“Πτώμα” μεταφορικώς και “με ορέξεις” ειρωνικώς. Κι αναφέρομαι σε μένα. Και το “πτώμα” αναφέρεται στο δείκτη κούρασης. Και το “με ορέξεις” αναφέρεται στη διάθεση για γράψιμο. Κι ακριβώς επειδή έτσι έχουν τα πράματα, δε θα γράψω πολλά (ελπίζω). Κι επειδή έχει ήδη παρατραβήξει ο πρόλογος, πάω παρακάτω. Κι ελπίζω να κατάλαβες ότι η παρατακτική σύνδεση εξυπηρετεί την ανάδειξη της κούρασης (μου).
Το να μη δουλεύεις είναι αρκετά άσχημο πράμα. Ιδιαίτερα όταν δεν έχεις για γονείς ένα ζευγάρι μηχανών παραγωγής χρήματος. Περίπτωση στην οποία νιώθεις ότι είσαι ένα βάρος για αυτούς τους ανθρώπους. Ιδιαίτερα όταν είσαι και μιας κάποιας ηλικίας. Ε, καλά, τι φταίω εγώ; Μια χαρά έχω το πτυχίο μου. Θυμώνεις όταν το κρατάς και κανείς δεν gives a shit. Ιδιαίτερα όταν είναι και άριστο.
Whatever, όλα αυτά ισχύουν στην περίπτωση μου, αλλά ισχύουν κι άλλα, τα οποία δε θα αποκαλύψω. Όσοι με ξέρουν, ίσως καταλαβαίνουν. Όσοι με ξέρουν, όμως, λένε πως δε μπαίνουν στο blog. Οπόταν δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης αυτής της παραγράφου. Κάτσε να της δώσω έναν: προς αυτούς που με ξέρουν, λένε πως δε μπαίνουν εδώ κι όμως διαβάζουν αυτό το κείμενο τώρα: .|.
Όταν είσαι στην ανεργία, σε κάποιο σημείο θα πεις “μακάρι να βρω μια δουλειά, ό,τι κι αν είναι, να ψιλοπεράσω μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο”. Και μόλις τη βρεις, την πρώτη μέρα πάντα, θα πεις “πάρ’τα μαλάκα! Τέτοια ώρα χτες αράζαμε χαλαροί στο pc -αν δεν κοιμόμασταν- ενώ τώρα είσαι τίγκα στον ιδρώτα, έχεις πονοκέφαλο, θες να τους βρίσεις σχεδόν όλους κι ακούς και το ράδιο που παίζει όλα αυτά που εσύ μισείς κι αγαπά ο υπόλοιπος ‘κόσμος’. Πάρ’τα ξανά!”
Κι αυτά ισχύουν στην περίπτωση μου. Νομίζω πως δεν έχω κάτι άλλο να πω.
Ώπα, ξέχασα την τελική σκέψη της ημέρας, το συμπέρασμα, το ηθικό δίδαγμα, το sum up, το zusammenfassend.
Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι είναι λογικές αυτές οι σκέψεις. Φυσιολογικό να υπάρχουν. Αναμενόμενο. Προβλεπόμενο και, πιθανότατα, μη κατακριτέο. Φτάνει μόνο να διαρκέσουν για τον πρώτο καιρό.
Θέλω, μόνο, να διατηρώ το δικαίωμα να καθορίζω εγώ τη διάρκεια του “πρώτου” καιρού. Γίνεται;