Ρέσσει σήμερα ένας πόξω που το κατάστημα μου, στον πεζόδρομο της Λήδρας. Εγώ τζείνη την ώρα, πνιμένος στη δουλειά, εκούμπουν πάνω στην πόρτα τζιαι έκοφκα κίνησην. Τούτος, κοντός, ξαθθός τζιαι κοtshινισμένος που τον ήλιο (;!), κλασσικός εγγλέζος, με κοντό παντελόνι, παρδαλέ πουκάμισο τζιαι μια βαλίτσα μιαλλίττερην που τον ίδιο στον ώμο.

Κοντεύκει:

-Excuse me, can you help me?
-Most certainly, kind sir, λαλώ του, helping you would complete me as a human being, it would provide great amounts of love and compassion among our common global subconscious and that, of course, would be an extremely desired honor for me. Όι ρε, ντάξει. Απλά έσουσα την κκελλέ μου καταφατικώς.

Τζιαι τι μου λαλεί ο μαλακοπίτουρας;
-I want to know where the limits of the turkish Cyprus are, so I won’t cross them by mistake, cause I forgot my passport at home.

Εσήκωσα επιδειχτικά το δεξί μου φρύδιν τζιαι εκατέβασα θυμωμένα το αριστερόν τζιαι εδίκλισα πάνω του σάννα τζιαι εξιτίμασεν τη μάνα μου.

-Go to hell, you motherfuckin’ uninformed non thinking ignorant, επήα να του πω, αλλά εν του είπα. Αντ’ αυτού, είπα:

-There is no turkish Cyprus.

Κάτι επήεν να πει, να δικαιολογηθεί ή να απολογηθεί, αλλά εν τον άφηκα να μιλήσει.

-I guess you meant that you wanted to know where the limits of the occupied Lefkosia are, right?
-Ehh, yes, that’s right, είπεν με ένα χαζό χαμόγελο.
-Okay, they are at the end of this road, είπα του τζιαι εβάωσα την πόρτα τζιαι έρεξα μέσα.

Έμεινεν τζιαι εθώρεν, αλλά εν ετόλμαν να ξαναμπεί μέσα.

Τον ππεζεβέγκη, λαλώ που μέσα μου μετά, εθύμωσεν με που να μεν του πω.. Ευτυχώς έφυεν γλήορα ύστερα.

Για όσους θέλουν μετάφραση από αγγλικά, ορίστε μια σύντομη απόδοση της στιχομυθίας: μου ζήτησε να του πω μέχρι πού έφταναν τα σύνορα της τουρκικής Κύπρου. Του είπα ότι δεν υπάρχει τουρκική Κύπρος και ότι τα σύνορα της κατεχόμενης Λευκωσίας ήταν στο τέλος του δρόμου..