Ναι, είμαι ήδη μεγάλος. Και δε μιλώ μόνο για το μέγεθος. Μιλώ για την ηλικία, για τα χρόνια που βρίσκομαι στη Γη, για τις εμπειρίες που συνέλεξα και τους ανθρώπους με τους οποίους αλληλεπίδρασα, τα αντικείμενα που άγγιξα και τα αισθήματα που ένιωσα, τις εικόνες που αντίκρισα και τις πράξεις στις οποίες προέβην, τις ιδέες που φιλοξένησα στον εγκέφαλο μου και την ενέργεια που μετέδωσα.
Άνθρωποι διασταύρωναν τις καμπύλες των ζωών τους με αυτήν της δικής μου. Με τους περισσότερους καταφέραμε να έχουμε μόνο ένα κοινό σημείο τομής. Και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Με άλλους καταφέραμε να έχουμε μεγάλα τμήματα των καμπύλων μας κοινά. Κι αυτό με κάνει ακόμα πιο ευτυχισμένο. Λίγων κυνήγησα για κάποια χρόνια τις καμπύλες, αλλά αυτές έτειναν να αποκλίνουν από τη δική μου. Έτσι είναι η ζωή. Άλλοι βάλθηκαν να συναντήσουν την καμπύλη μου κι εγώ τράπηκα σε φυγή μετ’ ελιγμών. Και πάλι, έτσι είναι η ζωή.
Ξεκίνημα – νηπιαγωγείο,
ανέμελα χρόνια στο δημοτικό,
όμορφες στιγμές στο γυμνάσιο,
ελάχιστο άγχος στο λύκειο,
περισσότερο στο στρατό,
ξανά λίγο στο πανεπιστήμιο.
Οι δουλειές άλλαζαν γοργά:
ήταν πολλές οι ώρες,
ήταν λίγα τα χρήματα,
ήταν υπερβολικές οι απαιτήσεις,
δεν τους άρεσε που διάβαζα Αρκά,
δεν τους άρεσε που δεν έκανα το θύμα τους.
Είμαι αρκετά μεγάλος. Θυμάμαι πολλά γεγονότα -παρόλο που έχω ασθενή μνήμη- κι αυτό με κάνει μεγάλο. Θυμάμαι την έκρηξη στη Ναυτική Βάση ‘Ευάγγελος Φλωράκης’. Θυμάμαι το δίδυμο σεισμού και τσουνάμι στην Ιαπωνία. Θυμάμαι το σεισμό στην Αϊτή. Θυμάμαι την κοροϊδία για τη γρίπη των χοίρων. Θυμάμαι τη διαρροή στον Κόλπο του Μεξικό. Θυμάμαι το ξύπνημα του Eyjafjallajοkull. Θυμάμαι τον πόλεμο ενάντια στους πειρατές και το κλείσιμο του αγαπημένου μου tracker.
Είμαι ακόμα πιο μεγάλος. Θυμάμαι ακόμα παλιότερα γεγονότα. Θυμάμαι την τραγωδία της πτήσης της Ήλιος. Θυμάμαι την κατάρρευση των διδύμων πύργων. Θυμάμαι το σχέδιο Ανάν. Θυμάμαι το χαμό που έγινε πριν την είσοδο της νέας χιλιετίας. Θυμάμαι το θάνατο της Diana. Θυμάμαι τον Πύρρο Δήμα. Θυμάμαι τις δολοφονίες των Ισαάκ και Σολωμού. Θυμάμαι τους S300. Θυμάμαι τα πορτοκαλί χαρτονομίσματα των 50 cent της λίρας.
Μπορώ, επίσης, να αναφερθώ σε γεγονότα που συνέβησαν όταν ήμουν μικρός, τα οποία δε θυμάμαι, αλλά είναι καταγεγραμμένα ιστορικώς· εκεί για να με καθιστούν ακόμα μεγαλύτερο. Είχα γεννηθεί όταν κυκλοφόρησε το Nintendo, εξερράγη ο πυρηνικός αντιδραστήρας στο Chernobyl, ξεκίνησε η προβολή του The Simpsons, έπεσε το τείχος του Βερολίνου, άρχισε και τέλειωσε ο Πόλεμος του Κόλπου, οι χώρες της Τσεχίας και της Σλοβακίας γεννήθηκαν από τη διάλυση της πρώην Τσεχοσλοβακίας.
Θυμάμαι κι άλλα. Θυμάμαι που παρολίγο να πεθάνω πάνω σε έναν πάσσαλο. Θυμάμαι την ημέρα της ορκωμοσίας μου, που ήταν σαν την πιο συνηθισμένη μέρα της ζωής μου. Θυμάμαι τρία χρόνια στην Αθήνα, κατά τα οποία δεν έκανα τίποτε κι όμως αρίστευσα σε έξι εξάμηνα. Θυμάμαι 25 μήνες στο στρατό, γεμάτους δυσκολίες, αλλά και όμορφες στιγμές, βρωμιά σε στολές και καρδιές, απόγνωση και μίσος, γέλιο και σταρχιδισμό. Θυμάμαι τρία χρόνια στο λύκειο, με τη βαρεμάρα να χτυπά κόκκινο τότε που δεν έπρεπε και φιλίες που επρόκειτο να κρατήσουν. Θυμάμαι άλλα τρία χρόνια στο γυμνάσιο, σημαδεμένα από έναν έρωτα που έμεινε νηστικός και διαλείμματα πλήρη χαζομάρας και ξενοιασιάς. Θυμάμαι -κάπως ασθενέστερα- έξι χρόνια στο δημοτικό, γεμάτα με επαίνους, αγαπημένες δασκάλες και αδυναμία ουρήσεως οπουδήποτε αλλού εκτός από το σπίτι μου.
Θυμάμαι ατέλειωτες ώρες μπροστά στην τηλεόραση, χάζεμα κινουμένων σχεδίων και διόρθωση τυχόν λαθών από τους εκφωνητές των ειδήσεων. Θυμάμαι αμέτρητες ώρες παιχνιδιού στην αυλή, μαζεμένα όλα τα καθάρματα της γειτονιάς, θυσιάζοντας προθύμως στη στρογγυλή θεά γόνατα και αγκώνες. Θυμάμαι νυχτοξημερώματα ζωγραφικής και διαβάσματος, χωρίς πίεση από κανένα. Θυμάμαι την πίστη στους άθλους του Ηρακλή και των καμωμάτων των δώδεκα Θεών και αμφιβολίες για τα θαύματα του Χριστού. Θυμάμαι προσπάθειες εκμάθησης όλων των ειδών δεινοσαύρων, μαζί με τα χαρακτηριστικά του καθενός σε συνδυασμό με το στήσιμο του φωσφορίζοντος σκελετού ενός Τυραννόσαυρου Ρεξ.
Όλα τριγύρω αλλάζουνε
κι όλα τα ίδια μένουν..
κι όλα τα ίδια μένουν..
Τώρα είμαι μεγάλος. Για πέταμα. Σαν ένα πανί πολυχρησιμοποιημένο που, παρόλο που εξακολουθεί να καθαρίζει σωστά, είναι προτιμότερο να μείνει κλεισμένο σε ένα συρτάρι, διότι καινούρια πανιά, με νέες τεχνολογίες και περισσότερες δυνατότητες έχουν κατασκευαστεί. Πανιά που δε χρειάζονται κάποιο καθαριστικό υγρό για να κάνουν τη δουλειά τους. Πανιά που με ένα πέρασμα δεν αφήνουν ίχνος βρωμιάς. Πανιά που καθαρίζουν γυάλινες, ξύλινες και πλαστικές επιφάνειες εξίσου καλά. Πανιά που έχουν ζωηρά χρώματα και όμορφα σχέδια. Πανιά κατασκευασμένα από υλικά που δεν ήταν καν δημιουργήσιμα όταν το εργοστάσιο κατασκεύαζε εμένα. Πανιά που δεν απομνημονεύουν εμπειρίες, διότι τους τις δίνει ο κατασκευαστής από την πρώτη μέρα. Πανιά που, λόγω των εξαιρετικών δυνατοτήτων τους, φθείρονται γρήγορα και αντικαθίστανται άμεσα, χωρίς τα προηγούμενα να μπουν στο συρτάρι, αλλά απ’ευθείας στον κάλαθο.
Πεταμένος στο συρτάρι, παρατηρώ ότι δε βρίσκομαι στον πάτο του. Έχω τοποθετηθεί πάνω σε κάτι μαλακό. Είναι μερικά άλλα πανιά κάτω από μένα. Είναι πιο παλιάς τεχνολογίας και έχουν περισσότερες τρύπες και ξεφτίσματα από μένα. Το χρώμα τους έχει χαθεί σχεδόν εντελώς μέσα σε ένα χάος μαύρου και γκρίζου. Έχουν σημάδια από λεκέδες που ποτέ δε συνάντησα στη ζωή μου. Μιλούν μεταξύ τους μια γλώσσα κατανοητή μεν, πρωτάκουστη για μένα δε. Εξιστορούν περιπέτειες από εποχές μακρινές, ταξίδια σε τόπους άγνωστους και εμπειρίες με φυλές ανθρώπων που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν. Με τη σοφία τους, ενθυμούμενοι το παρελθόν και το παρόν τους, προμηνύουν το μέλλον μου.
Θα μείνεις σε αυτό το συρτάρι
για χρόνια.
Θα βαριέσαι σε αυτό το συρτάρι
για χρόνια.
Θα φθείρεσαι σε αυτό το συρτάρι
για χρόνια.
Όμως,
έχεις τις εμπειρίες σου,
τις γνώσεις,
τα λάθη και τα σωστά,
τα καλά και τα κακά,
τα παθήματα και τα μαθήματα,
όλα αυτά που αποκόμισες ως τώρα.
Και το ξέρουν.
Και θα σε χρειαστούν.
Όταν τα νέα πανιά αποτύχουν,
θα καταφύγουν σε σένα
κι εσύ θα τα πας πολύ καλύτερα
κι αν τους φανείς χρήσιμος,
θα σε χρησιμοποιήσουν για λίγο ακόμα,
μέχρι να θυμηθούν ότι βαριούνται να σε ξεπλένουν
και θα πάρουν πάλι κάποιο από τα καινούρια.
Κι αν δεν τα καταφέρεις,
θα σε ρίξουν πάλι εδώ
και θα πάρουν κάποιον από εμάς
που σίγουρα θα τους κάνει τη δουλειά.
Στον κάλαθο θα πας
όταν οι ίνες υφάσματος που σε αποτελούν,
πάψουν να απορροφούν υγρά
και να καθαρίζουν τις βρωμιές.
Μέχρι τότε,
βολέψου στο συρτάρι
και πες μας νέα από τον κόσμο.
Είναι οι άνθρωποι που υπήρξαν πριν από μένα. Συγγενείς και ξένοι, γνωστοί και άγνωστοι, φίλοι και εχθροί, ακόμα ζωντανοί, αναμένοντας.
Όλα τριγύρω αλλάζουνε
κι όλα τα ίδια μένουν..
κι όλα τα ίδια μένουν..
Είμαι μεγάλος, μα υπάρχουν πιθανότητες να μεγαλώσω κι άλλο. Όπως μεγάλωσε ο παππούς μου -ο ένας, διότι ο άλλος πήγε για ύπνο 37 χρονών- και οι γιαγιάδες μου και οι γονείς μου και οι θείοι μου και κάποια από τα ξαδέρφια μου. Και τόσοι άλλοι που γεννήθηκαν πριν από μένα κι εξακολουθούν να αναπνέουν, να τρώνε, να κλαίνε, να αρρωστούν, να γελούν, να προβληματίζονται και να διασκεδάζουν.
Κι αφού τέλειωσε ο πρόλογος, σκέφτομαι. Σκέφτομαι τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Υποθέτοντας, βέβαια, πως θα είμαι τυχερός και θα μεγαλώσω.
Θέλω να γίνω ένας μικροσκοπικός κύριος με γυαλιά, άσπρα μαλλιά τρελού επιστήμονα, που θα φορά πάντα μαύρα ρούχα και παπούτσια και θα περνά από παντού απαρατήρητος, σκυφτός με τα χέρια στις τσέπες και τα headphones στα ταλαιπωρημένα αυτιά του να παίζουν Beethoven ή Tool ή Μητροπάνο ή Pink Floyd ή Morricone σε απαγορευτικά υψηλότατες τιμές decibel. Κανένας να μην τον υπολογίζει, κανένας να μη φαντάζεται τη ζωηρότητα με την οποία οι εικόνες εναλλάσσονται στο μυαλό του, την ταχύτητα με την οποία οι σκέψεις πηγαινοέρχονται στο νου του, την παντελή έλλειψη συνοχής ανάμεσα στις ιδέες που κατοικούν τους νευρώνες του εγκεφάλου του.
Θέλω να έχω την οικογένεια μου, λίγα παιδιά και μερικά εγγόνια. Η κυρία που θα με έχει αντέξει τόσα χρόνια δε θα χρειάζεται να κάνει ή να είναι κάτι περισσότερο από τον εαυτό της. Να ακούει τις βλακείες μου και να μου λέει τις δικές της. Να γκρινιάζουμε και να τα βρίσκουμε μερικά δευτερόλεπτα αργότερα. Να πηγαίνουμε βόλτες κρατώντας χεράκια. Να φιλοξενούμε πολύ συχνά τα παιδιά και τα εγγόνια μας για μεσημεριανό. Θέλω να έχω τη δύναμη να τους κάνω όλους να γελούν. Να με αγαπούν όσο θα τους αγαπώ και να αγαπιούνται εξίσου μεταξύ τους.
Θέλω να μη χρειάζεται να ανησυχώ για χρήματα, σπίτια, υγεία, θάνατο, δρόμους, αυτοκίνητα, τιμές, κρίσεις, δουλειές, μολύνσεις, τρύπες του όζοντος, νέα προϊόντα παντός είδους, εκρήξεις, πολέμους, σεισμούς, μόρφωση, συντάξεις, κυβερνήσεις, ταινίες, τραγούδια, αφανισμούς ζώων, νέες πανδημίες. Θέλω να ανησυχώ μόνο για το σχηματισμό στον οποίο θα φυτέψω τις κόκκινες τριανταφυλλιές μου στον κήπο, για το ιδανικότερο κομμάτι κρέατος που θα δώσω στο γάτο μου για δείπνο, για τα είδη φαγητών που θα ετοιμάσουμε για την οικογενειακή συνάντηση, για την ώρα που θα πρέπει να ξυπνήσουμε το επόμενο πρωί για βόλτα, για το αν είναι καλύτερα να ξυριστώ το Σάββατο ή την Κυριακή.
Θέλω, όταν θα έχω πεθάνει, να υπάρχει έστω ένας άνθρωπος που θα συνεχίσει να με θυμάται μέχρι το επόμενο δειλινό. Να πάει το απόγευμα στον αγαπημένο μου τόπο και να δει το ηλιοβασίλεμα για χάρη μου. Και να έρθει στον τάφο μου, να μου το περιγράψει, για να ξέρω ότι δεν έχασε την ομορφιά του με τη φυγή μου. Να αφήσει ένα κόκκινο, βελούδινο τριαντάφυλο από τον κήπο μου δίπλα στο αιώνιο προσκεφάλι μου και να χαμογελάσει, ξέροντας πως αυτο θα ήθελα. Και τότε να μου ευχηθεί καλό ταξίδι και να μην ασχοληθεί ξανά μαζί μου, διότι θα έχει και τη δική του ζωή να συνεχίσει.
Για να αναπαυτώ μια για πάντα στον κάλαθο, δίπλα στο συρτάρι με τα χρησιμοποιημένα πανιά καθαρισμού..
Όλα τριγύρω αλλάζουνε
κι όλα τα ίδια μένουν..
κι όλα τα ίδια μένουν..
Είμαι μεγάλος σε ηλικία, μα στην πραγματικότητα θέλω να ξαναδιαβάσω όλα μου τα βιβλία περί Ελληνικής Μυθολογίας με την παραστατικότατη εικονογράφηση, να ξαναμελετήσω όλα εκείνα τα είδη δεινοσαύρων που ήξερα απ’έξω μικρός και να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου με τις καινούριες ανακαλύψεις, να στήσω ξανά εκείνον το φωσφορίζοντα σκελετό του T-Rex, να ζωγραφίσω, να φτιάξω τηλέφωνα με πλαστικά ποτήρια και σχοινί, να παίξω μπάλα στο τσιμέντο και να γεμίσω πληγές, να παλαβώσω για ώρες μπροστά σε μια οθόνη βλέποντας Tom & Jerry ή Bugs Bunny, να παίξω με εκατομμύρια Legos και να κλάψω πατώντας πάνω σε ένα από αυτά, να διαβάσω το Χωρίς Οικογένεια ξαπλωμένος σε μια κουβέρτα μπροστά σε ένα τζάκι που δεν υπάρχει πλέον και τους Άθλιους ξαπλωμένος πάνω στο χορτάρι ενός χωραφιού που πλέον δε μας ανήκει.
Θέλω να φορώ κοντά παντελονάκια χειμώνα-καλοκαίρι, να ξυπνώ πολύ πρωί μόνο λόγω βαρεμάρας να κάτσω στο κρεβάτι, να κοιμάμαι μόνο όποτε κουραστώ αρκετά, να τρώω γλυκά, έχοντας ανοσία σε τερηδόνες και διαβήτες, να παίζω με το γάτο μου, να μπορώ να πάω όπου θέλω με τα πόδια, να έχω αντοχές για παιχνίδι και τρεχάματα πολλών ωρών, να αγνοώ την έννοια του κλάματος, να βλέπω υγιείς τους ανθρώπους που αγαπώ, να διαβάζω κάθε μέρα Ιούλιο Βερν.
Μα αυτά δε γίνονται. Έχω μεγαλώσει επικίνδυνα. Τα δεδομένα άλλαξαν. Ό,τι είχα χάθηκε.Ό,τι δεν ήθελα ήρθε και με βρήκε. Το μόνο που μένει είναι η καρδιά. Κι αυτή δεν αλλάζει. Θα την έχω μέχρι το τέλος.
Όλα τριγύρω αλλάζουνε
κι όλα τα ίδια μένουν..
κι όλα τα ίδια μένουν..
Πρέπει να προσπαθήσω να πραγματοποιήσω κάποια από όσα θέλω να κάνω, πριν μεγαλώσω. Διότι όταν μεγαλώσω λίγο ακόμα, θα πρέπει να έχω το νου μου να καταφέρω τα υπόλοιπα. Το να κάνεις παιδιά κι αυτά να σου κάνουν εγγόνια, παίρνει χρόνια. Και δυσκολεύει ιδιαίτερα όταν δεν έχεις εκείνη την κυρία ακόμα μαζί σου. Είναι γενικά πολύ δύσκολο.
Μπορεί να μην αξίζει η αναμονή και η προσπάθεια; Μπορεί να είναι όλα απλές υπερβολές; Μπορεί να γράφω ουτοπικούς ρομαντισμούς και να έχω απραγματοποιήσιμες επιθυμίες; Μπορεί να μην υπάρχει νόημα στη ζωή, αφού κάποια στιγμή θα έρθει κι αυτής το τέλος; Μπορεί να είμαστε όλοι κι ο καθένας ένα ακόμα τίποτε, μέσα στα άπειρα τίποτε που αποτελούν το σύμπαν; Μπορεί να μην υπάρχει ούτε και ένας λόγος ύπαρξης για οποιοδήποτε από εμάς;
Βεβαίως και μπορεί.
Ίσως η παραίτηση να ήταν καλύτερη. Ίσως η παράδοση στην καθημερινότητα και τη ρουτίνα να ήταν σωστότερη. Ίσως η αποδοχή της ωμής πραγματικότητας να έφερνε καλύτερα αποτελέσματα. Ίσως η κατάντεια μας σε αδρανή στοιχεία να είχε τη θετική της πλευρά. Ίσως η μηδενική αυτοεκτίμηση μας ως απλών τίποτε να μας έφερνε ένα βήμα πιο κοντά στους εαυτούς μας.
Ποιά να είναι η λύση; Μια αυτοκτονία;
Όλα τριγύρω αλλάζουνε
κι όλα τα ίδια μένουν..
κι όλα τα ίδια μένουν..
Πέρασα αυτό το στάδιο όταν ήμουν ανώριμος.
Από τότε φτιάχνω συνέχεια όνειρα ουτοπικά, κόσμους όμορφους και στιγμές δύσπλαστες και τρέχω. Τρέχω να φτάσω όλα αυτά. Κάποτε κουράζομαι και απλά περπατώ προς αυτά, αλλά δε σταματώ να κινούμαι στη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Άλλοτε παίρνω φόρα και πιάνω ταχύτητες μεγάλες κι όλο τα πλησιάζω. Κι όσο πλησιάζω, τόσο τα αλλάζω. Τα κάνω ακόμα ομορφότερα κι ακόμα πιο απίστευτα και τα βλέπω να ξεμακραίνουν πάλι. Και τότε γεμίζω με καινούρια όρεξη και φρέσκια θέληση για να τρέξω κι άλλο.
Δυστυχώς, τρέχοντας, βλέπω και τις κινήσεις των υπολοίπων. Κάποιοι κάθονται και ξύνονται, κάποιοι όρθιοι σκέφτονται τι να ονειρευτούν, κάποιοι κρατούν σφιχτά τα όνειρα τους και χαμογελούν ευτυχισμένοι, άλλοι τρέχουν χωρίς ορισμένη πορεία, κυνηγώντας όνειρα άλλων ή δικά τους, τα οποία πρόλαβαν να αρπάξουν άλλοι. Κάποιοι περιμένουν έναν ξένο σαν εμένα, να τους παρασύρει στην πορεία του κι άλλους προσπαθώ επίτηδες να παρασύρω, βλέποντας το πόσο όμορφα πράγματα έχτισαν μα δε μπορούν να κυνηγήσουν εξουθενωμένοι καθώς είναι.
Όλα τριγύρω αλλάζουνε
κι όλα τα ίδια μένουν..
κι όλα τα ίδια μένουν..
Είμαστε ένα τίποτε στο σύμπαν, αλλά υπάρχει η δυνατότητα να γίνουμε κάτι. Αν δεν προσπαθήσουμε, θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχαμε. Αν προσπαθήσουμε κι αποτύχουμε, θα έχουμε γίνει ένα παράδειγμα προς μίμηση. Κι αν προσπαθήσουμε και τα καταφέρουμε, θα γίνουμε αθάνατοι, θα γίνουμε ένα κάτι, ριζωμένο σε μια καρδιά, να ποτίζεται από την αγάπη ενός ανθρώπου. Κι αυτό αξίζει κάθε προσπάθεια.
Το παρόν θηρίο ταΐστηκε από αυτό το post.
Μη ρωτήσετε πώς και γιατί.
Ρόκα μου ευχαριστώ.
15 responses to “Τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω”
είπες τα πολλά ωραία…
είμαστεν ένα τίποτε τζαι προσπαθούμε να γίνουμε κάτι. εν χρειάζεται πολλά για να γίνουμε κάτι (ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα…) αλλά πρέπει να το καταλάβουμε.
ό,τι άλλο αποκτήσουμε είναι κέρδος και ευλογία…
we all want the same thing(s)..μετά reality hits us και αυτοσχεδιάζουμε για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε.
Ωραίο το post σου..
υπέροχη ανάρτηση!
τέτοια θέλω να διαβάζω συνέχεια. χαίρομαι που γνώρισα από κοντά και σένα και τον εύρο.
πάω τωρά να του βάλω το ίδιο σχόλιο για τον αστροναύτη του!
οταν το βαλεις μπρος και χρειαστεις βοηθεια με τα lego, στειλε μηνυμα. ξερω να φτιαχνω μεχρι πυρηνικο αντιδραστηρα
Πανεμορφη ανάρτηση..
Ίσως το καλύτερο σου τζαι πιο αισιόδοξο σου ποστ έβερ!!! Απολαυσα το! Πάντα τέτοια! Πολλά που τα "θέλω" σου συμερίζουμε τα.
"για τα είδη φαγητών που θα ετοιμάσουμε για την οικογενειακή συνάντηση"
Για τούτο αν θέλεις βοήθεια λετ μι νόου….Εν η αγαπημένη μου ασχολία!!! 🙂
Καταρχάς ενα συμφωνήσω με την Πρας,πολλά πόσιτιβ ποστ!
Εν ωραία να ξέρεις τι θέλεις να γίνεις που εννα μεγαλώσεις.Ακόμα και αν ξομακρύνεις που τζίνα που εννα ήθελες να έχεις πετύχει τουλάχιστον ξέρεις προς ποιά κατεύθυνση θέλεις να πάεις.
Εγώ εν είμαι έτσι,αλλά διαβάζοντας το ποστ σου (που αλήθεια εν πολλά ωραίο) ξέρω ότι ενεν τούτα που θέλω που τη ζωή μου.Είμαστε πολλά διαφορετικοί τελικά α;
Πάντως εύχουμαι σου το να γίνουν ούλλα και ντον γουόρι αν φαίνουντε ακόμα πολλά μακρινά,εν εισαι τόσο μεγάλος.
exoume paromoia ilikia, je tountes ske4eis kamnw tes jai gw…je en jiame pou me pianei i krisi tou poia eimai pou paw…
euxaristw gia to pikroglyko post sou 🙂
panta ygeia na xoume.
Μα τι όμορφο ποστ… έκαμες μας την καρκιάν μας περιβόλι! Πράγματι εν αισιόδοξο και χαίρομαι που σκέφτεσαι έτσι. Σου εύχομαι να έβρεις σύντομα την Κυρία σου γιατί πιστεύκω ότι τζείνο που λείπει που τη ζωή του κάθε ανθρώπου που εν μόνος του, εν ενας άλλος άνθρωπος που όπως είπες να ακούει τες βλακείες μας τζαι να γελά ή να γκρινιάζουμε για ασήμαντα θέματα ή να περπατούμε πιασμένοι χεράκια απλά…
Εγώ νομίζω ανήκω σε τούτη τη κατηγορία: ''κάποιοι κρατούν σφιχτά τα όνειρα τους και χαμογελούν ευτυχισμένοι'', ευχαριστώ που μου το θύμισες!
Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν(?).
Γράφεις όμορφα και τεκμηριωμένα.
Χαίρομαι να σε διαβάζω.
Φιλιά.
@Nonis: Ευχαριστώ ρε φίλε! Συμφωνώ μαζί σου..
@Rania: Νομίζω πως κανένας εν θέλει ακριβώς το ίδιο με τους άλλους. Απλά είμαστεν συρμένοι μες τα ίδια σκατά, μέσα στα οποία προσπαθούμεν ούλλοι να ανακαλύψουμε τζείνο που γυρεύκουμε νομίζω.. Ευχαριστώ!
@Φινέας: Ευχαριστώ πολλά! Εε, όποτε έχουμεν έτσι εμπνεύσεις, εννα θκιαβάζετε τέθκοια. Μεν δίσετε τον γάρον σας πως ενναν πάντα πουτούτα! Τζιαι εγώ εχάρηκα, αλλά εν κάμνω δηλώσεις που φατσάρουν αποχαιρετηστήριες 😀
@JonKaps: Σε ευχαριστώ πολύ, αγόρι μου! Σίγουρα θα τα βρούμε στη μουσική υπόκρουση των μαθημάτων πάντως 🙂
@kaisi: Ευχαριστώ πολλά, φρουτένια!
@Πρας: Κάποτε κάμνω το λάθος να γίνουμαι νάκκον αισιόδοξος, έτσι για να σπάζει η μονοτονία 🙂 Χαίρομαι που σου άρεσεν, δόχτωρ.. Εννα σε έχω στα υπ'όψιν όταν φτάσει το πλήρωμαν του χρόνου! Να'σαι καλά!
@marilou: Κατ'αρχάς χαροποιεί με ιδιαίτερα το ότι σου άρεσεν το κείμενο! Δεύτερο, εννοείται πως είμαστεν διαφορετικοί, εν θα υπήρχε νόημα αν ήμασταν όμοιοι. Τζιαι ως εκ τούτου, ο καθένας θέλει άλλα πράματα τζιαι θκιαλέει άλλους δρόμους για να τα πετύχει ή να τα εύρει. Ευχαριστώ για τες ευχές. Για μερικά πράματα είναι too late, αλλά για τα υπόλοιπα (ελπίζω πως) θα προσπαθήσω όσο μπορώ!
@roam365: Καλωσόρισες! Πρέπει να εύρουμεν χρόνο να κάμουμεν όσα εν επρολάβαμεν ως τωρά.. Το "γλυκανάλατο" εν η πιο κοντινή λέξη στη δική μου ερμηνεία του κειμένου 🙂 Υγείαν πάντα..
@Ρόκα: Άρεσε σου τζιαι σένα; Χαίρομαι 🙂 Εν κάτι τόσον απλό όσο ένας άνθρωπος που τα δισεκατομμύρια που υπάρχουν που στο τέλος εννα κάμει τη διαφορά, ναι. Αν ανήκεις σε τζείνη την κατηγορία τζιαι δεις την απάντηση μου, σκέφτου αν δε θα είshεν ενδιαφέρον, αφού χαρείς τούτα που κρατάς, να κυνηγήσεις τζι'άλλα, να μπεις στο ριψοκίνδυνο δρόμο της αναζήτησης άλλων ονείρων ή απλά να ξαπολύσεις τούτα που κρατάς τζιαι να τα ξαναβάλεις του βούρου.. Να'σαι καλά.
@Venus on fire: Ναι, όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Και είμαι απόλυτα σίγουρος. Κι αυτό είναι ταυτόχρονα απαισιόδοξο και αισιόδοξο.. Γράφω όπως μου βγαίνουν και χαίρομαι που με διαβάζεις κι εσύ και οι υπόλοιποι! Φιλιά και σε σένα!
Ευχαριστώ όλους..
Πήτερ , ααχχ Πήτερ.
Προσπαθούμε ξιπροσπαθούμε Πήτερ στον ίδιο παρονομαστή είμαστε πάντα.
Είπες το τζιε στο ππόστ για τα γενέθλια σου Πήτερ
The sun is the same in a relative way but you're older.
Έλα Πήτερ ανέβα,αήστα πανιά για τον τζιερό που εννά σιεζεις πάνω σου, μεν είσαι τέλεια παννί.
Μεν σταματάς Πήτερ, μεν βουράς Πήτερ, μεν κλαίεις τον χαμένο χρόνο Πήτερ , μεν γυρεύκεις να τα προλάβεις ούλλα Πήτερ. Απόλαυσε Πητερ, Ανασκεύασε, Αναθεώρησε, Αυτοκαταστράφου, Αναγεννήσου, Αναδιοργανώθου, ΑΠΟΛΑΥΣΕ
Εν λλία που αθθυμάσε Πήτερ, πολλά λλία.
Είναι αναμφίβολα ό,τι πιο όμορφο έχεις γράψει (κατά την ταπεινή μου πάντοτε γνώμη) και ανάμεσα στα πιο όμορφα ποστς που έχω διαβάσει ποτέ μου. Χαίρομαι που σε γνώρισα προσωπικά και χαίρομαι ακόμα πιο πολύ που ταιριάζουν τα "θέλω" μας…
Keep it up, dude 🙂
@Ανώνυμος: Καρτερώ να μου αποκαλυφτείς.. Εν λλία που αθθυμούμαι, όντως.
@Invictus: Η γνώμη σου εν πολλά σημαντική τζιαι σένα ρε φίλε, διότι είσαι μες τους ανθρώπους (των blogs) που εκτιμώ ιδιαίτερα τζιαι συμπαθώ. Γι'αυτόν ευκαριστώ σου πολλά πολλά για τα καλά σου λόγια 🙂
γεια… ευχαριστώ…