Κυριακή του Πάσχα. Είμαστε σε (ένα πολύ ήπιο και φρόνιμο, σε σχέση με τα συνηθισμένα) bachelor party και τα πίνουμε. Ο γράφων αρκούδος, μη όντας ο φανατικότερος λάτρης του ποτού, γίνεται σύντομα ‘καλά’. Το παρόν post βασίζεται κυρίως σε σημειώσεις που κράτησα μόλις επέστρεψα (σώος και αβλαβής, κόντρα στα προγνωστικά μου) για να μην ξεχάσω μέχρι το επόμενο πρωί. Φροντίστε να έχετε μια sickbag κοντά σας για παν ενδεχόμενο.

Δε θα περιγράψω ολόκληρο το βράδυ. Σκοπός είναι η καταγραφή των σκέψεων και των γεγονότων που συνόδευσαν την (όχι και τόσο, για τους άλλους) υπερβολική κατανάλωση αλκοόλης, όπως τα σκεφτόμουν και τα είδα εκείνες ακριβώς τις στιγμές.

Σημειωτέον πως μιλάμε για μουσική σκηνή με ζωντανή ελληνική ποιοτική μουσική. Όσοι νόμισαν, έστω και για μια στιγμή, ότι αναφερόμουν σε club, ας σταματήσουν να διαβάζουν αυτό και να πάνε να (ξανα)διαβάσουν αυτό.

Η παρέα σας δεν είχε γυναίκες -bachelor είπαμε πως κάναμε- οπόταν, μετά από μερικά ποτάκια ξεκινάς να μιλάς σε όσες άγνωστες δρουν εντός του βεληνεκούς σου. Εννοείται πως αυτά που τους λες δεν έχουν καμιά σοβαρότητα ή λογική, αλλά who cares? Πριν από τα ποτάκια, θα ντρεπόσουν, θα βαριόσουν, θα μετάνιωνες διότι η φάτσα της μιας είναι λίγο ομορφότερη από τη δεξιά σου μασχάλη μετά από αγώνα futsal στις 20 Ιουλίου και ο κώλος της άλλης διαγωνίζεται το nutsack σου για την ανάδειξη του Βασιλιά της Χαλαρότητας. Τώρα όμως, δεν πειράζει. Το κάνεις χωρίς ενδοιασμούς. Σίγουρα δε θα σε παρεξηγήσουν. Μάλιστα έχεις την εντύπωση πως και να τις χαϊδέψεις όλες, δε θα πειραχτούν. Μη σου πω πως θα τους αρέσει κιόλας!

Στη συνέχεια πρέπει να πας για κατούρημα. Θα κατουρήσεις. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Έτσι, προτιμάς να το κάνεις στην τουαλέτα, παρά στο τραπέζι όπου κάθεσαι, παρόλο που είναι αρκετά πιο βολικά εκεί. Στο δρόμο προς την Ιθάκη τουαλέτα, θα χαϊδέψεις τρυφερά στο χέρι όποιον ή όποια σου κλείνει το δρόμο, λέγοντας και κάτι ακαταλαβίστικο -δεν υπάρχει πρόβλημα, ποιός θα σε ακούσει πάνω από τη μουσική;- και θα κάνεις πλάκα με όσους βρίσκονται στην ουρά για κατούρημα. Εκείνη τη νύχτα, το αστείο αφορούσε στο μικρό μέγεθος του δωματίου WC και, όπως φαίνεται, όλοι όσοι περιμέναμε, το βρίσκαμε αρκετά ενδιαφέρον θέμα προς συζήτηση. Κατά κάποιον τρόπο ήμασταν αναγκασμένοι να σκεφτούμε έτσι, διότι αν σκεφτόμασταν τα λίτρα νερού περιέχοντος διαλυμένες άχρηστες ουσίες, τα οποία ανέμεναν καρτερικά στις ουροδόχους κύστεις μας, το πιθανότερο είναι να έκαναν την ηρωική τους έξοδο πρόωρα.

Το κατούρημα σού προσφέρει την απόλυτα λυτρωτική έκσταση της ανακούφισης. Είσαι σίγουρος, πλέον, ότι θα συνεχίσεις να ζεις. Μετά από ένα γρήγορο τσεκάρισμα για πιθανό βρέξιμο των παντελονιών σου και του περιβάλλοντος χώρου του WC, επιβεβαιώνεις την ικανότητα σου στο σημάδι και δίνεις τη θέση σου στον επόμενο στην ουρά.

Επιστρέφοντας στο τραπέζι, κι αφού έχεις ήδη παραπατήσει μερικές φορές, βρίσκεις τους υπόλοιπους σε τρελά κέφια. Είσαι σίγουρος πως έχουν μεθύσει όλοι. Εσύ, βέβαια, θεωρείς πως παραμένεις νηφάλιος ακόμα. Ασχέτως αν θες να ξαναπάς για κατούρημα επειγόντως.

Οι ζωντανοί μουσικοί (ποιητική αηδία) παίζουν τώρα τραγούδια που δε γνωρίζεις, όμως αυτό δε σε πτοεί. Χειροκροτάς, παρακινείς τους άλλους να χορέψουν και συνεχίζεις να πίνεις. Τι άλλο να κάνεις για να μη δείχνεις εκτός τόπου και χρόνου;
Η ώρα περνά και φτάνει η στιγμή της αποχώρησης. Εκείνη τη στιγμή, αν σου έδιναν μολύβι και χαρτί, θα αδυνατούσες να ζωγραφίσεις κάτι που να θυμίζει, έστω, ευθεία γραμμή. Κι όμως, θα οδηγήσεις ένα μισάωρο μέχρι να (και αν) πας σπίτι σου. Στην έξοδο και πάνω στο γρασίδι εντοπίζεις τον ένα από την παρέα που είχε πάει για κατούρημα πριν κάνα 20λεπτο χωρίς να έχει επιστρέψει. Είναι ξαπλωμένος κάτω με ανοικτό το πουκάμισο και μια χαζοχαρούμενη έκφραση στο πρόσωπο. Παρατηρεί έκθαμβος τον έναστρο ουράνιο θόλο και με τα χέρια του εκτεταμένα προσπαθεί να αγκαλιάσει όλο το σύμπαν. Ή, για να το πούμε απλότερα, είναι τύφλα κι έπεσε κάτω για να σταματήσει το παραπάτημα. Δεν ξέρεις αν αυτό σε κάνει κακό άνθρωπο, αλλά σκέφτεσαι πως, τουλάχιστον, δεν κατάντησες έτσι αυτή τη νύχτα. Βέβαια, ήταν πιθανό λίγο αργότερα να κατέληγες σε αντίστοιχη στάση, αλλά χωρίς τη χαζοχαρούμενη έκφραση στο πρόσωπο, σε κάποιο χαντάκι ή στη μέση του δρόμου.

Όπως και να’χει, μπαίνεις στο αυτοκίνητο και ξεκινάς. Σε λίγο αντιλαμβάνεσαι πως οδηγάς πότε αργά και πότε γρήγορα. Αυτοχαστουκίζεσαι για να σε ξυπνήσεις. Στο ράδιο έχεις βάλει να παίζει (μέσω του mp3 player) κάτι δυνατό μπας και σε κρατήσει ξύπνιο. Συγκεκριμένα το Workhorse από Mastodon και το Une Saison En Enfer από The Ocean, ανάμεσα σε άλλα που δε θυμόμουν όταν επέστρεψα για να καταγράψω. Η ένταση της μουσικής πάντα ήταν σε υψηλά επίπεδα στο αυτοκίνητο σου, αλλά τη συγκεκριμένη νύχτα, έσπασες τα ρεκόρ. Συνήθως το πας μέχρι το 40, το οποίο μπορεί να κουφάνει (σε συνδιασμό με τις κατσαρολιές που ακούς) κάποιον εντός του αυτοκινήτου. Τώρα, όμως, το έχεις στο 50 και παραπονιέσαι στον εαυτό σου πως δεν ακούς! Συνεχίζεις να αυτοχαστουκίζεσαι σε τακτά διαστήματα. Σε δρόμους διπλής κατεύθυνσης, προσπερνάς χωρίς να ζυγίσεις δεύτερη φορά τα δεδομένα για να σιγουρευτείς ότι μπορείς να το κάνεις.

Μ’αυτά και μ’αυτά, φτάνεις στο σπίτι. Νομίζεις πως τέλειωσε η περιπέτεια; Κάνεις λάθος! Χρειάζεσαι 38 δευτερόλεπτα μέχρι να καταφέρεις να κλειδώσεις το αυτοκίνητο, 76 δευτερόλεπτα μέχρι να ξεκλειδώσεις και να ξανακλειδώσεις την πόρτα του σπιτιού και 25 βήματα περισσότερα από το συνηθισμένο στη διαδρομή μέχρι το δωμάτιο σου. Κάθεσαι στο κρεβάτι με το κεφάλι στα χέρια και νομίζεις πως νιώθεις την κίνηση των τεκτονικών πλακών της γης κάτω από τα πόδια σου. Αποφασίζεις να κρατήσεις σημειώσεις για να μπορέσεις να γράψεις αργότερα ένα κείμενο (αυτό που διαβάζετε τώρα ρε βλαμμένα!) για να πεις στον κόσμο τα κατορθώματα σου, αλλά ξεχνάς γράμματα. Επιπλέον δεν καταλαβαίνεις ούτε εσύ ο ίδιος τα γράμματα σου. Είσαι σίγουρος πως όταν έρθει η ώρα να γράψεις το κείμενο, οι σημειώσεις θα χρειαστούν αποκρυπτογράφηση! Τέλος, μετά τις σημειώσεις, η προσπάθεια για κλείσιμο του στυλό, διαρκεί γύρω στα 12 δευτερόλεπτα.

Η επόμενη κίνηση σου είναι να μπεις στο inout.gr και να γράψεις με κεφαλαία γράμματα και πολλή περηφάνεια στο shoutbox:

Δείτε την ώρα στο shoutbox. 4:29.

Την επόμενη μέρα πρέπει να ξυπνήσεις στις 8 και να πας στο γήπεδο του δημοτικού σχολείου του χωριού σου για το καθιερωμένο πασχαλιάτικο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου 7-a-side, στο οποίο λαμβάνεις μέρος. Και δε θα φοράς ούτε τα γυαλιά σου. Φαντάσου πόσο ρεζίλι θα γίνεις μετά από τέτοιο hangover, κάμποση μυωπία και μια φωνή που νομίζεις πως προέρχεται από τραβέστα που μόλις έκανε γαργάρα τα υγρά σκουρόχρωμου, βαρβάτου, προικισμένου αρσενικού. Τυφλός, μεθυσμένος και βραχνός τερματοφύλακας. Ντάξει, στο τέλος αποδείχτηκε πως είχες άδικο. Η ομάδα σου πήρε την τρίτη θέση, κερδίζοντας στο μικρό τελικό στα penalties τους αντιπάλους. Ήρωας του αγώνα εσύ, αφού έδωσες τη νίκη στην ομάδα αποκρούοντας ένα penalty! Τυφλός, μεθυσμένος και βραχνός τερματοφύλακας χαρίζει την τρίτη θέση στην ομάδα του!

Happy end? Δε θα το έλεγα, αλλά who cares! Στην κατάσταση που ήμασταν εκείνες τις μέρες δε μας ένοιαξε και πολύ. Περάσαμε ωραία και βγήκαμε αλώβητοι και νικητές. Μια χαρά..

Υ.Γ.: Σόρι για την καθυστερημένη ενημέρωση. Αφού πέρασαν κάμποσες μέρες σκεφτόμουν να το παρατήσω εντελώς, αλλά δε γινόταν αυτό, διότι το είχα υποσχεθεί σε ανθρώπους. Οπόταν, ορίστε! Γελάστε ελεύθερα εις βάρος μου 🙂