Ποιός εν ο πιο προσωπικός μου χώρος; Ποιός εν ο τόπος στον οποίο νιώθω τη μεγαλύτερη ασφάλεια; Ποιός εν ο πραγματικά ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ χώρος, στον οποίο είμαι Βασιλιάς, του οποίου κάθε γωνιά ξέρω την π’ όξω τζιαι νεκατωτά, στον οποίο περνώ τες πιο πολλές μου ώρες, στον οποίο πάω να κλάψω με την ησυχία μου, στον οποίο νιώθω άτρωτος; Έννεν το υπνοδωμάτιο μου; Εν ισχύει για πολλούς που εμάς τούτο; Τζιαι πολλά παραπάνω που τη στιγμή που τζοιμούμαι μέσα του που τον τζιαιρό που θυμούμαι τον εαυτό μου.
Τζιαι εσκέφτουμουν πόσο σκατόκωλος ήμουν πέρσι τον Απρίλη, που εγλίτωσα που έτσι πράμα. Τζιαι εστεναχωρκούμουν που έχασα το Primera μου. Ακόμα αγαπώ το τζιαι λείπει μου.
Ε, μετά ήρταμεν σπίτι τζιαι όταν ενύχτωσεν αρκετά, επήαμεν για ύπνο. Τζιαι τότε έγινε.
Επέρασε μισή ώρα που τότε που έππεσα. Ήταν ακριβώς μεσάνυχτα. Ήμουν έτοιμος να τζοιμηθώ. Ήμουν σε τζείνο το στάδιο που κλείεις τα μμάθκια σου τζιαι θωρείς ότι ππέφτεις που κάπου τζιαι πετάσσεσαι ίσια πάνω αγκομαχώντας. Τζιαι ακούω έναν τεράστιο CRACK! τζιαι πράματα να σπάζουν. Εν επρόλαβα να σκεφτώ ‘τι θωρείς πάλαι ρε βλάκα;’ τζιαι εκόπην η αναπνοή μου. Σκόνη πολλή. Εσηκώστηκα, τίτσιρος όπως τζοιμούμαι πάντα (απολογούμαι για την εικόνα). Εν εθώρουν τίποτε, αφού θέλω να είναι ολοσκότεινα άμα τζοιμούμαι. Επήα να πατήσω χαμαί. Επάτουν πάνω σε κάτι όπως τες πέτρες. Άναψα το φως. Ένα μεγάλο κομμάτι του πάνω τοίχου έλειπεν. Εξικόλλησεν τζιαι έππεσεν. Τόσον απλά. Κάτι κόμματοι 2 δάχτυλα πάχος εππέσαν ακριβώς δίπλα που την κκελλέ μου. Άλλοι εππέσαν πάνω στην καρέκλα του γραφείου μου. Αν έππεφτα στην άκρη του κρεβαθκιού, όπως κάμνω κάποιες φορές, μάλλον εννα ππέφταν πάνω μου. Τζιαι αν εμείνισκα στον υπολογιστή αλλο μισήν ώρα, που σχεδόν πάντα κάθουμαι ως τες μια περίπου, ήταν να ππέφταν σίουρα πάνω μου. Ήντα ζημιάν θα μου εκάμναν, εν έχω ιδέα.
Εφώναξα της μάνας μου να έρτει να δει. Εν ετζοιμάτουν. Κάτι ένιωθεν που πριν που μέσα της είπεν τζιαι εν εμπόρεσεν να τζοιμηθεί. Επιάν την τα κλάματα. Είπα της να μεν ανησυχεί τζιαι εν πράματα που σάζουνται. Έστειλα την να τζοιμηθεί τζιαι επήα τζιαι εγώ στο κρεβάτι του αρφού μου, που σπουδάζει Λεμεσό, να τζοιμηθώ.
Εσυνειδητοποίησα ότι εν εγώ που έθελα παρηορκάν. Πόθθεν να την εύρω, όμως; Ποιού να πω; Ποιόν να ενοχλήσω έτσι ώραν; Ποιός εμπόρεν να μου πει κάτι, ακόμα τζιαι αν δεν εφάκκαν πένναν, απλά για να νιώσω ότι κάποιος με σκέφτετουν τζείνη την ώρα που ένιωθα τόσον αδύναμος; Ούτε να κλάψω εν εμπορούσα. Εν ήμουν στο δωμάτιο μου τζιαι ετζοιμάτουν τζιαι ο αρφός μου ο μιτσής δίπλα. Γάμα τα. Φκάλε φάουσαν τζιαι τζοιμήθου. Αύριον εν μια τζιαινούρκα μέρα. Λάθος. Η μέρα μόλις είshεν ξεκινήσει με την πτώσην του τοίχου, ελάχιστα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα.
Εσκέφτηκα το Donnie Darko. Every creature on this earth dies alone. Ένας κινητήρας αεροπλάνου ππέφτει που το πουθενά, ακριβώς δίπλα που το κρεβάτι του μιτσή πρωταγωνιστή στην ταινία. Είδα το την προηγούμενη νύχτα, γαμώ την τύχη μου! Μακάρι να είχα τες δυνατότητες του Donnie, εσκέφτηκα. Μετά εμετάνιωσα. Some people are just born with tragedy in their blood.
Αναπόφευκτα σκέφτουμαι τζιαι το τραγούδι.
Εν κάποια πράματα που συμβαίνουν τζιαι κάμνουν σε να νιώθεις πολλά μικρός. Αδύναμος. Ασήμαντος. Άχρηστος. Να χρειάζεσαι στήριγμα. Να θέλεις βοήθεια.
Τζιαι ο συνδυασμός συμβάντων εν πολλά φοϊτσιάρικος. Είδα το Donnie Darko την προηγούμενη νύχτα. Το μεσημέρι εθώρουν το Primera τζιαι εθυμούμουν την προηγούμενη φορά που σχεδόν να σκοτωθώ. Τζιαι τη νύχτα κοντεύκω να ξανασκοτωθώ που κάτι που έππεσεν ακριβώς δίπλα μου σαν ετζοιμούμουν.
Το Σύμπαν νομίζω στέλλει μου μηνύματα. Εν με θέλει. Είμαι περιττός για τη λειτουργία του. Προσπαθεί να με αποβάλει με διάφορους τρόπους. Οι ευτζιές της γιαγιάς μου εν τα μόνα πράματα που με κρατούν ακόμα. Εγώ εν έχω καμιά δύναμη. Μόλις λείψουν οι ευτζιές, ξιάστε με. Παρόλο που, με τες ποσότητες που μου τες βάλλει, εν θα λείψουν σύντομα.
Τόσων χρονών γάρος να θέλει να κλάψει επειδή έππεσεν έναν κομμάτιν τοίχος; Τζιαι να χρειάζεται ψυχολογική στήριξη για τούντο πράμα; Αντί να σκέφτεται ότι ήταν τυχερός που εγλίτωσεν τζιαι να σταθεί δυνατός τζιαι να προχωρήσει..
Είμαι ανώριμος.
18 responses to “The Universe Hates Me”
Ένεν ανώριμο να θέλεις στήριξη για οτιδήποτε no matter how 'small' you think it might be. We all need it at some point αλοίμονο αν εμπορούσαμε να τα περνούμε ούλλοι μόνοι μας..
ήταν απλά coincidence που εσκέφτεσουν το near death experience σου και μετά έπεσε και ο τοίχος (!!)..και όπως είπες και εσύ πράματα που μπορείς να τα διορθώσεις its not worth worrying over.
Μερικές φορές u feel οτι φτάνεις στα όρια σου και εν μπορείς να αντέξεις οτιδήποτε άλλο..and then something happens and you find the strength you need in you. Είμαστε πολλά πιο δυνατοί απ'οτι νομίζουμε..και η στιγμή που το ανακαλύπτουμε εν η πιο άσχημη μας αλλά μετά συνήθως φκαίνουμε πιο δυνατοί μέσα που ούλλα που μας συμβαίνουν..
άμαν έχεις γιαγιά που σου βάλει ευχές και πιστεύκεις και οτι ο που πάνω προσέχει σε εν έχει τίποτε ρε που μπορεί να σου κάμει κακό!
Σε διαβαζω συχνα μα δεν εχω αφησει ποτε ξανα σχολιο. Σημερα δεν μπορεσα να μην το κανω…
Δεν ξέρω τι να γράψω παρα μονο οτι ειναι ευχης έργο ειναι που εισαι σωος και (οσο γινεται) αβλαβης…
Δακρυσα διαβαζοντας τα συναισθηματα σου, λυπηθηκα γι'αυτα που νιωθεις αλλα επετρεψε μου να πω πως μπορει το συμπαν να "μην σε θελει" οπως λες, αλλα σε θελουν στην ζωη τους οι ανθρωποι που σε αγαπανε…οι γονεις σου,η γιαγια σου που λατρευεις…η οικογενεια σου..
Απ' αυτα που διαβαζω εχω διαπιστωσει πως εισαι ομορφος ανθρωπος μ'ο,τι κι αν αυτος ο χαραχτηρισμος σημαινει…
Να 'σαι δυνατος και να συνεχισεις να απολαμβανεις αυτα τα μικρα μικρα που σε κανουν χαρουμενο, εκει ειναι το πραγματικο νοημα της ζωης…δυναμη να αντλεις απο τον εαυτο σου.
Συγνωμη για το μεγαλο σχολιο μα ηθελα να τα πω.
…ανώνυμη
ρε ΤΤ τελικά την τύχη την έχεις περισσή..
όσο για το αν είναι "ανώριμο" να ζητάς παρηγοριά επειδή σε διώξανε απο τη φωλιά σου, μην ανησυχείς..
όποιος λέει ότι δεν νιώθει έτσι όταν αναγκάζεται να φύγει από τον χώρο του λέει ψέματα…
υγ.η κωκω κοιμάται σχεδόν πάντα μετά τις 2. το γνωρίζεις αυτό… 😉
Ο,τι κι αν πω τώρα, θα το παρεξηγήσεις και είναι αναμενόμενο.
Θέλω μόνο να θυμάσαι πως είμαι κι εγώ εδώ για σένα. Για ό,τι χρειαστείς.
Α!! Και επίσης να ξέρεις ότι σε θεωρώ πολύ ανώριμο και βλάκα.
σίουρα εν έσιει θεόν. γιατί αν είσιεν ήταν να ππέσει πάνω σου ο σουβάς να σε κάμει πίτταν να ησυχάσουμεν που λλόου σου 🙂
εγώ σε έτσι περιπτώσεις σιέρουμαι πολλά όπως θα έπρεπε να έκαμνες τζι εσύ. όταν ήταν η φίλη σου η αφροδίτη 2 χρονών εσυνέβηκε το ίδιο στο σπίτι της μάνας μου. έφκαινε η μιτσιά της πόρτας τζι έππεσεν το ταβάνι μαζί με τούβλα (που κάποτε έβαλλαν μέσα στην πλάκα) 2 μέτρα μακρυά της. μετά το πρώτο σιοκ ήμουν ο πιο χαρούμενος άνθρωπος της γης.
τζι εσύ έτσι πρέπει να είσαι τωρά.
Δυσκολεύτηκα να σε διαβάσω ,δεν σε θεωρώ ανώριμο, μα αν ξαφνικά βλέπεις το χάρο να σου γελάει 2 φορές επόμενο είναι να νιώθεις έτσι.
Πάντως πιστεύω ότι είσαι πολύ τυχερός άνθρωπος..
Καλό βράδυ φίλε μου
Το σύμπαν απλά στέλλει μηνύματα. Σε σένα επαφίεται να τα αποκρυπτογραφήσεις…. Αλλά, όχι δεν σε μισεί!!! Η χρησιμότητα του καθενός μας στη ζωή, δεν φαίνεται μόνο από τις περγαμηνές που κουβαλά!
Εμείς αγαπάμε ΤΤ.
Όσο για τη στεναχώρια και το κλάμα, είναι φυσιολογικό ρε. Μεν το καταπιέζεις…. Ακόμα τζαι το βουβό το κλάμα, καμιά φορά εν ανακουφιστικό.
Όσο για το ανώριμος, ένα έχω να πω. Εν η μαλακία που σε δέρνει. Μια χαρά άνθρωπο σε βρίσκω.
Ένιωθα σε καθώς σε διάβαζα.
Συναισθήματα που μας πνίγουν και είναι τοσο δύσκολο να εκφράσουμε με λόγια.
Ήταν όμορφο να διαβάζω τα συναισθήματά σου και να κάμνω ταύτιση με τα δικά μου.
Είναι φορές που νιώθω μικρή και αδύναμη για χαζομάρες.. όχι για κάτι τόσο σημαντικό κι επικίνδυνο.
Το μόνο που θέλω να σου πω είναι ότι το σύμπαν δεν απωθεί με τρόπο κανένα. Συνήθως το τι κάνει ρίχνει καρεκλοπόδαρα. Όταν μας έρχονται πολλά δύσκολα κι αναπάντεχα θα μας έρθει ένα τζιαι καλό. Δεν έχω τώρα παράδειγμα που θέλω να μοιραστώ στον αέρα για να σου το αποδείξω, απλά ξέρω ότι εν έτσι.
Γι αυτό φίλε άνοιξε τα μάτια σου και την καρδιά σου στα καλά που έρχονται!
νεραιδένια αγκαλίτσα!
Ρε, έμεινα μαλάκας μόλις το είδα! Σοβαρά κάποιος σου βάλλει κατάρες, εν γίνεται διαφορετικά. Ευτυχώς που εν έπαθεν κανένας τίποτε τζιαι οι τοίσιοι σάζουνται… Επίσης, αν ήμουν στην θέση σου εν να έπιαννα κάτι της γιαγιάς μου τζιαι θα το έκαμνα φυλαχτό να το έχω πάνω μου πάντα να με προσέχει (έκαμα το τζιαι δουλεύκει!). Χαράς την τύχη σου ρε άθρωπε…
υ.γ. κλάψε να φύει που πάνω σου, εν το μόνο που μας κρατά αθθρώπους ακόμα..
Σας ευχαριστώ όλους. Απλά έππεσε ένα κομμάτι τοίχου τζιαι εγώ έκαμα τα πράματα τραγικά. Σόρι που σας έβαλα σε τούντη διαδικασία. Να'στε καλά.
Μόλις ξεπεράσω το σοκ που την εικόνα του τίτσιρου ΤΤ θα σχολιάσω…
Όχι, ρε μάγκα. Ακριβώς το ίδιος έπαθε και μια φίλη μου και είχε φρικάρει. Ευτυχώς, όταν πέσανε τα τσιμέντα, εκείνη βρισκόταν σε άλλο δωμάτιο.
Πάντως, αν έπιαννες τζαι φωτογραφία που την άλλη πλευρά του δωματίου για να φανεί η αφίσα στον τοίχο, θα εξηγούνταν πολλά…
http://1.bp.blogspot.com/-Q_aI7dAidms/Ts69JEXMCbI/AAAAAAAABoQ/XcW-f04LPRA/s1600/hell.jpg
Ηθελα να σου γραψω κομμεντ υποστηριξης εχτες γιατι ενεν τζαι λίο τουτο που σου εσυνεβηκε…Μετα ομως εθκιεβασα το τελικο συμπερασμα σου οτι το συμπαν δεν σε θέλει τζαι ηθελα να σου κάτσω 6-7 πάτσους να συνέλθεις ετσι αφηκα το κομμεντ για σημερα.
Το σημαντικο εν οτι δεν επαθες τιποτε τζαι αν ενα πραμα σου λαλει το συμπαν εν οτι εν το δωματιο σου τζαι θέλει συγύρισμα τζαι ειπεν να σου δωκει μια αφορμή!
Ευχαριστώ και τους υπόλοιπους για τη στήριξη! Να'στε καλά..
Just remember, you don't live in a film.
…..or do you?
Συμφωνώ με την Πρας! Πότε ήταν η τελευταία φορά που σε επατσαρκάσαν; -.-
..or do I, off?
Φουρνόφκιε μου, έshει πολλά χρόνια ρε.. Είμαι γομάριν τωρά, φοούνται με..