Φορούσα το στενό, σκούρο blue-jean μου και μια ροζ μπλούζα, η οποία ήταν sexy χωρίς να είναι προκλητική και πολύ αποκαλυπτική. Τα καλοκαιρινά σανδάλια μου ήταν περσινά, όμως δεν τους φαινόταν. Είχα μερικά από τα μακριά, καστανά μαλλιά μου σε έναν ψηλό κότσο και τα υπόλοιπα ελεύθερα έπεφταν στους ώμους μου. Δε μπορώ να πω ότι είχα ετοιμαστεί ιδιαίτερα. Η εμφάνιση μου ήταν απλά καθημερινή, αλλά προσεγμένη. Άλλωστε δε χρειαζόταν κάτι περισσότερο ο χώρος που θα πήγαινα.

Έξω από το κατάστημα, ο χώρος στάθμευσης ήταν σχεδόν γεμάτος με προχειροπαρκαρισμένα αυτοκίνητα. Άφησα και το δικό μου όπως να’ναι και προχώρησα προς την πόρτα, από την οποία έφευγε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων.

Μπήκα μέσα. Το κατάστημα έσφυζε από ζωή. Μικροί και μεγάλοι – και πιο μεγάλοι. Ο καθένας έλεγε τα δικά του, οι μεγάλοι προσπαθώντας να συνεννοηθούν αναμεταξύ τους και οι μικροί ζητώντας την προσοχή των μεγάλων. Κι όμως, μέσα σε αυτή τη μεζούρα χάους, ήταν συγκεκριμένο εκείνο που τράβηξε πρώτο την προσοχή μου. Ήταν ένα κινούμενο βλέμμα, αριστερά στο βάθος.

Τον είδα που με είδε. Κινήθηκε, όμως δεν ήρθε προς εμένα. Κρατούσε κάτι και πήγε προς ένα συνοφρυωμένο ηλικιωμένο. Συνέχισε να με κοιτάζει για τα επόμενα τρία του βήματα κι έκανα το ίδιο, καθώς προχωρούσα προς ένα συνάδελφο του που δεν ήταν απασχολημένος. Δεν ξέρω γιατί του χαμογέλασα και ίσως την ίδια απορία να είχε και ο ίδιος αμέσως μετά που μου χαμογέλασε ως απάντηση.

Γύρισε προς τον πελάτη του κι απελευθερώθηκα από το βλέμμα του. Μπόρεσα τότε να τον παρατηρήσω για λίγο. Δεν ήταν κάτι σπουδαίο. Μελαχροινός, κανονικού ύψους. Σίγουρα είχε περίσσευμα κιλών, αλλά μπορούσε να μπει και στην κατηγορία των γεροδεμένων, αν δεν ήθελες να πεις κάτι που ίσως τον προσέβαλλε. Τα μαλλιά του δεν ήταν μακριά, όμως ήταν εμφανώς ακούρευτος. Φορούσε γυαλιά, τα οποία δεν είχα προσέξει από την αρχή. Αμέσως μετά το κάτω χείλος του, ξεκινούσε ένα μουσάκι, που κρεμόταν πάνω από το πηγούνι του. Η στολή του, που αποτελείτο από μπλούζα της εταιρείας και jean παντελόνι, συνοδευόταν από ένα ζευγάρι μαύρα espadrilles. Δεν ήταν κάτι σπουδαίο, αλλά το βλέμμα του είχε μαγνητικές ιδιότητες. Και, κάποτε, αυτό είναι αρκετό.

Είχα ήδη φτάσει στο συνάδελφο του κι έπρεπε να του πω το πρόβλημα που αντιμετώπιζα – το λόγο δηλαδή που είχα πάει εκεί εξ αρχής. Μετά που του εξήγησα την κατάσταση, πήγε να βρει κάτι για να με βοηθήσει και κοίταξα προς την πλευρά που είχα δει τον άλλο τελευταία φορά. Είχε ξεμπερδέψει με το συνοφρυωμένο ηλικιωμένο και τώρα εξυπηρετούσε ένα παιδί πιο κοντά στο σημείο που βρισκόμουν. Με κοίταζε ανά τακτά διαστήματα, ακόμα κι όταν εξηγούσε στον πελάτη. Μιλούσε σε κείνον, αλλά έβλεπε εμένα. Κρατήθηκα να μην του ξαναχαμογελάσω και γύρισα πάλι προς επίλυση του προβλήματος μου με τον τύπο που με βοηθούσε.

Προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε. Ενώ είχα το μυαλό μου στο γυαλάκια με το sexy μουσάκι, παράλληλα θύμωνα με το συνάδελφο του, ο οποίος μου έλεγε τις συνηθισμένες δικαιολογίες των εταιρειών περί θεμάτων εγγύησης και ευθύνης του χρήστη. Όσο και να θύμωνα, έπρεπε να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Θα με περνούσαν και οι δυο τους για άλλη μια περίπτωση ανθρώπου που κάνει το “ο πελάτης έχει πάντα δίκιο” το modus vivendi του.

Αντιλήφθηκα ότι ο κόσμος είχε εξαφανιστεί από το κατάστημα. Είχαμε μείνει οι τέσσερεις μας. Εγώ και οι τρεις υπάλληλοι. Ο ένας, που δεν είχα δει τόσην ώρα, αποφάσισε να ασχοληθεί με κάτι στον ηλεκτρονικό υπολογιστή του, ο άλλος προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι δε μπορούσε να γίνει κάτι με το πρόβλημα μου και ο άλλος στεκόταν στη γωνιά και, ακουμπώντας την πλάτη του στον τοίχο, παρακολουθούσε τη συζήτηση μας. Πρόσεξα ένα μικρό μειδίαμα πάνω από το μουσάκι του και ηρέμησα κάπως.

Τελικά πλησίασε, κάτι είπε με το συνάδελφο του, εκείνος συμφώνησε και μου ανακοίνωσαν ότι θα κρατούσαν κοντά τους το αντικείμενο του προβλήματος μου και θα το έβλεπαν από βδομάδας όταν δε θα είχαν τόσο πολύ κόσμο να τους απασχολεί. Η κίνηση που έκανε, έστειλε το άρωμα του στα ρουθούνια μου – μύριζε καταπληκτικά και του ταίριαζε! Του χαμογέλασα και ο συνάδελφος του τον κοίταξε όλο απορία. Τους ευχαρίστησα κι έφυγα.

Με απόλυτη βεβαιότητα μπορώ να πω ότι έμειναν να με κοιτάζουν καθώς έφευγα. Σίγουρα θαύμασαν ανενόχλητοι τις καμπύλες μου, όπως διαγράφονταν από το jean που φορούσα και τη στενή ροζ μπλούζα. Βγαίνοντας από την πόρτα, είδα στην αντανάκλαση στο αυτοκίνητο μου το γεροδεμένο παιδί με το μουσάκι να υψώνει τα χέρια του προς τα πάνω. Ελπίζω να δόξαζε το Θεό που δημιούργησε πλάσματα ομορφιάς σαν τη δική μου και όχι να του παραπονιόταν για τις ιδιοτροπίες μου.

Ελπίζω να είναι εκεί και την επόμενη βδομάδα που θα ξαναπάω. Κι αν δεν έχει διορθωθεί το πρόβλημα, μικρό το κακό..