Φαίνεται πως ο σημερινός άνθρωπος δημιουργεί κάτι σαν πρότυπο συμπεριφοράς για τον καθένα γύρω του, ανάλογα με το πως έχει συνηθίσει να τον βλέπει να συμπεριφέρεται. Κάθε φορά που ‘παραβιάζεται’ αυτό το πρότυπο, το αποτέλεσμα είναι δυσνόητο και πρωτόγνωρο για τον παρατηρητή. Τουλάχιστον αυτό κατάλαβα εγώ σήμερα από τις συμπεριφορές των ανθρώπων που δουλεύουν στον ίδιο χώρο με μένα, όταν είδα δύο διαφορετικά videos στο youtube.

Πρώτο ήταν αυτό:

Χαμογελούσα καθ’ όλη τη διάρκεια του video, καθώς και για τα επόμενα 10 λεπτά. Η φατσούλα και η coolοσύνη του Geddy, σε συνδυασμό με την ήρεμη τελειότητα του Alex, δε μπορούν παρά να φέρουν χαμόγελα. Και εκσπερμάτωση. Όχι, βέβαια, τόση όση είχε ο φίλος που κρατούσε την camera!

Μετά από το video, όσοι με είδαν με κοίταζαν παράξενα, σα να έλεγαν “γιατί γελάς σα χαζοχαρούμενος;” και οι πελάτες σίγουρα θα νόμισαν πως ήταν κάνα ψεύτικο χαμόγελο για να φανώ πιο φιλικός.

Το δεύτερο video, είχε εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα. Δείτε το κι εσείς:

Είχα μείνει κρατώντας το κεφάλι μου και με τα δύο χέρια. Δεν ήταν η απόλυτη απανθρωπιά της αστυνομίας, ούτε οι ψυχρές ερωτήσεις του άθλιου δημοσιογράφου, ούτε και οι ύπουλες προσπάθειες του να διακόψει τον Jody McIntyre όταν πήγαινε να πει κάτι που δεν έπρεπε να ακουστεί στην τηλεόραση. Ήταν το κύμα ζήλιας που ένιωσα για αυτό τον άνθρωπο. Μακάρι να είχα τη μισή ευφυία και τα μισά αρχίδια που έχει αυτός ο τύπος με εγκεφαλική παράλυση. Hats off to you, sir.

Με έβλεπαν περίεργα. Ήρθαν και ρώτησαν αν είχε συμβεί κάτι. Τι να τους πεις τώρα..

Α.Μ.Ε.Α. σου λέει μετά. Σύγκρινε το δημοσιογράφο με τον Jody και πες ποιός έχει περισσότερες ειδικές ανάγκες. Σύγκρινε οποιοδήποτε από εμάς μαζί του και πες. Α.Μ.Ε.Α., συντομογραφία, λες και είναι καμιά οργάνωση ή κάποιος τοπικός ποδοσφαιρικός σύλλογος.