσεις τις οποίες πρέπει να είσαι μόνο τυχερός για να τις ξεπεράσεις ζωντανός. Εμένα η τύχη μου ήταν δέκα πόντοι.

Η μέρα μου είχε κάτι το πολύ ιδιαίτερο, για το οποίο ήμουν πολύ χαρούμενος. Αυτό και μόνο, έπρεπε να με βάλει σε υποψίες ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Ήμουν ήδη κουρασμένος από τη δουλειά, νηστικός από τις 15.00, όμως δέχτηκα την πρόσκληση της γνωστής (όχι σε εσάς) παρέας για ποτό. Είχα αργήσει μιάμιση ώρα, αλλά δεν έφταιγα. Η παρατήρηση και των τριών τους ήταν ότι φαινόμουν κουρασμένος και νυσταγμένος. Και είχαν δίκαιο.

Ήπια μόνο μια μπύρα.

Στην επιστροφή ένιωθα τα μάτια μου να κλείνουν σιγά σιγά. Δεν ήταν η πρώτη φορά όμως. Όλες τις υπόλοιπες κρατήθηκα και ήρθα σπίτι μια χαρά. Εξάλλου, ήμουν μόνο ένα τέταρτο μακριά από το σπίτι μου. Δε θα άντεχα;

Όχι, δε θα άντεχα. Σε κάποια φάση, στην Αγία Βαρβάρα, λίγο πριν από το Κεραμείο Λήδρας (αστροναύτη, στις γειτονιές σου!), ένιωσα τράνταγμα και άνοιξα τα μάτια. Ήμουν μισός-μισός έξω και μέσα στο δρόμο, στην αριστερή λωρίδα. Quick reminder για τους εξ Ελλάδος: στην Κύπρο οδηγούμε στην αριστερή λωρίδα του δρόμου κι έχουμε το τιμόνι μας στη δεξιά πλευρά του αυτοκινήτου. Και όχι, δεν είμαστε ανάποδοι.

Οι αριστεροί μου τροχοί κατέστρεφαν τα χόρτα στο πλάι του δρόμου, ενώ οι δεξιοί μου κυλούσαν ακόμα στην άσφαλτο. Στον πανικό μου φρέναρα κι έκανα δεξιά το τιμόνι. Μάλλον έτρεχα αρκετά, διότι αντί να μείνω στην άσφαλτο, πέρασα γρήγορα από πάνω της για να βρεθώ εκτός δρόμου στη δεξιά πλευρά αυτή τη φορά. Γύρισα αριστερά το τιμόνι, έχοντας ακόμα πατημένα τα φρένα. Αυτή η κίνηση είχε χειρότερο αποτέλεσμα, αλλά ευτυχώς, έδωσε τέλος στην περιπέτεια. Πλαγιολισθαίνοντας (wooo, ωραία λέξη!), είδα έναν πασσαλο της ηλεκτρικής να έρχεται κατά πάνω μου. Τι σκατά, σκέφτηκα, μεθυσμένος είναι αυτός; Γρήγορα αντιλήφθηκα ότι εγώ ήμουν εκείνος που πήγαινε προς αυτόν.

Η τελευταία μου σκέψη πριν τη σύγκρουση ήταν “Σοβαρά; Έτσι θα πεθάνω; Δεν πρέπει να πεθάνω”!

Και συγκρούστηκα πάνω του.

Είδα ένα έντονο φως στα καλώδια της ηλεκτρικής, άκουσα ένα δυνατό χτύπο δεξιά μου κι ένιωσα τα θραύσματα του παραθύρου του οδηγού να με λούζουν. Όλα έγιναν ταχύτατα και τώρα ήμουν απόλυτα ακίνητος. Πάτησα το pause στο mp3 player. Ήμουν ηρεμότατος. Κατάλαβα ότι ήμουν καλά. Έκανα να ανοίξω την πόρτα μου, αλλά δε μπορούσα. Εντάξει, σκέφτηκα, θα έβγαινα από την πόρτα του συνοδηγού αργότερα. Πήρα τηλέφωνο τη μάνα. Προσπάθησα να μην την αγχώσω. Αγχώθηκε. Τηλεφώνησε στο θείο που είναι ισιωτής αυτοκινήτων (=φαναρτζής). Τηλεφώνησα και στο φίλο, με τον οποίο ήμασταν μαζί νωρίτερα. Μένει στην Αγία Βαρβάρα και σκέφτηκα πως θα μπορούσε να βοηθήσει, μεταφέροντας με σπίτι μου. Βγήκα από την πόρτα του συνοδηγού. Στη σκηνή κατέφτασαν δύο παιδιά που μένουν εκεί κοντά. Είπαν ότι τα φρένα μου άρχισαν να ακούγονται από πολύ μακριά και για αρκετά δευτερόλεπτα. Με ρώτησαν αν ήμουν καλά κι εγώ γελώντας τους είπα ότι ήμουν μια χαρά. Σε λίγο κατέφθασαν άλλοι 25 περίπου νεαροί. Ίσως απογοητεύτηκαν λίγο που δεν είδαν αίματα, ιπτάμενα χέρια και λιωμένα έντερα. Με ρώτησαν αν χτύπησα. Γελώντας πάλι, τους είπα ότι ήμουν μια χαρά και να πάνε σπίτι τους. Απομακρύνθηκαν λίγο, άναψαν τσιγάρο και είπαν τα δικά τους.

Πήγα στην άλλη πλευρά του αυτοκινήτου, την πλευρά του οδηγού. Το αυτοκίνητο ήταν σταματημένο δύο μέτρα μακριά από τον πάσσαλο. Το κομμάτι του πασσάλου που παρέμενε καρφωμένο στη γη είχε ύψος ίσο με το δικό μου περίπου, 1.80 μέτρα. Ο υπόλοιπος είχε ξαπλώσει αναίσθητος, αιμόφυρτος και, πιθανότατα, κλινικά νεκρός, λίγο παρακάτω. Μερικά κομμένα καλώδια κρέμονταν πάνω στα άλλα που γλίτωσαν.

Κοίταξα το σημείο της σύγκρουσης. Ήταν απίστευτο!

Ο πάσσαλος χτύπησε ακριβώς πάνω στο δυνατό σίδερο του σκελετού του αυτοκινήτου που βρίσκεται ανάμεσα στην πόρτα του οδηγού και την πίσω. Το σημείο εκεί καταστράφηκε εντελώς. Το αυτοκίνητο σχημάτιζε γωνία εκατό μοιρών, με κορυφή το σημείο της πρόσκρουσης. Έμεινα σαν παλαβός να κοιτάζω. Δέκα πόντους πιο μπροστά και η φάτσα μου θα έλιωνε πάνω στο βρώμικο ξύλο. Δέκα πόντους πιο πίσω και ίσως να με έστελνε στριφογυριστό μέσα στα χωράφια.

“Η Παναγία να είναι δίπλα σου”, άκουσα τη γιαγιά μου να λέει, όπως κάθε φορά που την αποχαιρετώ. Οι ευχές της με έσωσαν. Δεν υπάρχει άλλος λόγος για να μένω ζωντανός, δεν υπάρχει κάτι αξιόλογο που ετοιμάζω κι έπρεπε να ολοκληρώσω και δεν υπάρχει κάτι στο μέλλον μου που να αξίζει τόση τύχη. Μόνο οι ευχές της γιαγιάς μου και οι χάρες που της χρωστά ο Θεός για τα όσα βάσανα τραβάει εδώ και εβδομήντα χρόνια. Αν κάποιος χαίρεται που είμαι ζωντανός, να ευχαριστήσει τη γιαγιά μου. Αν κάποιος στεναχωριέται που είμαι ζωντανός, ας της κινήσει μια αγωγή. Θα είμαι μάρτυρας υπέρ του!

Ήρθε ο φίλος από νωρίς. Ακολούθησε ο θείος με τη θεία, η αστυνομία και το ρυμουλκό. Αφού καθησύχασα όλους -εκτός από αυτόν του ρυμουλκού, πήγε παράμερα να καπνίσει- ότι ήμουν καλά κι ότι δεν είχα χτυπήσει, αρχίσαμε τα διαδικαστικά. Η θεία μάζευε τα πράματα μου από το αυτοκίνητο, ο θείος εξηγούσε στον ρυμουλκοοδηγό πού βρίσκεται το μαγαζί του για να του πάει εκεί το αυτοκίνητο κι εγώ έδινα τα στοιχεία μου στην ξανθιά αστυνομικό. Της είπα το όνομα μου και τη ρώτησα “Είσαι η τάδε;”, για να απαντήσει “Ναι, τώρα που είπες το όνομα σε θυμήθηκα κι εγώ”. Γνωριζόμαστε από το γυμνάσιο, ένα χρόνο μικρότερη μου, καθόταν πάντα σοβαρή και ήσυχη με τα ξανθά μαλλιά της να κάνουν αντίθεση με την προσωπικότητα της. Χαμογέλασε και συνέχισε τη δουλειά της.

Φορτώθηκε ο τραυματίας στο ρυμουλκό. Η κατάσταση του ήταν σοβαρότατη. Ο ειδικός είπε ότι το πιθανότερο είναι να τον χάσουμε. Περιμένω κι εγώ το χειρότερο, ώστε, σε περίπτωση θετικών νέων, να χαρώ. Το θετικό είναι ότι την επόμενη εβδομάδα θα χρειαζόταν service και δε θα βολευόμουν να το πάω λόγω δουλειάς. Τώρα ξεμπερδέψαμε και μ’αυτό!

Φορτώθηκα κι εγώ στο αυτοκίνητο του θείου για να πάμε στις Πρώτες Βοήθειες, μπας και είχαμε καμιά διαρροή στα εσωτερικά συστήματα ή κάποιο πρόβλημα που δε φαινόταν εκείνη την ώρα. Η γιατρός δεν τρόμαξε από το τρίχωμα, πράμα που το βρήκα μάλλον περίεργο. Οι ακτινογραφίες έδειξαν μόνο ότι όντως δεν έχω φωτογένεια. Με συνοπτικές διαδικασίες φύγαμε κι από κει και ήρθαμε σπίτι.

Η γιαγιά, ο παππούς, η μάνα, ο αδερφός και η αδερφή με περίμεναν για να εξακριβώσουν ότι δεν έλειπε κάποιο κομμάτι από πάνω μου. Όταν τους εξήγησα πόσο φαρδόκωλος είχα φανεί, η μάνα μου με έπιασε στην αγκαλιά της και με έσφιξε δυνατά, κλαίγοντας σπαρακτικά. Η γιαγιά μου το έπαιζε δυνατή, όμως τα δακρυάκια δε μπόρεσε να τα κρατήσει. Ήρθε κι αυτή για αγκαλιά και την ακολούθησε η θεία. Τις παρηγόρησα και τις τρεις, λέγοντας αστεία χαμογελαστός. Μετά μείναμε για λίγο όλοι όρθιοι, χωρίς να λέει κανένας τίποτε. Ένιωσα σα να είχα πεθάνει και ήμουν το φάντασμα μου στην κηδεία μου. Ύστερα τους ευχαρίστησα και τους έδιωξα.

Ευγνώμων πήγα για ύπνο. Αν το λες ύπνο, όταν διαρκεί μόνο τρεις ώρες.

Το πρωί έστειλα ένα μήνυμα σε μερικούς αγαπημένους ανθρώπους που ένιωθα ότι ήθελα να το ξέρουν. Όπως τους έγραψα: “.. αν χτυπούσε δέκα πόντους πιο μπροστά, θα μαζεύατε τον όμορφο εγκέφαλο μου πάνω από τον πάσσαλο..”!

Το χειρότερο σημείο της όλης υπόθεσης, θα έπρεπε να το είχατε ήδη μαντέψει: δεν έβγαλα φωτογραφίες! Το κινητό δεν ήταν αρκετά φορτισμένο και χρειαζόμουν όση μπαταρία είχε για να κάνω τις απαραίτητες κλήσεις. Κρίμα..

Στατιστικά ατυχήματος:
Αιτία: Περίεργες διαθέσεις του Μορφέα
Αυτοκίνητο: Nissan Primera Camino
Ταχύτητα: Άγνωστη, πάνω από 100 χλμ/ώ
Ημερομηνία και Ώρα: Σάββατο, 9 Απριλίου 2011, 01:15
Τοποθεσία: Αγία Βαρβάρα
Οδηγός: TwistedTool
Τραύματα: Ένας μώλωπας δεξιά στη λεκάνη
Φυσιολογικό αποτέλεσμα: Θάνατος
Ποσοστό τύχης: ∞%
Ζημιά αυτοκινήτου: Υψηλότατη – who cares
Τραγούδι που έπαιζε στο mp3 player κατά τη σύγκρουση: Scarred – Dream Theater
Ηθικό δίδαγμα: Η ζωή κρέμεται από μια πολύ λεπτή κλωστή. Χρειάζονται μόλις εκατοστά του δευτερολέπτου για να κοπεί. Δεν είμαστε όλοι και πάντα τυχεροί.

Ακούστε το τραγούδι:

Είμαι καλά και είμαι χαρούμενος που είμαι ζωντανός, αν και δεν ξέρω ποιό σκοπό εξυπηρετεί αυτό. Ό,τι βλέπω, το βλέπω λίγο ομορφότερο από χτες. Εκτός από τον καθρέφτη.

Να’στε καλά..