Σήμερα, εγγονάκια μου, θα σας πω μια ιστορία που μου είπε ο παππούς μου. Ο παππούς μου πέθανε 650 χρονών. Ζούσε το 2010, όταν στην Ελλάδα ξέσπασε ο πόλεμος κατά της “πειρατείας”. Θα ξεκινήσω από τους βασικούς όρους για να μη μπερδεύεστε, καθώς από τότε πέρασαν χρόνια πολλά και οι όροι ξεχάστηκαν.

Εκείνες τις δεκαετίες, το internet ήταν στις δόξες του. Και μέσα από το internet, βασίλευε και η λεγόμενη “πειρατεία”. Έτσι αποκαλούσαν τα κανάλια και οι δικηγόροι το φαινόμενο κατά το οποίο χρήστες από όλο τον κόσμο μοιράζονταν αρχεία (κυρίως τύπου torrent) μέσα από κάτι sites που ονομάζονταν trackers. Αυτά τα αρχεία, ήταν κωδικοποιημένες μορφές ταινιών, μουσικής, βιβλίων και λοιπά. Κατά τη γνώμη τους, λοιπόν, αυτό το πράμα ήταν παράνομο και το ονόμασαν “πειρατεία”. Παράνομο το θεωρούσαν διότι υποτίθεται ότι καταπατούσε τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών, από τα οποία, όμως, οι δημιουργοί δεν κέρδιζαν σχεδόν τίποτε! Απίστευτο;! Κι όμως, από αυτά τα δικαιώματα, οι μόνοι που κέρδιζαν ήταν οι τεράστιες εταιρείες παραγωγής, οι οποίες ήταν, τελικά, και οι μόνοι ζημιωμένοι από την “πειρατεία’”.

Τέλος πάντων, νομίζω καταλάβατε πως είχε το πράγμα τότε. Ο δικός μου παππούς, μου περιέγραφε το τέλος της ιστορίας κάπως έτσι:

Υπήρχε στην Ελλάδα μια κοπελιά, ξανθιά και πολύ όμορφη. Αυτή, λοιπόν, δεν ήταν παιδί ανθρώπων, αλλά της τηλεόρασης. Εκείνα τα χρόνια ήταν η βασίλισσα της τηλεσαβούρας. Κάποια στιγμή, η συγκεκριμένη κορασίδα, γύρισε ένα video πορνογραφικού περιεχομένου. Από αυτά τα διδακτικά που σήμερα σας βάζουν να δείτε στη δευτέρα του δημοτικού. Λίιιγο πιο πρόστυχο όμως.

Όπως ξέρουμε μέχρι και σήμερα, οτιδήποτε πρόστυχο, έχει τεράστια ζήτηση. Έτσι και τότε, ο κόσμος, όχι μόνο έτρεξε στα περίπτερα για να αγοράσει το συγκεκριμένο DVD (το οποίο είχε επιμεληθεί γνωστή -τότε- ελληνική εταιρεία παραγωγής τέτοιου ήθους ταινιών), αλλά το ανέβασε με ταχύτητα φωτός και στο internet, σε κείνα τα sites που σας έλεγα πιο πριν, τους trackers. Το γεγονός αυτό (το δεύτερο δηλαδή, διότι το πρώτο τους συνέφερε) δεν άρεσε στην εταιρεία που είχε βγάλει το DVD, διότι -και καλά- τους στερούσε από τα κέρδη. Ξεχνούσαν, όμως, ότι όλες οι προηγούμενες παραγωγές τους είχαν κι αυτές ανέβει, με θετικά αποτελέσματα για τους ίδιους. Έτσι, λοιπόν, ο παραγωγός (που λέει ο λόγος) ζήτησε δημόσια να κατέβει η τσόντα του από έναν συγκεκριμένο tracker, ο οποίος τύχαινε να είναι ο πιο φιλελεύθερος και από τους γνωστότερους στον ελληνικό internetικό χώρο. Η τσόντα ανεβοκατεβαίνει μερικές φορές και, στο τέλος, αποφασίζουν οι ιθύνοντες του tracker, να την αφήσουν “πάνω”, γράφοντας τον παραγωγό στα αξύριστα αρχίδια τους.

Ο καημένος (λέμε τώρα) ο παραγωγός, αναγκάστηκε τότε, να κινηθεί νομικά, καταγγέλλοντας τo συγκεκριμένο tracker σε μια εταιρεία που υποτίθεται πως προστάτευε τα “οπτικοακουστικά έργα”. Αυτή η εταιρεία είχε φροντίσει νωρίτερα και για το κλείσιμο σελίδων με ελληνικούς υπότιτλους (οι οποίες, φυσικά, επανήλθαν δριμύτερες). Οι τύποι στην εταιρεία αυτή, λοιπόν, και χωρίς καμιά εισαγγελική εντολή, (επειδή ήταν και οι ίδιοι torrentάκηδες) μπήκαν στον εν λόγω tracker για να κατεβάσουν το DVD. Από τη στιγμή που μπήκαν στο “ενεργό σμήνος” ανεβοκατεβαστών του συγκεκριμένου αρχείου, κατάφεραν να καταγράψουν όσους συμμετέχοντες μπόρεσαν να δουν, και συγκεκριμένα τους εν Ελλάδι. Εντόπισαν όσους έδιναν, δηλαδή είχαν ήδη ολοκληρώσει τη λήψη του αρχείου κι άρχισαν να ελέγχουν τις IPs τους. Εννοείται πως όλο αυτό ήταν εντελώς παράνομο! Φάνηκαν τυχεροί και, ανάμεσα σε αυτούς που έλεγξαν, ήταν κι ένας εκ των διαχειριστών του tracker. Διασταύρωσαν τα στοιχεία του με το λογαριασμό του στο Facebook (μια άλλη μαλακία που ήταν στη μόδα τότε), στον οποίο είχε δηλώσει ίδιο όνομα, δηλαδή το πραγματικό του και, αφού το σιγούρεψαν, έκαναν ντου και τον έπιασαν μαλάκα. Αυτή η πράξη έγινε και πάλι χωρίς χαρτιά, εντάλματα ή οτιδήποτε σχετικό, άρα κι αυτή ήταν εντελώς παράνομη.

Ο φίλος μας, πάνω στον πανικό του και το ψυχολογικό shock που υπέστη, έδωσε και 2-3 άλλους της διοικητικής ομάδας του tracker. Τους πιάνουν κι αυτούς, αφού διασταύρωσαν τα στοιχεία τους με IPs, Facebook κ.λπ.,  και τους έχουν όλους μαζεμένους και νοικοκυρεμένους. Ο tracker εν τω μεταξύ, συνέχισε να είναι ανοικτός και οι της εταιρείας συνέχιζαν να συλλέγουν, παράνομα πάντα, κι άλλα στοιχεία χρηστών. Παράλληλα, εκδίδεται εντολή-μαϊμού προς την InterPol για αναζήτηση των υπόλοιπων ιδιοκτητών του tracker και στο εξωτερικό και το θέμα παίρνει τεράστιες διαστάσεις στο ελληνικό internet. Κι άλλοι trackers έκλεισαν προληπτικά, ενώ άλλοι παρέμειναν αγωνιστικά ανοιχτοί. Μετά από μερικές μέρες οι συλληφθέντες αφήνονται ελεύθεροι λόγω ανεπαρκών στοιχείων για  τεκμηρίωση κατηγοριών.

Οι φίλοι του εξωτερικού κατέφυγαν σε γνωστό δικηγορικό γραφείο, το οποίο ασχολείτο με τέτοια θέματα. Κατέθεσαν μήνυση αλλά και ζήτησαν αποζημίωση από την εταιρεία (την προστάτιδα των οπτικοακουστικών έργων), η οποία αντιστοιχούσε σε ένα τεράστιο ποσό, για αστυνομική βία και πρόκληση ψυχικής οδύνης. Η εταιρεία, βέβαια, έκανε προκλητικά την κινέζα, ασχολούμενη με άλλα θέματα, ενώ την υπόθεση -από την πλευρά των “πειρατών”- είχε πλέον αναλάβει δικηγορικό γραφείο του εξωτερικού με μεγάλη δύναμη, το οποίο εκπροσωπούσε και μια τεράστια, γνωστότατη εταιρεία παραγωγής μουσικής, ταινιών κι όχι μόνο.

Στο μεταξύ, οι Έλληνες “πειρατές” είχαν ξεσηκωθεί κι απαιτούσαν τη νομιμοποίηση της “πειρατείας”, μετά και την είδηση πως δικαστήριο στην Ισπανία είχε ήδη προβεί στην πράξη αυτή, στηριζόμενο σε νόμους του ευρωπαϊκού δικαίου.

Με την όλη υπόθεση ασχολήθηκε μια εφημερίδα αγγλική, η οποία τότε ήταν η πιο πολυδιαβασμένη στον κόσμο και ειδικευόταν στα σκάνδαλα (που αφορούσαν κυρίως διάσημους) κι εξέδωσε άρθρο σχετικό, το οποίο είχε τίτλο “Πόρνες ενάντια στο ελεύθερο internet” ή κάτι τέτοιο.

Στο τέλος, η Ελλάδα έγινε για άλλη μια φορά διεθνώς ρεζίλι, αφ’ενός λόγω της κατάντειας της χάρη σε ένα τσοντοDVD κι αφετέρου λόγω στην οπισθοδρομικότητα που χαρακτήριζε τον κοινό νου. Αυτά, σε συνδιασμό με το γεγονός του δικαιώματος του καθενός καρεκλάκια για λήψη αυθαίρετης απόφασης για έρευνα προσωπικών στοιχείων πολιτών, τα στραβά μάτια από πλευράς πολιτείας και τον αδιάκοπο αγώνα των “πειρατών” για ελευθερία στο internet, αποτέλεσαν τους βασικούς λόγους που οδήγησαν στη νίκη των τελευταίων.

Ονόματα δε θυμάμαι και συγχωρήστε με. Για να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι αν ο παππούς μού τα είχε πει, διότι το πιο πιθανό είναι να μην τα θυμόταν ούτε εκείνος τότε που μου έλεγε την ιστορία. Βλέπετε, τα ονόματα των ασήμαντων ανθρώπων δε μένουν ποτέ στην Ιστορία, ξεχνιούνται άμεσα. Από την άλλη, οι “πειρατές”, που ήταν οι σημαντικοί σε αυτή την υπόθεση, πολέμησαν ομαδικά και κανένας από αυτούς δε ζήτησε προσωπικές δάφνες μετά τη νίκη.