Σήμερα γύρισα σπίτι από τη δουλειά κι αντίκρισα κάτι ασυνήθιστο. Κανένας από την πολυμελή οικογένεια δεν ήταν στο σπίτι. Αντιθέτως, η μόνη που με περίμενε ήταν μια πανέμορφη, μικροκαμωμένη (κατά τα φαινόμενα) σκύλα, ξαπλωμένη αναπαυτικά σε κάτι μαξιλάρια. Ήταν ολόγυμνη, αν εξαιρέσει κανείς το μενταγιόν που φορούσε στο λαιμό κι έγραφε το όνομα της. Φαινόταν βαριεστημένη, λες και περίμενε πολλές ώρες. Μπήκα στο σπίτι, δήθεν αδιάφορος, μα μόλις πέρασα από δίπλα της με κοίταξε με βλέμμα σπινθηροβόλο. Ταυτόχρονα έκανε μια κίνηση ματ: έγειρε προκλητικά ανάσκελα, ανοίγοντας τα πόδια και προτάσσοντας τα μικρά και σφριγηλά στήθη της, προσκαλώντας με να παίξω μαζί τους και μαζί της. Έβγαλε παιχνιδιάρικα τη γλώσσα της και τρεμόπαιξε τα μάτια της. Δεν είχα περιθώρια για περαιτέρω αδιαφορία. Πλησίασα παρά την κούραση μου κι αφού είχα αφήσει τα πράγματα μου στο τραπέζι.

Ήταν εκεί, ξαπλωμένη μέσα στο ευρύχωρο, αυτοσχέδιο “κλουβάκι” της, πάνω στα μαξιλαράκια όπου κοιμάται. Η σκυλίτσα του αδερφού μου ήταν η μόνη που έμεινε σπίτι για να με υποδεχθεί, καθώς οι υπόλοιποι είχαν δουλειές εκτός.

Ονομάζεται Julie, έχει άσπρο χρώμα με καφετιές κηλίδες και πλούσιο τρίχωμα, σαν κι εμένα. Εντάξει, το δικό της είναι λιγότερο πλούσιο. Έκλεισε τον πρώτο της (ανθρώπινο) χρόνο χτες και, όποτε την πλησιάσω, παίρνει τη στάση που σας περιέγραψα πιο πάνω. Σκοπός της, φυσικά, είναι να τη χαϊδέψω στα βυζάκια της, την κοιλίτσα και το θώρακα. Μόλις την αγγίζω, παλαβώνει, εκστασιάζεται, ηδονίζεται, βιώνει πολλαπλούς οργασμούς. Δεν κινείται καθόλου. Περιορίζεται στο να απολαύσει το χαΐδεμα που της προσφέρω.

Τι όμορφος τρόπος για να σε ευχαριστήσει κάποιος. Η ικανοποίηση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. Ούτε ψεύτικα ‘ευχαριστώ’, ούτε κρύες χειραψίες, ούτε υποκριτικά δάκρυα ευγνωμοσύνης. Η ειλικρινέστερη έκφραση ευχαριστίας, είναι αυτή που δεν ακούγεται. Νομίζω. Και γι’αυτόν ακριβώς το λόγο, όσο κουρασμένος κι αν είμαι, όσες σκοτούρες κι αν έχω, όποτε με προσκαλεί η Julie στα απόκρυφα της, αποδέχομαι την πρόσκληση και προσφέρω τις υπηρεσίες μου. Κι έχω το καλύτερο αντάλλαγμα.

Επιπλέον, με κάνει να νιώθω πολύ ιδιαίτερος. Για τον καθένα έχει μια αντιμετώπιση. Μόλις δει τη γιαγιά, κουνάει το κωλαράκι της σα μανιακή, επειδή η γιαγιά τής δείχνει πολλή αγάπη. Άλλους τους γλείφει στο πρόσωπο, άλλους τους γαυγίζει φιλικά. Μόνο εμένα, όμως, προσκαλεί στο πιο ζεστό και προσωπικό της σημείο. Μόνο εμένα από τα 8-9 άτομα που γνωρίζει και συναντά συχνότατα. Μέγιστη τιμή. Πώς να την αρνηθώ;

Σήμερα στη δουλειά έκανα τις συνηθισμένες μου σκέψεις. Σκέψεις περί παντός επιστητού. Μου φαίνεται πως φιλοσοφώ υπερβολικά τα πάντα (όχι τα κοάλα). Κι έρχομαι σπίτι και συναντώ αυτή την κατάσταση. Και θυμήθηκα εκείνες τις προηγούμενες σκέψεις. Κι εκεί που τη χαΐδευα κι εκείνη είχε χάσει τον εαυτό της μέσα στην έκσταση, της το είπα. Της είπα πόσο τη ζηλεύω. Πόσο θα ήθελα να ήμουν κι εγώ ένα απλό ζώο. Σκύλος ή λιοντάρι. Βόας ή ινδικό χοιρίδιο. Μέδουσα ή γύπας. Κουνούπι ή γαλάζια φάλαινα. Δεινόνυχας ή αρχαιοπτέρυξ. Ούτε να σκέφτομαι. Ούτε να προβληματίζομαι. Ούτε να μιλώ. Ούτε να χρειάζεται να καταλαβαίνω όσα ακούω ή μου λένε.