Είχε μόλις ανέβει στις κυλιόμενες σκάλες παίρνοντας ανάσες. Τρία λεπτά πριν, είχε σπρώξει κάμποσα καροτσάκια προς την υπεραγορά και τώρα πήγαινε για το επόμενο φορτίο.

-Δημήτρηηηηηη!
Καμιά απόκριση.

-Δημήτρηηηηηη! Ε, Δημήτρηηηηηηη! Ουουουουου!! Δημήτρηηηηηηηηηηηηη! Φώναζα κουνώντας τα χέρια σα μανιακός. Προφανώς δε με πήρε χαμπάρι, παρόλο που και τις 50 φορές που χρησιμοποιεί τις σκάλες κάθε μέρα, με χαιρετάει και ξέρει πάντα ότι βρίσκομαι στο γνωστό σημείο.

Ευτυχώς ένας κύριος που ανέβαινε από τη διπλανή σκάλα με πρόσεξε και του έδειξε κατά το μέρος μου. Με είδε και χαμογέλασε με το πάντα καλοσυνάτο του ύφος. Σήκωσε το δεξί χέρι ψηλά σε μια χαλαρή γροθιά, κρατώντας όρθιο μόνο τον αντίχειρα, thumb up. Πλησίασα το κάγκελο για να τον πειράξω.

Η στιχομυθία που ακολούθησε με άφησε αποβλακωμένο, κυρίως η απάντηση του.

-Ρε Δημήτρη, σου φώναζα και δεν απαντούσες!
-Συγγνώμη, δε σε άκουσα. Ανέπνεα! Έδειξε στο μέρος του στήθους.

Έγνεψα αόριστα και γύρισα να κάτσω και να σκεφτώ αυτό ακριβώς που μου είπε.

Ο Δημήτρης είναι από κείνους τους ανθρώπους που αγαπώ και ζηλεύω, σε αρκετά καλύτερη κατάσταση από το Σαββή, αλλά σε παρόμοια ‘κατηγορία’. Κάθε φορά που θα με δει, η γνωστή ατάκα “Ανδρέα τι κάνεις; Καλά;” με την παιδική του φωνή και το χαρούμενο ηχόχρωμα.

“Δε σε άκουσα, διότι ανέπνεα”.

Σου έτυχε ποτέ να μην ακούσεις κάποιον που σε φώναζε, διότι ήσουν προσηλωμένος στον ήχο της αναπνοής σου; Ούτε και μένα.

Έχουμε μάθει να ακούμε, να βλέπουμε και να παρατηρούμε τα πάντα γύρω μας, αλλά ξεχνάμε να αφουγκραζόμαστε όσα συμβαίνουν μέσα μας. Κατ’ επέκτασιν κρίνουμε και κριτικάρουμε όσους και όσα μας περιτριγυρίζουν, αλλά τοποθετούμε τον εαυτό μας στο απυρόβλητο, πολύ απλά διότι δε μπαίνουμε στη διαδικασία της απλής αντίληψης ότι οι δικές μας πράξεις συνθέτουν αυτά που βλέπουν οι άλλοι από εμάς και, παράλληλα, όπως νιώθουμε εμείς για τον εαυτό μας, νιώθει ο καθένας για το δικό του.

Και δεν είναι μόνο τόσο πλατύ το θέμα. Έχει και στενότερες εφαρμογές.

Έχουμε διαγράψει από τη ζωή μας όλα εκείνα τα μικρά που κάποτε μας ενθουσίαζαν και μας έκαναν ευτυχισμένους. Η αναπνοή μας, οι χτύποι της καρδιάς μας. Πράγματα των οποίων η απουσία θα σήμαινε το θάνατο του καθενός από εμάς. Πράγματα τα οποία αγνοούμε παντελώς.

Θα ήταν καλή ιδέα να αφιερώναμε λίγο χρόνο κάθε μέρα για να επιβεβαιώνουμε ότι είμαστε ζωντανοί..

Ο Δημήτρης ξανανέβηκε φορτωμένος, έσπρωξε τα καροτσάκια του μέχρι την άκρη του μεγάλου διαδρόμου, έχοντας το βλέμμα χαμηλά, συγκεντρωμένος πιθανότατα στην αναπνοή του και αφήνοντας εμένα να σκέφτομαι σα βλάκας.