Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες ή τύποι ανθρώπων που μισώ. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ακριβές το ρήμα “μισώ” αλλά είναι απόλυτα περιγραφικό των συναισθημάτων που έχω για κάποιους. Γι’αυτό, θα το χρησιμοποιήσω και όταν πρόκειται να αναφερθώ σε κείνους που απλά αντιπαθώ ή που με νευριάζουν.

Στο πρώτο μέρος της σειράς του μίσους θα περιγράψω τις κατηγορίες στις οποίες εμπίπτει και ο τύπος που σας ανέφερα σε προηγούμενη ανάρτηση και ο οποίος πυροδότησε και ξύπνησε το βαθύ μίσος που κοιμόταν μέσα μου.

Μισώ όσους δεν έχουν αίσθηση του χιούμορ. Δε χρειάζεται να είσαι ο Stephen Fry ή ο John Cleese για να ικανοποιείς τα κριτήρια και να θεωρείσαι χιουμορίστας. Δε χρειάζεται με μια λέξη ή ένα μορφασμό του προσώπου σου να χτυπιούνται όλοι στο δωμάτιο από τα γέλια. Δε χρειάζεται να έχεις τον τρόπο να λες το πιο κρύο ανέκδοτο στον κόσμο και να κάνεις όλους να κλαίνε από τα γέλια. Αρκεί να έχεις τα στοιχειώδη εγκεφαλικά αντανακλαστικά για να δώσεις την κατάλληλη απάντηση, να κάνεις την κατάλληλη γκριμάτσα, να σιωπήσεις την κατάλληλη στιγμή. Κάποιες φορές νιώθω ότι όσοι πάσχουν από έλλειψη χιούμορ, γεννιούνται έτσι, πράμα το οποίο με κάνει ρατσιστή, αφού τους μισώ. Τις περισσότερες φορές, όμως, πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι απλούστατα ηλίθιοι, πράμα το οποίο με δικαιώνει.

Όταν πετάγεσαι σε μια χιουμοριστική συζήτηση για να προσφέρεις τη δική σου αστεία σκέψη και βλέπεις τους δύο που συζητούσαν προηγουμένως απλά να κοιτάζονται στραβομουτσουνιασμένοι, πάει να πει ότι κάτι έκανες λάθος. Κι όταν η συζήτηση συνεχίζεται και ξαναπετάγεσαι προσφέροντας ακόμα μια σκέψη, συνέχεια της προηγούμενης και καθόλου σχετική με την πορεία της συζήτησης, πάει να πει ότι είσαι ηλίθιος.

And what about you? Νομίζω ότι αυτή είναι η μοναδική κατηγορία ανθρώπων που μισώ, στην οποία δε συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ. Μάλλον έχω το “χάρισμα” κι όχι κάποια ιδιαίτερη εξυπνάδα. Το αποτέλεσμα όμως, είναι ότι ο κόσμος γελά όταν είναι μαζί μου. Λες να γελά ΜΑΖΙ μου; Μπορεί.

Μισώ όσους είναι πάντα σοβαροί. Όχι, δεν είναι η ίδια κατηγορία με την προηγούμενη, παρόλο που ως σύνολα, θα είχαν ένα μεγάλο κοινό μέρος. Αυτοί δεν είναι πάντα σοβαροί του τύπου “προβληματίζομαι για το μέλλον της ανθρωπότητας” ή “οι σκέψεις μου πάνω στο κυπριακό, με έχουν φέρει ένα βήμα πριν από την ολοκληρωτική λύση του”. Είναι οι τύποι που δε μπορούν να αναγνωρίσουν ένα αστείο ή μια κωμική κατάσταση. Δε χρειάζεται να έχεις αίσθηση του χιούμορ για να το εντοπίσεις. Χρειάζεται όμως η ίδια εγκεφαλική εγρήγορση που απαιτείται για τη δημιουργία του. Άρα καταλήγω και πάλι στο συμπέρασμα ότι η ηλιθιότητα φταίει και για αυτή την κατηγορία.

Ένας άνθρωπος δε μπορεί να είναι πάντα σοβαρός, όσα δεινά κι αν συνέβησαν στη ζωή του. Σε μια αστεία κατάσταση, ακόμα κι ο πιο βασανισμένος θα χαμογελάσει ή, αναγνωρίζοντας το αστείο, θα ζητήσει από τους υπόλοιπους να το σταματήσουν διότι είναι αδιάκριτο για τον ίδιο ή δε θέλει να αφήσει τον εαυτό του να γελάσει στη φάση που βρίσκεται. Ο ηλίθιος, όταν βρεθεί σε μια αστεία κατάσταση, θα συνεχίσει να σκέφτεται τι να απαντήσει στο σχόλιο που ήδη απαντήθηκε με χιούμορ ή θα προσπαθεί να επεξεργαστεί το χιουμοριστικό σχόλιο, ψάχνοντας να βρει τη λογική του εξήγηση.

And what about you? Σίγουρα δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία, όμως υπάρχουν στιγμές που συγκεκριμένες σκέψεις με αποκόπτουν από το περιβάλλον, αποδυναμώνοντας έτσι το μηχανισμό εντοπισμού όχι μόνο του αστείου αλλά και του οτιδήποτε συμβαίνει τριγύρω. Το θετικό είναι ότι οι στιγμές αυτές έρχονται συνήθως όταν είμαι μόνος, έτσι δεν υπάρχουν και πολλά που να διαδραματίζονται γύρω μου για να χάσω.

Μισώ όσους επαναλαμβάνουν την τελευταία λέξη. Λέξη; Δε μπορεί να εξυπηρετεί κάποιο σκοπό αυτή η συνήθεια. Γιατί να επαναλάβεις την τελευταία λέξη της πρότασης μου από τη στιγμή που την έχεις ακούσει πεντακάθαρα και δεν εκφράζεις κάποια απορία; Και γιατί όταν ρωτώ κάτι να με ρωτάς πίσω την τελευταία λέξη, με φανερή αναισθησία περί της σημασίας της ερώτησης; Είμαι σίγουρος ότι αυτό το φαινόμενο δεν υπάρχει ούτε από μόνο του, αλλά ούτε δημιουργήθηκε από κάποια ανάγκη. Ξεπήδησε κατ’ ευθείαν από την καρδιά της ηλιθιότητας. Αυτό που κάναμε όλοι μικροί -να επαναλαμβάνουμε την τελευταία λέξη μιας ερώτησης του δασκάλου για να μας αγοράσουμε μερικά δευτερόλεπτα σκέψης πριν δώσουμε την απάντηση μας- κάποιοι το έκαναν επιστήμη. Του κώλου. Εκτός από το Σαββιδάκη στης Ελλάδος τα Παιδιά. Όχι μόνο επαναλαμβάνεις, αλλά το κάνεις θέλοντας να μου αποδείξεις ότι κατάλαβες τι έλεγα. Δε με πείθεις, όμως.

Όταν σε ρωτώ κάτι για να δω τις γνώσεις σου και η μόνη απάντηση σου είναι η επανάληψη της τελευταίας μου λέξης, έχουμε πρόβλημα. Όταν με ρωτάς κάτι, σου απαντώ και με ξαναρωτάς την τελευταία μου λέξη, έχουμε πρόβλημα. Όταν σου μιλώ και λέω πολλά και σε περιμένω να μιλήσεις κι εσύ απλά επαναλαμβάνεις σε ερωτηματική μορφή την τελευταία μου πρόταση, έχουμε πρόβλημα. Και με το ‘έχουμε’ εννοώ ‘έχεις’.

And what about you? Καταφεύγω σε αυτή την τακτική μόνο όταν θέλω να σπάσω τα νεύρα σε κάποιον ή να αποφύγω μια ερώτηση με χιουμοριστικό τρόπο. Ξέρω πόσο ηλίθιο είναι και πόσο σπασαρχίδικο καταντά όταν το κάνει κάποιος σε μένα, οπότε αποφεύγω να το κάνω σε τακτική βάση. Το ότι το κάνουμε, πλέον, σε υπερθετικό βαθμό μετά από τη γνωριμία μας με το φαινόμενο κάποιοι, αποτελεί ειρωνεία και προσπάθεια υπενθύμισης της σπαστικότητας του.

Μισώ όσους έχουν άδειο βλέμμα. Το βλέμμα που εννοώ δεν είναι εκείνο ενός ερωτευμένου που χάνεται μέσα στα μάτια ή το χαμόγελο του αντικειμένου του πόθου του, ούτε εκείνο που έχει κάποιος όταν θέτει σε λειτουργία κάθε νεύρο του εγκεφάλου του και βρίσκεται σε βαθείς συλλογισμούς. Λέω για το βλέμμα εκείνο που, όταν το αντικρίζεις, είσαι σίγουρος ότι καμιά λειτουργία δεν τελείται στο εγκεφαλικό του background. Το βλέμμα το οποίο κατακρεουργεί το στίχο ‘με τα μάτια μιλάμε εμείς’. Το βλέμμα που θα ήταν ιδανική συνοδεία για οποιοδήποτε poker face, αφού είναι εντελώς ανέκφραστο, άχρωμο και άψυχο. Δεν αντέχω τέτοια βλέμματα. Εκπέμπουν ψυχική αδράνεια και νοητική κενότητα, πράματα που σιχαίνομαι να συναντώ.

Η κορύφωση της ισχύος αυτού του βλέμματος έρχεται όταν ο φορέας του βρίσκεται στο μέσο μιας συζήτησης. Πώς θα σε πάρω στα σοβαρά, ό,τι κι αν μου λες, από τη στιγμή που έχεις πιο ηλίθιο βλέμμα κι από το Μπομπ-Σφουγγαράκη-κουμπαρά μου; Πώς να συγκρατήσω τα γέλια μου όταν μου μιλάς κι, εκτός του ότι λες ασυναρτησίες, τις συνοδεύεις με το παντελώς ασκαρδαμυκτί βλέμμα σου; Πώς να καταλάβω τι εννοείς, από τη στιγμή που κουβαλάς το ίδιο άδειο βλέμμα σε όλες τις συναισθηματικές σου φάσεις;

And what about you? Ασκαρδαμυκτί βλέμμα μου επιτρέπω να έχω σε αρκετές περιπτώσεις. Είναι ένας τρόπος να ξεφεύγω από την πραγματικότητα. Ποτέ δεν το εφαρμόζω, όμως, όταν έχω μια συζήτηση, διότι τα μάτια είναι σημαντικός παράγοντας της έκφρασης και βασικό στοιχείο της επικοινωνίας. Χωρίς να χρειάζεται να είμαι ερωτευμένος, με πιάνω να χαζεύω όμορφα μάτια ή χείλη, σύννεφα ή χρωματισμούς στη φύση, μα δε νομίζω να εμπίπτουν οι περιπτώσεις αυτές στη συγκεκριμένη κατηγορία.

Μισώ όσους βγάζουν βιαστικά συμπεράσματα. Και δεν εννοώ στις στενές προσωπικές τους σχέσεις, αλλά κυρίως σε προσωρινές επαφές τους με άλλους ανθρώπους. Βλέποντας, ακόμα και μιλώντας με κάποιο για πέντε λεπτά, δεν έχεις ούτε τις απαραίτητες πληροφορίες και, ως εκ τούτου, ούτε το δικαίωμα να αποφασίζεις για το πόσο τίμιος, καθαρός, πλούσιος, ομοφυλόφιλος, βλάκας, επιφανειακός είναι. Λένε ότι η πρώτη στιγμή της γνωριμίας είναι καθοριστική για την πορεία μιας σχέσης, όσο σύντομη κι αν πρόκειται να είναι αυτή. Μην παρεξηγάς: είναι καθοριστική, όχι επειδή μέσα σε αυτή τη μια στιγμή θα καταλάβεις ποιός είναι ο άλλος, τι τύπος είναι, ποιό χρώμα του αρέσει, αν είναι παντρεμένος ή αν φορά μποξεράκι αντί σώβρακο, αλλά επειδή θα σου δώσει την πρώτη εκείνη εντύπωση που θα σημαδέψει τον άλλο για πάντα στα μάτια σου. Συμπέρασμα και πρώτη εντύπωση: δύο διαφορετικά πράματα.

Δε μπορείς, κρίνοντας από μια κίνηση και την καταγωγή του άλλου, να αποφασίζεις ότι έχει βεβαρυμένο παρελθόν, κάνει ναρκωτικά και έχει έρθει μόνο για να τσεκάρει την κατάσταση και να δει αν μπορεί να κλέψει το κατάστημα. Και στο είχα πει, πριν έρθει ο ίδιος την επόμενη μέρα για να αγοράσει το δεύτερο πιο ακριβό προϊόν που είχες στα ράφια σου.

And what about you? Όχι. Μισώ να το κάνουν σε μένα και προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις να το αποφεύγω. Ίδια αντιμετώπιση προς όλους όσους δεν πρόκειται να γνωρίσω περαιτέρω. Αφήνω τους ίδιους να δείξουν όσα θέλουν από τον εαυτό τους. Αν δεν καταφέρω να το αποφύγω, φροντίζω το συμπέρασμα που έβγαλα να είναι ευμετάβλητο και προσπαθώ να το προσαρμόζω συνέχεια με κάθε νέο δεδομένο που παίρνω.

Μισώ όσους διακόπτουν συζητήσεις. Δεν είναι μόνο αγενές, απρεπές και ενοχλητικό. Είναι ακόμα μια ένδειξη ηλιθιότητας. Μια συζήτηση διεξάγεται ανάμεσα σε ανθρώπους, τους οποίους ενδιαφέρει το θέμα της, προφανώς. Μια καινούρια συζήτηση, γύρω από ένα νέο θέμα, θα λάβει χώραν αφού τελειώσει η υφιστάμενη συζήτηση, αν θεωρήσουμε ότι οι συμμετέχοντες στην πρώτη θέλουν να συμμετέχουν και στη δεύτερη. Και, νοείται ότι οι συμμετέχοντες δύνανται να αλλάξουν, αναλόγως με το εκάστοτε θέμα. Ένας λογικός νους μπορεί να κατανοήσει ότι είναι λογικότατο κάποιος να συμμετέχει σε μια συζήτηση κάθε φορά, όχι μόνο για να μη μπερδεύεται, αλλά και για να προσφέρει την απαιτούμενη προσοχή προς τους άλλους συμμετέχοντες. Ε, κάποιος που αδυνατεί να αντιληφθεί πράματα τόσο απλά, διακόπτει συνεχώς οποιαδήποτε συζήτηση, χωρίς να έχει κάτι ουσιαστικό να πει, προφανώς είναι ηλίθιος.

Πόσο να διαρκέσει μια συζήτηση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους; Δε μπορείς να περιμένεις τόσο, πριν αφοδεύσεις από το στόμα σου τη μαλακία που βασανίζει τον κούφιο σου εγκέφαλο εδώ και έντεκα δευτερόλεπτα; Είναι σχετικό με τη συζήτηση αυτό που θα πεις; Είναι χρήσιμο για τη συζήτηση; Είναι κάτι επείγον; Πρόκειται για κάποιο κοσμοϊστορικό γεγονός που συμβαίνει ακριβώς εκείνη τη στιγμή και, αν συνεχιστεί η συζήτηση, θα χάσουν και οι δύο το μοναδικό φαινόμενο; Όχι. Ε τότε, βγάλε το σκασμό και άστους να τελειώσουν.

And what about you? Το κάνω μόνο για αστείο, για πείραγμα και μόνο σε ανθρώπους που ξέρω ότι δε θα ενοχληθούν από αυτό. Κάποτε το κάνω για να μπω σε μια συζήτηση που με ενδιαφέρει, επαναφέροντας το θέμα της αμέσως μετά την παρέμβαση μου. Όταν ήμουν στο δημοτικό, συνήθιζα να πετάγομαι ακριβώς τη στιγμή που η δασκάλα έβαζε κάποιο συμμαθητή μου να απαντήσει, φωνάζοντας πρώτος εγώ τη σωστή απάντηση. Ήθελα να δείξω πόσο έξυπνος ήμουν, μα αργότερα κατάλαβα ότι γινόμουν απλά ένας mini μαλάκας. Έμαθα από νωρίς το μάθημα μου όμως και όταν συναντώ full-sized μαλάκες, εκνευρίζομαι.

Μισώ όσους δεν ενδιαφέρονται. Ναι, να ενδιαφέρεσαι για όσα εσύ θέλεις και όσα εσύ θεωρείς άξια του ενδιαφέροντος σου. Δεν υπάρχουν, όμως, θέματα τα οποία θα έπρεπε να ενδιαφέρουν τον καθένα; Και δεν εννοώ την τρύπα του όζοντος, ούτε την επικίνδυνη κλίση του πύργου της Πίζας, ούτε τον τραυματισμό του Robben, ούτε το κυπριακό, ούτε την οικονομία της Ελλάδας. Μιλώ για την υγεία ΣΟΥ, την οικογένεια ΣΟΥ, τη δουλειά ΣΟΥ, το περιβάλλον ΣΟΥ. Αν δεν ενδιαφέρεσαι για αυτά που καθορίζουν τη δική σου ζωή, τότε κάτι κάνεις λανθασμένα.

Και το μεγαλύτερο λάθος, που καταντά μαλακία μετά από κάποιο καιρό, είναι να συνεχίζεις να μην ενδιαφέρεσαι για κάτι τόσο ζωτικό για σένα τον ίδιο, τη στιγμή που οι άνθρωποι που σχετίζονται με το θέμα, προσπαθούν περισσότερο από σένα να σε επηρεάσουν, να σε βοηθήσουν και να σε παρακινήσουν να ασχοληθείς με αυτό. Και το κάνεις μη έχοντας την παραμικρή επίγνωση της σοβαρότητας των επιπτώσεων αυτής σου της αδιαφορίας. Επιπτώσεων που, όταν γνωρίσεις, θα είναι, πλέον, πολύ αργά, διότι τότε δε θα μπορεί να αλλάξει τίποτε.

And what about you? Το κάνω κι αυτό, αλλά σπάνια και μόνο σε περιπτώσεις που κανένας άλλος πέρα από μένα δεν επηρεάζεται. Και το κάνω πάντα έτοιμος να αντιμετωπίσω τα αποτελέσματα της αδιαφορίας αυτής. Δεν είναι κακό να αφήνεις τα πράματα να κυλάνε από μόνα τους μερικές φορές, φτάνει να γίνεται κι αυτό με μέτρο. Να ξέρεις πού φτάνουν οι δυνάμεις και οι αντοχές σου και να ρυθμίζεις ανάλογα την αδιαφορία σου στα διάφορα ζητήματα της ζωής. Αυτό προσπαθώ, τουλάχιστον.