Καλώς ή κακώς είμαι από κείνους που δίνουν τεράστια σημασία σε κείνα τα μικρά μικρά της ζωής: μπορεί μια μικροσκοπική λεπτομέρεια να μου φτιάξει τη μέρα και μια άλλη λεπτομέρεια, του ιδίου μεγέθους, να μου χαλάσει τη διάθεση για πολύ καιρό. Και έχω την πεποίθηση ότι αυτά τα μικρά παίζουν για όλους κάποιο ρόλο, έστω και μικρότερο από όσο για μένα. Γι’αυτό προσπαθώ, όσο μπορώ, να δημιουργώ τέτοιες στιγμές για τους ανθρώπους που αγαπώ.
Μόλις ξύπνησα σήμερα το πρωί, συνειδητοποίησα ότι με το σωστό προγραμματισμό, θα μπορούσα να δημιουργήσω μια τέτοια στιγμή για τον άνθρωπο που αγαπώ περισσότερο στον κόσμο και ταυτόχρονα για μένα.
Ετοιμάστηκα και είχα ήδη μισή ώρα στη διάθεση μου, πριν την ώρα που έπρεπε να ξεκινήσω για δουλειά. Έκανα μια κλήση σε ένα αριθμό σταθερού. Στο σπίτι δίπλα ακριβώς από το δικό μας.
-Ναι, παρακαλώ;
-Ναι, η κυρία Twistedία;
-Η ίδια..
-Κυρία Twistedία, έχετε ψωμί στο σπίτι σας;
-Ναι, πολύ. Κάτι είχε αρχίσει να υποψιάζεται..
-Έχετε και βούτυρο;
-Έχουμε. Με κατάλαβε και ένιωθα να μου μιλά χαμογελώντας.
-Και τυρί;
-Και τυρί.
-Και μιαν παλιά καπηριέρα, σπασμένη, αλλά που να δουλεύει ακόμα;
-Ναι..
-Έχετε και ρεύμα στο σπίτι σας, κυρία Twistedία;
-Βέβαια έχουμε.
-Εντάξει, άγια*, κάμε καπηρούες* τζιαι έρκουμαι σε λλίο!
-Χαχα, καλά, γιε μου. Μα εκόψαν σας το ρεύμα;
Η γιαγιά μου είναι ο αγαπημένος μου άνθρωπος στον κόσμο. Με τον παππού μου μένουν ακριβώς δίπλα μας. Κάθε πρωί, πριν φύγω για τη δουλειά, τους καλημερίζω και τους αποχαιρετώ. Συνήθως έχουν έτοιμες τις καπηρούες, αλλά δε μπορώ να κάτσω, διότι πάντα βιάζομαι. Το πολύ πολύ να πάρω μισή για το δρόμο. Μετά έρχομαι στην αυλή μας, παίρνω το αυτοκίνητο και ξεκινώ για δουλειά. Ο δρόμος μου περνά μπροστά από τη δική τους αυλή και η γιαγιά μου με περιμένει πάντα στην πόρτα της για να με ξαναχαιρετήσει το δευτερόλεπτο που θα περνώ από μπροστά της. Γυρίζω το κεφάλι μου στα αριστερά, απλώνω το χέρι μου και τη χαιρετώ. Αμέσως μετά, έρχεται στο νου μου η μέρα που θα γυρίσω και δε θα είναι εκεί και συννεφιάζει το βλέμμα μου..
Προς το παρόν, όμως, την έχω και τη χαίρομαι και τη λατρεύω και με λατρεύει. Και ξέρω ότι λατρεύει να με περιποιείται και εγώ λατρεύω να τη βλέπω να το ευχαριστιέται. Είμαι σίγουρος ότι σήμερα το ευχαριστήθηκε όσο κι εγώ.
*άγια: κλητική του γιαγιά στην κυπριακή
*καπηρούες: υποκοριστικό του καπήρες, οι οποίες είναι οι φρυγανιές
Και για το τέλος, μια φωτογραφία που τράβηξα προχτές με ένα Sony Ericsson Xperia Arc S. Έχει τίτλο “Το Πιο Σημαντικό Σπίτι Στο Σύμπαν“. Κάνετε μόνοι σας το συσχετισμό.
14 responses to “Epic Morning”
Μανα μου ρε! Εν έσhει καλύτερο πράμα που να καμνεις την γιαγιά σου χαρουμενη…Να ξυπνας καθε μερα 10 λεπτα τζαι να κάθεσαι μαζι τους το πρωι 🙂 Ρωτα μας τζαι εμας που τες εχάσαμεν πολλά νωρίς τες γιαγιάδες.
Aw:-) na ti sheresai!
(Epethimisa th diki mou, god rest her soul)
Μεν σκέφτεσαι τι πρόκειτε να γίνει στο (μακάρι μακρινό) μέλλον. Ζήσε όσες παραπάνω στιγμές μπόρεις μαζί της, χάρου την ως τζιαμέ που εν πάει τζιαι εν τούτα που μας μινήσκουν..
Οι αναμνήσεις..
Μα ενεν μικρό πράμα να τρώεις πρόγευμα με τους παππούδες σου, εν όπως το είπες. Επικό!
Εγώ φέτος τις γιορτές έπαιξα χαρτιά με τον παππού μου, είπε μου τζίολας πως 'παίζω καλό χαρτί'. Νομίζω μόνο για τούτο εμπήκαν στο πάνθεον τούτες οι γιορτές.
Απλά συγκινημένη για πολλούς λόγους.
ahhh
φοβερό ποστ τζιαι φωτογραφία
ούλλες οι γιαγιάες τζιαι οι παππούδες εν το κάτι άλλο. Του καθένα μας οι δικοί του εν μοναδικοί.
Να τους χαίρεσαι γιατί εν τζίνοι που ένει, τζιαι όι γιατί εν κοντά στο θάνατο.
Τζιαι φρόντισε να έσιεις κάθε μέρα έτσι epic mornings 🙂 Τζιαι ξύπνα τζιαι λλίο πιο γλίορα να κόφκεις τζιαι μια κουβέντα μαζίν τους όπως είπεν τζιαι η πρασινάδα.
ναι τους αφιερώνεις χρόνο γιατί ο χρόνος τους μαζί μας είναι περιορισμένος και πρέπει να κάμνεις value το κάθε δευτερόλεπτο…
να σιέρεσαι τους δικούς σου…. 🙂
η φωτογραφία πολλά ωραία…
Να τους χαίρεσαι όσο μπορείς…
φιλιά καλό μου παιδί
ΤΤ μου, τι μου θυμιζεις τωρα! Εχασα τους τζαι τους τεσσερεις 🙁
Να τους σχαιρεσαι οσον τους εσχεις!
Πολλα ωραια η φωτο!
Πήτερ για εμετάνωσες τζιε εν θα έπιανες το Xperia τελικά νάμπου έγινε?
Δήλαδη Πήτερ σκοτεινιάζει το βλέμμα σου άμαν φέφκεις πόσσω?
Do your demons – do they ever let you go
When you've tried – do they hide -deep inside
Is it someone that you know
You're a picture – just an image caught in time
We're a lie – you and I
We're words without a rhyme
Το τραγούδι που έβαλε πάντα φέρνει μου στο νού τούτο το τραγούδι. Πρέπει να έσχει subliminal μηνύματα. Γκουντ ντέη Πήτερ.
ααααχαχαχαχα EPIC!! xD Τούτη εν η πραγματική ζωή ρε φίλε…λεπτομέρειες που εν θα ξηάσεις ποττέ..!
Ομορφιές!! 🙂
@everyone: Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και εύχομαι σε όσους τους έχουν ακόμα, να μπορούν να περνούν πολλές στιγμές μαζί τους διότι είναι πολύτιμοι άνθρωποι. Όσοι τους χάσατε, ελπίζω να έχετε τέτοιες στιγμές για να τους θυμάστε. Και όσοι θα γίνετε σύντομα ή γίνατε ήδη παππούδες και γιαγιάδες (Φουλάρα μου!) φροντίστε να χαρίσετε σε αυτά τα παιδιά ό,τι καλύτερο μπορείτε!